Tien jaar geleden is er bij Sharon een mitochrondriële ziekte gediagnosticeerd. Desondanks wil ze op 2 juni de Mont Ventoux samen met haar vriend Rutger beklimmen. Samen, op één tandem. Op Pedala schrijft ze over de voorbereidingen voor deze loodzware uitdaging. 

Ons avontuur gaat niet alleen over rozen. Zoals jullie in onze eerste blog hebben kunnen lezen, moet ik best wel veel doen om uiteindelijk 2 juni bovenaan de top van de Mont Ventoux te staan. Ook tijdens onze trainingen gaat het niet zoals gepland. In deze blog zullen we onze niet al te handige momentjes delen. Zoals de communicatie tijdens de trainingen en die oh zo handige klikpedalen. 😉

Wanneer Rutger en ik op de tandem trainen moeten we veel communiceren. Tijdens ons eerste ritje van de wielerzaak, waar we de tandem mochten ophalen, naar huis werd dat al heel erg snel duidelijk. De bochten waren zo anders, het trappen wat je echt samen moet doen en dan niet te vergeten de drempels, hobbels en kuilen in de weg. Ik zit achterop en zie de weg dus niet voor ons. Tijdens het rijden is het dan ook heel erg belangrijk dar Rutger communiceert wat er aan komt. Ook moet hij aangeven wanneer er bijvoorbeeld een bocht is, zodat we samen kunnen stoppen met trappen en de goede pedaal boven komt. Soms gaat deze communicatie niet altijd goed en gebeuren er dingetjes die vooral voor mij niet erg prettig zijn.

Ik zit achterop en zie de weg dus niet voor ons. Tijdens het rijden is het dan erg belangrijk dar Rutger communiceert

Kun je je voorstellen dat je met 25 km p/u op een drempel af komt fietsen en je die niet ziet, dus nog op je zadel zit? Juist ik denk wel dat iedereen door heeft wat er dan gebeurt. Een zemen broek is erg fijn, maar die houd de dreun van een zadel niet tegen kan ik je vertellen. Gelukkig worden we steeds beter in de communicatie en komt dit probleempje niet vaak meer voor. Zo merk je maar weer dat op een tandem rijden totaal anders is dan op een gewone racefiets fietsen.

Dan heb je nog die oh zo leuke en handige klikpedalen. Wat zijn ze handig, maar wat is het voor mij wennen. Toen we de tandem mochten ophalen was dat de eerste keer dat ik met klikpedalen ging fietsen. Ik moest zo erg wennen dat je ineens vast zat en ik niet zomaar kon afstappen. Gelukkig is Rutger altijd bij me en kon ik gewoon ingeklikt blijven wanneer we stopten.

Inklikken

Toen ik mijn eigen fiets kreeg gingen we hoopvol een rondje maken, op 2e kerstdag nog wel! We waren nog niet de straat uit en daar lag ik. Ik wilde vaart maken, maar had niet genoeg snelheid en zat met mijn linker voet al in geklikt. Ja als je dan niet genoeg vaart hebt dan val je. Ik viel voor mijn gevoel in een heel mooi slow motion beeld (zoals in de slechte films) op mijn bil en knie. Ik voelde meteen dat het flinke blauwe plekken zouden worden, maar toch hebben we een rondje gefietst en heb ik mijn eerste kilometers op mijn eigen fiets overleefd. Ik ben daarna niet meer gevallen en weet nu: eerst vaart maken en daarna pas je tweede voet inklikken! De dagen erna had ik mooie blauwe plekken, ik zal jullie de foto besparen, maar ja word je hard van zeggen ze dan he 😉

Fall seven times, stand up eight

Nu de winter is aangebroken en het weer buiten niet al te best is, hebben wij een indoor trainer aangeschaft. Zo kunnen we ook trainen als het weer het niet echt toelaat. Het lukt mij namelijk nog niet zo goed tegen de wind in te komen. De indoor trainer is daar ideaal voor. Daar moet alleen natuurlijk wel een speciale indoor buitenband voor op mijn racefiets zitten.

Oppompen

Ik begon heel gemotiveerd aan de klus: een band verwisselen! Met YouTube filmpjes erbij ging het heel erg goed. Dacht ik. Ik kreeg de band niet goed opgepompt, dus deed Rutger dat voor me de volgende ochtend. Opeens hoorde ik een knal, ik snapte het niet en ging gewoon verder met waar ik mee bezig was. Later die dag wilde ik mijn fiets erbij pakken om op de indoor trainer te gaan fietsen, je raad het al, band leeg. Ik snapte er niks van, Rutger had hem toch goed opgepompt? Een paar seconden later realiseerde ik me pas dat ik die knal had gehoord. Ohjee mijn band… Ik haalde de buitenband ervan af, en ja hoor een gat in mijn binnenband en niet zo’n kleine ook! Kijk maar naar de foto. Ik weet dus nu hoe je een band NIET moet verwisselen en kijk voortaan Rutger maar heel lief aan om mijn buitenband te verwisselen ;).