Een blog over de zin en onzin van een groot doel: zes keer de Alpe d’Huez op.

Trainen voor een doel zoals de Alpe d’HuZes of The Ride, kost over het algemeen vrij veel tijd. Voor mij komt er als extra uitdaging bij dat er nog wel meer dingen zijn die veel tijd vragen in mijn leven. Ik heb een zoontje van zes, een vriendje (freelancer), een vrij uitdagende baan, twee ‘stief-dochters’ die om het weekend komen (met hond), een huis (met vuile was en badkamers) en 2 cavia’s (ok, ik geef toe, die zijn eigenlijk best easy going). Ergens in dit geweld van mijn dagelijkse leven moet ik dus trainingen zien te passen. Uren op een dag zijn er genoeg, maar dan moet je wel in vorm zijn en ontzettend gemotiveerd. Gezien de mooie symboliek van het evenement wil ik niet falen natuurlijk, het heet niet voor niks ‘opgeven is geen optie’…

‘Mutti’ fietst

Op mijn werk heb ik een marketing team bestaande uit een clubje twintigers. Daar word ik (liefdevol?) ‘Mutti’ genoemd, wat deels door mijn leeftijd, deels door mijn Duitse afkomst te verklaren is. Erg gezellig is het op werk, maar ook erg druk. Ons team is super productief en s’avonds ben ik geregeld total loss. Niet makkelijk om dan nog te trainen. Vaak moet ik mezelf echt dwingen om te gaan. Soms schuif ik alle trainingen op tot het echt niet meer gaat. Maar moe is moe, of ja, soms lijkt dat gewoon onoverkomelijk.

Gelukkig vind mijn zoon Zwift helemaal te gek en wil hij altijd kijken: ”win je nu mama?”

Wat ben ik blij dat het tegenwoordig eerder en langer licht is! Ik werk namelijk in Rotterdam en mijn woon-werk traject leidt langs de Rottemeren, schitterend. Dus gaat ‘Mutti’ sinds het lente is eens per week op de fiets naar kantoor en terug. Voordeel: s’avonds heb je 70 km op de teller staan, terwijl de twee ritjes van 35km niet heel lang of zwaar aanvoelen. En even fietsen is ook goed voor je balans naar een drukke werkdag: Vervelende gesprekken, net gemiste deadlines en kapotte koffiemachines kun je er gewoon uittrappen. Ideaal!

Zwift

Een andere mega uitkomst voor mij is Zwift. Doordat je binnenshuis kan trainen, kan ik ook fietsen als mijn zoontje slaapt of s’ochtends vroeg voor ik hem naar school breng. Door het interactieve en het wedstrijdelement wordt het nooit saai. Zelfs nu in de lente zit ik nog een of twee keer per week op Zwift. Daar doe ik dan uitdagende klim en interval trainingen, die helpen om in de platte Randstad toch wat spiertjes in de bilpartij te kweken. Ik heb ook wel eens bij regen en sneeuw lange ritten op Zwift gedaan, bijvoorbeeld een 2,5 uur durende workout of een Grand Fondo. Dat is zeker efficiënte training, maar ik vond het ook slopend. Ik geef voor lange ritten zeker de voorkeur aan buiten! Gelukkig vind mijn zoon Zwift helemaal te gek en wil hij altijd kijken (“win je nu mama? Waarom ga je slo-mo? Kijk, daar zijn nog meer met een Duitse vlag!). Er bestaat zelfs een Valentijns-video waarin hij vanuit zijn BSO moest uitleggen waarom hij van zijn moeder houdt en hij zegt serieus: “Ik hou van mijn moeder omdat zij op Zwift rijdt!” Hoef ik daar geen slecht geweten over te hebben 🙂

Nu ik wat kilootjes kwijt ben, begint er een mooie definitie in mijn benen en buik door te schijnen en ook de billen zien er beter gevormd uit

Sportschool

In de winter deed ik het twee keer per week, maar inmiddels nog maar één keer: krachttraining in de sportschool. Dat kan gelukkig vaak prima vroeg voor het werk of daarna, want het is maar een uurtje. Het schema is gemaakt door (eerder genoemde) coach aka zwager Marco en is eigenlijk een soort full-body workout: Stretchen, walking lunges, wat buikspier oefeningen (met als toppunt van wreedheid een oefening genaamd de windshield-wiper), de legpress en ga zo maar door. Ik train voor het eerst met structurele krachttraining en ik heb wel het idee dat het helpt. Het is in iedere geval duidelijk te zien: nu ik wat kilootjes kwijt ben, begint er een mooie definitie in mijn benen en buik door te schijnen en ook de billen zien er beter gevormd uit. Dat is natuurlijk best een leuke bijkomstigheid

Multitasking

Mijn training en het behalen ervan is dus vaak echt multitasken. Eerder vertelde ik ook al dat ik ik er bij tijden erg mee heb geworsteld. Nu gaat het steeds beter, maar soms moet ik gewoon niet te streng zijn met mezelf. Als het niet gaat, dan gaat het niet. De Alpe d’HuZes is een mooi doel en ik wil zo goed mogelijk voorbereid zijn, maar ik let wel op dat de balans erin blijft: Tijd met mijn zoontje, belangrijke deadlines, of echt helemaal moe thuis komen, mogen best eens zorgen dat er met een training wordt geschoven. En dan moet ikzelf proberen daar niet te gefrustreerd over te zijn. Dat is soms knap lastig, maar het gaat steeds beter.