Voor de rubriek ‘Mijn fiets & ik’ kunnen Pedala & Fiets volgers persoonlijke fietsverhalen insturen. Deze week het persoonlijke verhaal van Ingrid. 

Ingrid is moeder van 3 kinderen en getrouwd met Erik. Toen ze ernstig ziek werd en zelfs haar rechterbeen verloor, stond haar leven volledig op z’n kop. Maar dankzij haar goede vriendin Diana én de handbike heeft ze niet alleen een passie gevonden, ook haar vrijheid is terug. 

Ingrid: ”Een moedervlek in mijn hals bleek in 2007 een kwaadaardig melanoom. Nadat deze verwijderd was, zou alles goed moeten zijn. Drie jaar later kreeg ik vage klachten. Ik was zwanger van ons derde kindje en had moeite met lopen. Helaas bleken de uitzaaiingen mijn bot in mijn rechter bovenbeen en heup compleet te hebben verwoest. Een reeks aan chemo’s en bestralingen leverden niets op en ik kreeg steeds meer pijn. Er moest iets gebeuren. Behandelingen zouden ervoor zorgen dat mijn ongeboren zoontje het niet zou gaan redden. Hij is helaas overleden na een zwangerschap van achttien weken.

Er werd direct besloten om mijn rechterbeen inclusief een gedeelte van mijn heup en bekken te amputeren

In februari 2014 werd tijdens een operatie besloten dat mijn rechterbeen niet meer te redden was. En omdat geen pijn en meer mobiliteit voorop stond, werd de beslissing genomen om direct mijn rechterbeen inclusief een gedeelte van mijn heup en bekken te amputeren. Daarna ben ik in 2015 nog aan een tumor in mijn linker onderbeen geopereerd, waar nu een pen is geplaatst. Dit alles heeft uiteraard een grote impact gehad op mijn leven en ook op dat van ons gezin.

Handbiken én wielrennen
”Na mijn amputatie in 2014 heb ik zo’n 2 jaar gerevalideerd in revalidatiecentrum het Leijparc. Tijdens het revalideren heb ik kennis gemaakt met vele sporten, maar handbiken bleek al snel mijn favoriet. In eerste instantie op de aankoppel handbike (een handbike die aan de rolstoel gekoppeld kan worden) en later op de vastframehandbike. Hoewel de eerste rit echt wel even wennen was (mijn armspieren waren nog niet echt ontwikkeld, verder dan 5 km kwam ik niet) vond ik het direct leuk. En elke rit die ik op de handbike maakte, smaakte naar meer. Heerlijk buiten, vrij, genieten van de omgeving! 

Ik kan mijn hoofd leegfietsen, heerlijk alleen, onafhankelijk en zelfstandig

Ik kreeg de smaak te pakken en werd zelfs door de bewegingspedagoge Kim gevraagd of ik in 2017 wilde meedoen aan de handbikebattle. Een jaar lang trainen jezelf uitdagen en een ultieme uitdaging aangaan. Tijdens deze trainingen met de handbike, ben ik helemaal verslaafd geraakt aan het handbiken. Ik ondervond hoeveel energie ik hier van krijg, ook het handbiken zorgt ervoor dat ik mijn hoofd kan leegfietsen. Heerlijk alleen, onafhankelijk, zelfstandig en aan het sporten. Ik krijg hier zoveel energie van die ik dan ook weer kan investeren in mijn gezin en vrienden. Ik vind het heerlijk en telkens zoek ik weer een nieuwe uitdaging. Meer kilometers, meer heuvels/bergen. En dat doe ik niet alleen, mijn vriendin Diana fiets mee óp de racefiets!

Gezamenlijke passie

In de tijd dat ik ziek ben geworden hebben mijn vriendin Diana en ik snel een nog hechtere relatie opgebouwd. We kennen elkaar al ruim 20 jaar en ik had ontzettend veel steun aan haar. Ook Diana had privé het een en ander meegemaakt, mensen verloren aan kanker. Zij is een jaar als vrijwilliger naar de Alpe D’uZes gegaan. En toen ze dat had gedaan, besloot ze dat ze zelf ook graag die berg op wilde om zo haar steentje bij te dragen. Vanaf dat moment zijn we eigenlijk samen gaan fietsen en hebben we van onze passie een gezamenlijke passie kunnen maken. We fietsen aardig wat km’s samen weg!”

Samen overwinnen wat we een paar jaar geleden niet voor mogelijk hadden gedacht: bergen bedwingen en samen nieuwe doelen stellen om meer uit jezelf te kunnen halen.

Diana: ”Door wat Ingrid is overkomen en mijn bezoek in 2017 aan de Alpe du’Huzes als “verzorger/supporter” van een team, dacht ik er is meer. Wat zij heeft moeten doorstaan en nog altijd doorstaat, maar ook de kracht en doorzettingsvermogen. Dat kan ik omzetten in energie om zo een bijdrage te leveren door volgend jaar zelf de Alpe te beklimmen. Alleen dan komt de vraag hoe? Fietsen wat je nog nooit op deze manier hebt gedaan of toch lopen? Eenmaal terug in Nederland is de keuze snel gemaakt en wordt de aanschaf van een racefiets werkelijkheid. Het trainen gaat beginnen en dan besluit je zeker ook samen tochten te gaan maken, genieten van de vrijheid, het mooie Nederland wat je dan mag gaan ontdekken. Samen overwinnen wat je een paar jaar geleden niet voor mogelijk had gedacht, bergen bedwingen en samen nieuwe doelen stellen om meer uit jezelf te kunnen halen. Maar zeker boven alles… genieten van de bijzondere tijd samen! Samen bedenken we: welke berg wordt ons volgende doel? Voor welke tocht schrijven we ons in? En nog veel belangrijker, meer bekendheid geven aan handbiken en de daarbij komende obstakels wegnemen, die een belemmering kunnen zijn van deelname voor iemand met een beperking”

Buddy

Ingrid: ”Er zijn natuurlijk wel wat dingen waar je op moet letten als je samen fietst. Een wielrenner fietst al snel een stuk sneller als de gemiddelde handbiker. Diana heeft in ons geval ook meer snelheid. Als ik weer lekker aan ’t trainen ben, fiets kan ik gemiddeld ongeveer 18-20 km per uur fietsen. Diana past dus haar snelheid aan mij aan. Als de route het toelaat fietsen we naast elkaar, dat is natuurlijk een stuk gezelliger. Anders fietst Diana (en eigenlijk de meeste buddy’s) achter mij.

Bij het beklimmen van een andere berg kan een buddy tijdens het fietsen eten/drinken aangeven, zodat er niet gestopt hoeft te worden

Samen fietsen is niet alleen heel leuk, maar ook nog erg praktisch. Bijvoorbeeld bij de handbikebatlle en/of het beklimmen van een andere berg kan een buddy tijdens het fietsen ook wat eten/drinken aangeven, zodat er niet gestopt hoeft te worden. Als ik een berg/heuvel op fiets kan ik niet met één hand loslaten. En natuurlijk bij calamiteiten kan Diana mij snel helpen. Bij drukke punten (oversteekpunten) kan een buddy ook voor zichtbaarheid zorgen door dan juist voorop te fietsen. Maar het is vooral ook ontzettend gezellig samen. Werken aan een gezamenlijk doel werkt ook beter als je samen fietst!”

Doelen stellen
Ingrid: ”Voor de toekomst heb ik plannen en dromen genoeg. Dit jaar staan sowieso op de planning: de IJsselmeerchallange, Marianne Vos Tourtocht, Amstel Gold Handbike Experience en hier in Waalwijk uiteraard de Langstraatklassieker. En wanneer ik mijn eigen handbike heb, wil ik gaan trainen om volgend jaar nog een keer de handbike battle te fietsen samen met Diana als Buddy. Mocht het inschrijven niet lukken (er zijn altijd maar een beperkt aantal plaatsen) dan gaan we samen de Alpe D’Huez fietsen!”