Voor de rubriek ‘Mijn fiets & ik’ kunnen Pedala & Fiets volgers persoonlijke fietsverhalen insturen. Deze week het persoonlijke verhaal van Linda.

Linda en Everdiena Rooske hadden een bijzondere vriendschap en deelden samen één passie: wielrennen. Na het plotselinge overlijden van Everdiena voelt het voor Linda als een onafgesloten hoofdstuk. Ze besluit om te gaan fietsen, fietsen voor Everdiena. 

Linda: ”In 2013 startte ik met mijn minor sport gezondheid en leefstijl aan de Hanzehogeschool in Groningen. Daar leerde ik Everdiena kennen en vanaf dag één hadden wij meteen een leuke klik. Wat was  Everdiena een super sportieve meid die niet alleen wielrende, maar ook nog aan krachttraining deed. Ze was een echt trainingsbeest.”

Knal oranje stadsfiets
”Helaas, gehinderd door een knie blessure, was ik iets minder fanatiek. Ik liep al vijf jaar met een knie blessure rond die niet weg leek te gaan, totdat ik bij een sport revalidatiearts kwam. Zij gaf mij de tip om te gaan fietsen en zo gezegd, zo gedaan. In het begin fietste ik nog op een oude stadsfiets. Everdiena kon daar altijd hard om lachen, ik met mijn knal oranje fiets door het dorp heen. ‘Je moet gaan wielrennen of mountainbiken’, zei ze. Een aantal weken later was er een MTB toertocht en ze had bedacht dat ik best wel mee kon doen. Alles hadden zij en haar ouders al geregeld, de fiets, kleding en natuurlijk klikpedalen. Dus daar ging ik, de eerste meters ging het nog goed, tot we met volle vaart het Ronostrand op reden. We waren echt nog geen 500 meter verder en wie lag daar languit in het zand…? Ik.

De altijd sportieve en levenslustige Everdiena had een hersenbloeding gekregen en toen was het opeens over

Vanaf dat moment is mijn fietsavontuur eigenlijk begonnen, al kwam ik er snel achter dat wielrennen op de weg mij beter lag. Het racen op de lange stukken vond ik het leukste, dus moest er maar racefiets komen. Everdiena en haar ouders hielpen mij ook hier weer met de zoektocht. Al snel had ik mijn fiets gevonden: begin 2014 kocht ik mijn Specialized Dolce, uiteraard meteen met klikpedalen, want dat hoorde zo zei ze. Maar zij reed natuurlijk knettertje hard voor mij doen. Ons conditieverschil was best groot, dus als we samen gingen fietsen, ging ik altijd goed stuk 😉 Maar, dankzij dat fietsen én de hulp van Everdiena revalideerde ik uiteindelijk wel van mijn knieproblemen. Ze was een grote steun en hielp mij met hoe ik moest fietsen en waar ik op moest letten; cadans, hartslag, enzovoort. Maar ook het juist in en uit klikken, zonder onderbroek fietsen, alles kwam voorbij.”

Pauze
”Everdiena en ik hadden mooie jaren. Naast alle lol op onze studie en tijdens het fietsen, ging het met haar soms wat minder goed, wat helaas zijn weerslag had op onze vriendschap. Mede hierdoor hebben we begin 2016 ruzie gekregen en onze vriendschap even op pauze hadden gezet. 

Na een poosje geen contact te hebben kwam er een bericht van mijn oude buurvrouw, ‘Lin, ik weet niet of je dit weet maar Everdiena is overleden’. Halsoverkop ging ik naar het huis van haar ouders. Daar stond ik dan bij de achterdeur bij haar ouders, haar fiets zichtbaar in de bijkeuken, de plek waar hij altijd stond. En daar lag ze dan… Zo raar, zo onwerkelijk. De altijd sportieve, sterke en levenslustige Everdiena had een hersenbloeding gekregen en toen was het opeens over.” 

Niet afgesloten hoofdstuk
”Net voordat ze de hersenbloeding kreeg, heb ik haar nog een appje gestuurd. In de trend van ‘misschien moeten wij weer even praten en onze eigenwijze koppen aan de kant zetten.’ Alleen heb ik hier nooit antwoord op gekregen. Everdiena heeft het wel gelezen. dat weet ik. Ook haar ouders wisten van het bericht af en zij vertelden mij dat ze er positief in stond. Maar verder weet ik niks en dat blijft een niet afgesloten hoofdstuk.

Ik was kapot, alles wat ik niet verwerkt had, kwam eruit. De frustraties, onmacht en het verdriet

Het was een hele moeilijke periode, maar ik vond een uitlaatklep in het fietsen. Mede met haar in gedachten fietste ik meer en meer en ging het ook steeds beter. Zo heb ik in 2017 de Mont Ventoux beklommen en super speciaal moment, met Everdiena dichtbij: ik droeg haar handschoenen.

Ik kreeg de smaak te pakken en in 2017 besloot ik zelfs om mee te gaan doen aan The Ride. Noem het een stuk verwerking: grenzen verlegen, uit de comfort zone stappen, trainen en er vol voor gaan. Iets wat zij ook altijd deed. Ik heb de hele winter getraind, door weer en wind. Alles op alles zetten om zo fit en sterk mogelijk aan de start te staan. Ik ging er echt volledig voor. Het was heel zwaar, maar tegelijk had ik er zo veel plezier in.” 

The Ride 2018
”Uiteindelijk was het zover, daar stond ik dan aan de start de start van The Ride 2018. Zo fit was ik in jaren niet meer geweest! Alleen mentaal niet, mentaal had ik er zoveel druk op gelegd dat ik eigenlijk alleen nog maar kon falen. De Stelvio over, dat ging goed. Ik wist dat zij deze ook wilde beklimmen, dus vol energie vloog ik de berg over. Maar daarna ging het allemaal niet zo makkelijk meer. Ik had een paar keer pech, zo raakte ik oververhit en 3 dagen later onderkoelt. Dat was gewoon pech, want het was prachtig. Ondanks dat ik veel aan haar dacht genoot ik ook echt van de mooie routes en de omgeving. Maar het mentale was echt een dingetje. Ik had het zwaar en kwam daardoor niet lekker in m’n flow. 

Niemand weet eigenlijk waar ze mij doorheen hebben gesleept. Ik kon er niet over praten, het zat te hoog.

In de laatste etappe reed ik zelfs alleen en ging mentaal helemaal naar de kloten. Misschien heb ik wel een paar uur huilend op de fiets gezeten…Ik was kapot, alles wat ik niet verwerkt had kwam eruit, de frustraties, onmacht en het verdriet. Ook een stukje schaamte, we hadden immers ruzie gehad, maar toch was ik er zo kapot van. Doordat ik er met niemand echt over praatte (ik dacht dat anderen het onzin zou vinden) had ik alles opgekropt. Het was een groot zwart gat in mijn brein. Naast dit heb ik ook genoten hoor, ik had hier zo hard voor gewerkt en er waren zoveel lieve mensen om mij heen die mij hierdoor heen hebben gesleept. Maar niemand weet eigenlijk waar ze mij doorheen hebben gesleept. Ik kon er niet over praten, het zat te hoog.”

Laatste stukje verwerking
”Maar desondanks genoot ik ervan om met allemaal ‘fietsgekken’ op pad te zijn, allemaal fanatiek en ieder op zijn manier. Na The Ride 2018 heb ik nog 3 maanden stug doorgereden tot ik echt niet meer kon.
Ik was moe en bijna overtraind. Toen wist ik het, ik moet hier wat mee. Ik heb hulp gezocht, erover gepraat en gehuild. En als afsluiting van dat jaar heb ik mee gedaan aan de Drenthe 200, hier heb ik alle nieuwe inzichten gebruikt en toegepast… En weet je wat, ik ging als een trein!

Inmiddels heb ik het een mooie plaats gegeven, ik voel mij sterker en beter dan ooit. Dit jaar staat The Ride Dolomites op de planning. Het laatste stukje verwerking is misschien dit, het opschrijven, ervoor uit durven komen en Everdiena laten zien dat ik haar echt niet vergeten ben. Dat niet alles voor niets is geweest en dat ik als ik boven aan een bergtop sta, ik een stukje dichter bij haar ben.”

Quitters never win, winners never quit. 
 Everdiena
22-07-1988 – 01-08-2016