Zoals ik vorige keer al zei, het is best ingewikkeld dat fietsen. Ja, ik ben dan ook nog steeds een beginnende fietser met nog genoeg leermomentjes. Zo ook tijdens een rondje Oostvaardersplassen. Heerlijk weer (nou ja, voor de deur leek de wind minder dan onderweg) en gekozen voor een shirt met 3/4 mouw met een ondershirt eronder en kniestukken onder mijn broek. Dit was inderdaad warm genoeg op mijn lijf, maar mijn voeten!!! Die waren gewoon koud, erg koud! Leermomentje 1 dus tijdens deze rit; als het geen 18 graden meer is, gewoon overschoenen aan als je van die koukleum-voeten hebt als ik.

Nooit meer verdwalen

Ik moet me nu eindelijk echt eens gaan verdiepen in het laden van een GPS route op mijn fietscomputer. Nu wist ik wel ongeveer waar ik heen ging. Manlief had het me op Google maps laten zien en me ook gezegd dat het misschien handig was om de route op mijn fietscomputer te zetten. Maar een rondje Oostvaardersplassen, hoe moeilijk kan dat zijn? Nou ik kan dus gewoon 3 keer verdwalen. Oké, misschien is verdwalen een groot woord, maar ik heb ergens links van het water gefietst waar het de bedoeling was dat ik rechts zou fietsen. Gelukkig was daar dus verderop nog een brug waardoor ik weer aan de goede kant kon komen. Daarna de afslag naar de Oostvaardersplassen gemist waar ik pas achter kwam toen ik in een woonwijk terecht kwam. En in de Oostvaardersplassen zelf nog een keer de weg moeten vragen. Oeps; echt wel blond dus.

Ploink

Na een kilometer of 20 vol in de wind gereden te hebben (ja lekker hoor die polderwegen zonder beschutting) en daarna een kilometer of 10 wind van opzij, eindelijk aangekomen bij ‘de dijk’ en bij de wind mee. Dat werkt best motiverend hoor op die ‘wind tegen’ stukken, het vooruitzicht dat je straks een lekker stuk wind mee hebt. Het ging ook heerlijk, lekker freewheelen…… tot er een spaak brak. Ploink deed ie. En wat moet je dan? Ik heb hem maar helemaal afgebroken want dat los wapperen leek me niet zo handig. Er stopte nog een aardige meneer wat er aan de hand was en of ik nog ver moest. Nou nog een kilometer of 10-15 moest wel kunnen zei hij en dat leek mij ook.

Heb je een grote slag in je wiel?

Dus ik weer op de fiets…….. maar kwam ik toch gewoon niet meer vooruit, jeetje wat ging dat zwaar. Was ik misschien iets te diep gegaan met de wind tegen en proberen een recordtijd neer te zetten op de dijk en betaalde zich dat zich dat zo uit? Misschien, maar dat was niet de hele oorzaak. Thuis aangekomen was een van de eerste vragen van manlief: ‘heb je een grote slag in je wiel?’ Hoezo slag, hij kan toch wel rond blijven gaan met een spaak minder? Maar wat bleek; er zat inderdaad een flinke slag in waardoor hij ook flink aanliep tegen de remblokjes. Niet zo gek dus dat ik niet meer vooruit kwam.

Leermomentje dus: check, als je spaak breekt, even of er een slag in je wiel zit en of hij nog soepel draait. Zo niet, zet dan je remblokjes helemaal open. Fietst vast een stuk lekkerder daarna 😉 Maar ach, zo leer ik elke keer weer wat bij. En brekende spaken is gelukkig een zeldzaamheid. Bij mij bleek het te komen doordat de ketting een keer tussen de tandwielen en het wiel in was gekomen in Spanje, daar schreef ik al eerder over. Binnenkort weer een rondje fietsen met mijn collegaatjes en dan is het de bedoeling om een route op mijn fietscomputer te laden, ben benieuwd!