Mijn fiets & ik: het Pieterpad in één dag

Voor de rubriek ‘Mijn fiets & ik’ kunnen Pedala fans persoonlijke fietsverhalen insturen. Deze week het persoonlijke verhaal van Meta. Zij besloot het Pieterpad in één dag te fietsen. 

Het Pieterpad in één dag. De enige echte wieleruitdaging van vlak Nederland; van Pieterburen naar de St. Pietersberg. Gekkenwerk!

Uitdagingen zijn onze fietsclub niet vreemd. Jaarlijks gaan we met een groep een weekend klimmen, ergens in Europa of een weekje rondfietsen in een hooggebergte. Toertochten als Diekirch-Valkenswaard, daar liggen we inmiddels niet meer wakker van! Maar wat blijft er dan nog over om in de winter, als het niet echt fietsweer is, toch van de bank te komen? Daarvoor ontstond Jos zijn idee van de ultieme uitdaging: een monstertocht van noord naar zuid Nederland. Hij lanceerde het idee in de kroeg, maakte een paar fietsvrienden enthousiast en het idee werd een plan! 

Jos lanceerde het idee in de kroeg, maakte een paar
fietsvrienden enthousiast en het idee werd een plan! 

Voorbereiding

Doel 1: De route moet uitgestippeld worden. Jos Berkers heeft de route gemaakt, waar er eerst nog werd gesproken ovr 360km, verandere dit al snel in 392km. Driehonderdtweeënnegentig kilometer! Met de auto is dat al kei ver. De route loopt via Pieterburen naar de Holterberg, het klimmetje bij Zeddam, over de bult bij Berg en Dal. Dan naar Asten-Heusden de thuisbasis van onze club. Vanaf daar zou het dan ‘nog maar 78 km’ zijn tot de St. Pietersberg.

Doel 2: Vanaf het voorjaar: zitvlees kweken. Elke zondagochtend startte de Dieselgroep van onze fietsclub trouw. Routes van iets over de 100 km. Da’s nog niet eens een derde, zuchtten we dan. Langzaam vormde er via datumprikker een groep van ongeveer 15 fietsers. “gellie bènt gek” zeiden onze collega fietsers.

Het is overigens niet gelukt om met de groep “Pieterpadders” samen een voorbereidingsroute te fietsen. In juli had ik ongeveer 5000km in de benen en de totale afstand opgebouwd van 100 naar 160 naar 210 km. En dat was het. Ik stelde mezelf gerust met “ik zie wel hoever ik kom”, maar eigenlijk diep in mijn hart wilde ik vooral die Pietersberg halen.

Ik dacht: “ik zie wel hoever ik kom”, maar eigenlijk
diep in mijn hart wilde ik vooral die Pietersberg halen

Doel 3: Logistiek moet alles kloppen. Hoe komen we met fiets en al in Pieterburen? Waar gaan we slapen? Hoe komen we onderweg aan eten zonder te veel tijd te verliezen? Hoe zorgen we dat we na een lekke band weer snel in het zadel zitten? Gelukkig waren twee leden van de club bereid om ons met busje en auto naar Pieterburen te brengen en de hele tocht achter ons aan te rijden met eten en materiaal. Zonder deze service hadden we het nooit gered! 

The day before

Vrijdag 14 juli vertrokken we naar Pieterburen met 12 fietsers en twee bestuurders. Een busje vol fietsen en een auto vol zenuwachtige mensen. Een klein groepje was met de trein al vooruit gereisd, omdat er te weinig zitplaatsen beschikbaar waren in de volgwagens. Naarmate we verder in het noorden waren hoe stiller we werden. Dat hele end fietsen we morgen terug. En dan nóg 78 km…

’s Avonds aten we bij restaurant Waddengenot. We inventariseerden wat iedereen at en hoeveel, om dat de volgende dag mee te kunnen laten wegen in het uithoudingsvermogen. We verdachten elkaar van geheime tactieken om de tocht uit te fietsen. Gelukkig verdween deze achterdocht en bleek de volgende dag teamspirit onze drijvende kracht!

Vanaf de 260km dacht ik om de zoveel kilometer: “zover heb ik nog nooit gefietst! Het is nu al een record!”

We wensten de zeehondjes in de crèche nog even welterusten vanaf het hek (of eigenlijk nét er over heen), en daarna was het toch echt bedtijd. Behalve voor Harold en Twan, die kookten -als echte verzorgers- nog zo’n tien kilo macaroni voor de eerste eetpauze.

D-day!

En dan, 15 juli, om 3.00u ging de wekker. Geen tijdstip om te ontbijten, maar eten moet: geen eten, geen brandstof. Daarom een tafel vol brood, eieren, krentenbollen, koffie en sinaasappelsap. Om iets voor 4.30u stapten we op de fiets. Een groepsfoto bij het officiële startpunt en precies om 4.30u ging de Garmin aan voor onze tocht der tochten. Nog net in het donker en vergezeld door reeën reden we Groningen uit. Een beetje regen, twee lekke banden net na vertrek (reservewielen in de volgwagen: als echte profs) en vol goede moed. Henk, Jos, Paul, René, Gerard, Arjan, Marco, Micha, Jacqueline, Leon, Martien en ik: we hadden er zin in!

Lang op de fiets zitten betekent: tijd zat om te rekenen. Zo ligt het dorpje Bekveld precies op het midden tussen Pieterburen en de Pietersberg. We vroegen ons af of de inwoners wel weet hebben van dit bijzondere feit. En langzaam stapelden de kilometers zich op. Vanaf 260km (Diekirch-Valkenswaard was mijn eerste monstertocht) dacht ik om de zoveel kilometer: “zover heb ik nog nooit gefietst! Het is nu al een record!”

Lang op de fiets zitten betekent natuurlijk: honger! Tomatensoep met macaroni op de Holterberg (na 175km) en pastasalade plus chocoladevla (na 315km) onder een carport in Asten-Heusden. Bananen, snickers, eierkoeken en cola recht uit de bus in de mond: alles was lekker.

Lang op de fiets zitten betekent ook: het Nederlands landschap langzaam zien veranderen. Wat wonen we in een mooi land en wat een prachtige route heeft Jos uitgezet. Nederland in 1 dag: “we lijken wel Japanners!”

Lang op de fiets zitten betekende voor mijzelf ook een paar natte oogjes van de emotie. Vanaf Asten stonden groepjes mensen langs de weg om ons toe te juichen. Mensen stapten van hun fiets af om te gaan klappen. Voor ons! Met een brok in mijn keel stapte ik af in de Heistraat waar onze familie en fietsvrienden zich hadden verzameld om ons moed toe te spreken. En er stond een flinke avondmaaltijd te wachten. Langzaam groeit het besef dat de kans steeds groter is dat we het gewoon gaan halen! Helaas lukte het Gerard vanwege een blessure niet meer om verder te fietsen.

De laatste 78km

Met elf begonnen we, volgens planning om 19.00u, aan de laatste 78 km. In de schemerdonker kwamen we iets over 22.00u aan op de Pietersberg. Gelukkig werd het pad verlicht met kaarsen en werden we op het uitzichtsplatform warm onthaald met medailles en zoenen. Zonder de goede zorgen van Harold en Twan hadden we dit nooit gered!

Wat geweldig om deze tocht samen te volbrengen! Het is niet alleen een ultieme uitdaging, maar zeker ook een ultieme ervaring. Een geweldige les teamwork, coaching, doorzetten, energie doseren en teamspirit. En hoe gaaf was het om de rit vanaf de Garmin te uploaden naar Strava. Het staat er echt: een lange blauwe streep van noord naar zuid Nederland. 391,7km in 14:42:56!

Wil je meer weten over deze challenge? Kijk dan op www.pieterpadin1dag.nl Misschien is het voor jou en je fietsvrienden ook wel de ultieme uitdaging!