Een blog over de zin en onzin van een groot doel: zes keer de Alpe d’Huez op.

Ik ben Janine, geboren in 1982 in het Duitse Bonn. Na een leven vol uiteenlopende sportieve hobby’s ben ik in 2014 op een racefiets beland. Sindsdien heb ik er een échte passie bij. Na de Route van Santiago, de Ventoux, de 6 uur van Zandvoort en The Ride 2017, ga ik in 2019 voor een nieuw doel: De Alpe d’HuZes. Mijn blogs gaan over alles wat ik rond dit avontuur ga meemaken! 

Naast het fietsen ben ik trouwens ook nog trotse moeder van Lenny (6) en ‘bonus’ moeder van 2 hele leuke puber-meiden, trotse vriendin van een geweldige wielerfotograaf (Leon) en marketingmanager van een cool IT-bedrijf in hartje Rotterdam.

Een jaar met een doel
Helemaal nieuw is het jaar 2019 inmiddels niet meer: De eerste maand hebben we al achter de rug. De meeste goede voornemens zijn misschien al lang weer vergeten of juist al geslaagd. Sommige deden bijvoorbeeld aan ‘Dry January’. Persoonlijk deed ik aan een geslaagde ‘vega maand’. Maar dat terzijde, want met mijn echte voornemen voor 2019 ben ik inmiddels al sinds oktober bezig. Ik ga namelijk in juni de Alpe de HuZes fietsen: 6 keer de Alpe op, op één dag. Daarvoor train ik inmiddels zo’n 5 keer per week. Ik vind het fantastisch om naar een doel toe te werken. Toch vragen mensen mij regelmatig waarom je jezelf op deze manier ‘onder druk’ zou zetten.

 


Maart 2015: mijn eerste rit met klikpedalen

Fanatieke vrienden
Ik houd heel erg van sport en ben er veel mee bezig. Dat merk ik vaak ook daaraan, dat er door de jaren om me heen een kring mensen is ontstaan die voor een groot deel heel fanatiek is. Op mijn Strava, Instagram en Facebook wemelt het van sporters die voortdurend mooie doelen stellen en bereiken. De Drenthe 200, de Marmotte, The Ride, de Amstel Gold Race, de New York Marathon en ga zo maar door.

Vloeken, huilen, genieten én zadelpijn. Het was onze eerste vakantie samen, maar de romantiek was ver te zoeken.

Zelf ben ik er ook niet vies van: toen ik mijn eerste 10k had uitgelopen in 2009 besloot ik meteen om 2 maanden later mijn eerste halve Marathon te lopen, want ik had ergens gelezen dat je het dubbele van je trainingsafstand makkelijk aan kan (was niet helemaal waar, maar dat leer je dan weer). In 2015 fietste ik na mijn eerste 4 ritten op een racefiets met mijn vriend van Bilbao naar Santiago de Compostela in 10 dagen (en met een gemiddelde van 11 km per uur). Vloeken, huilen, en genieten. En zadelpijn. Het was onze eerste vakantie samen, maar de romantiek was ver te zoeken: Om 20:30h ging bij mij dikwijls het licht uit.


Mei 2015, naar Santiago de Compostela

Stok achter de deur

Afijn, ik ben dus echt een doelen-mens. Ik hou van een stok achter de deur. Iets om naartoe te leven. Dat vind ik fijn. Met de jaren heb ik geleerd om mijn doelen wat realistischer in te steken dan bovengenoemde uitspattingen (al had ik die voor geen goud willen missen).

In 2017 meldde ik me aan voor The Ride. In 10 dagen van de Stelvio naar de Cauberg. Dat was geweldig, een ervaring om echt never nooit meer te vergeten. Al meer genieten en minder vloeken en huilen. Maar de voorbereiding had wel tijd gekost: Vanaf november bijna elke dag op de fiets. In de regen, in de wind, op Zwift, hardlopen met mijn zoontje ernaast. Met een uitdagende baan en jong kind is dat soms best lastig. Na afloop wist ik het zeker: 2018 wordt een ‘doelloos’ jaar. Beetje joggen. Beetje fietsen. Even niks hoeven. Dat lukte me maar half: De verleiding was zo groot. De CPC halve marathon in Den Haag glipte er tussen, de Harbourrun in Rotterdam, de 6 uur van Zandvoort met mijn lieve vriendin Anna. En toen gebeurde het: Ik haalde haar over om mee te gaan doen aan de Alpe d’HuZes in 2019. Want als er een iemand is met wie ik dit kan doen, dan is het Anna.


Juni 2017, The Ride


Geen klimmer

De Alpe d’HuZes: zes keer de Alpe d’Huez op om geld op te halen voor kankeronderzoek, is iets wat het bedrijf waar ik werk, Youwe, al jaren sponsort met een stukje technologie. Dat was voor mij een extra motivatie om mee te gaan doen: alleen sponsoren is het halve werk toch? Ik vond van mezelf dat ik dit wel moest doen. Ik ben geen klimmer. Ik ben redelijk zwaar en ik fiets traag, maar dat maakt de uitdaging alleen maar mooier. Als ik Jan en alleman vraag om geld, dan wil ik er ook iets voor terug doen. Zwoegen. Afzien. Vloeken. Huilen. En laten zien dat het kan. Ook met kind, baan, relatie, verbouwing en dus een …ahum…dikke kont…stoer he? Of misschien een beetje gek. Toen ik in het web-formulier bij de vraag ’hoe vaak verwacht je de Alpe te beklimmen’ op de 6 klikte, moest ik wel even slikken. Maar we gaan ervoor.

Toen ik bij de vraag ’hoe vaak verwacht je de Alpe te beklimmen’ op de 6 klikte, moest ik wel even slikken

Zes juni is dé dag. Dan gaan we het doen. Ons team heet trouwens Team Oui!. Onze initialen vormen samen het word JA. (Janine en Anna, jaja). En omdat fietsen en Frankrijk nou eenmaal onlosmakelijk aan elkaar verbonden zijn, hebben we dat vertaald naar het frans. Dus: Team Oui! Lekker positief ook. Zo hoort dat.

Team Oui! Bij de 24-uurs race van Zandvoort, waar we de 6 uur deden

Trainingsschema

Dat is ’m dus, het grote plan voor 2019. Mijn zwager Marco is wielercoach en was bereid om voor Anna en mij een schema te maken. Krachttraining, fietsen, Zwift, hardlopen. De hele reeks. En om de zoveel weken een test. Maar omdat ik ervan hou om eerst aan mezelf te bewijzen dat ik iets ook echt echt ga doen, leek me dit nieuwe jaar de perfecte kans om dit wereldkundig te maken. De komende maanden neem ik jullie dus mee in mijn avontuur: Binnen trainen, krachtoefeningen, buiten fietsen, conditie opbouwen, pijntjes, kwaaltjes, eten, trainingskamp, klimmen. Of wat jullie zelf graag willen weten.

Gezien ik al sinds oktober aan het trainen ben staat de teller op meer dan 60 trainingen. De kop is er ruimschoots af zo te zeggen. Volgende keer ga ik jullie meer vertellen over mijn trainingsplan. Dus hopelijk tot de volgende blog!

Janine