Ik probeerde nog aan te haken bij een studentenwielervereniging, maar als enige vrouw daar maakte ik geen schijn van kans. Na net iets te vaak alleen achtergelaten te zijn in de provincie, besefte ik tot mijn verdriet dat mijn leven op de fiets erop zat. Wielrennen was geen recreatieve sport, tenzij je 60+ en man was.Na net iets te vaak alleen achtergelaten te zijn in de provincie,
besefte ik dat mijn leven op de fiets erop zat
Mijn fiets & ik: Velove in een mannencultuur
fietsredactie
21 april 2018
Voor de rubriek ‘Mijn fiets & ik’ kunnen Pedala fans persoonlijke fietsverhalen insturen. Deze week het verhaal van Anna. Haar passie voor het wielrennen had flink wat ups & downs, mede door de heersende ‘mannencultuur’. Wielrennen is een mannensport. Dat stond voor mij vast, maar het kon me niets schelen. Als tienjarige meid stapte ik op het kleinste volwassenen racefietsje dat mijn vader kon vinden. Ik reed rond met een wapperend heren shirt, een simpele trainingsbroek en een tweedehands leren helmpje op mijn hoofd. Een levenslange passie was geboren. Ik stond aan het begin van een fiets carrière vol ups en downs.Bij de jeugd werd ik als één van de weinige meiden snel opgenomen in de grote fietsfamilie in het noorden van het land. Gescheiden douchen was vaak geen optie, maar daar maakte nooit iemand een probleem van. In de koers ging het er soms hard aan toe. Daarbuiten waren we allemaal dikke maatjes. Toen ik de leeftijd bereikte dat ik niet meer met jongens kon / mocht koersen, werd het meteen een stuk minder gezellig. Het aantal wedstrijden werd kleiner, het niveau werd hoger en de spoeling dunner. Al snel werd duidelijk dat je echt helemaal voor je sport moest leven om mee te kunnen in de wedstrijden. Als gevolg daarvan werd het peloton steeds kleiner. Ook ik kon studie en sport niet meer goed combineren en besloot met pijn in mijn hart te stoppen.
fietsredactie
21 april 2018