Samen op de top van de Mont VentouxWat ik niet wist, was dat Erwin – want zo heette die man – een nogal goede fietser was. En dat de rest van de groep niet zulke goede fietsers waren. Dus toen er gefietst ging worden en Erwin twee trappen deed, zat alleen ik nog een soort van in zijn wiel. En zo fietsten wij de hele vakantie samen. Ook stukken waar onze reisgenoten zich met de 4-wheeldrive lieten vervoeren. En toch waren zij ’s avonds erg moe en wilden zij op tijd naar bed, waardoor wij ook ’s avonds met elkaar opgescheept zaten. Maar dat vonden we eigenlijk helemaal niet erg!Tijdens die vakantie vertelde ik dat ik ooit van Alaska naar Ushuaia, het zuidelijkste puntje van Zuid-Amerika, wilde fietsen. Erwin, nogal realistisch, vroeg me of ik al eens met bagage had gefietst. Nee, maar ik verklaarde dat ik wist dat ik dat leuk zou vinden.”Van Peru tot het zuidelijkste puntje”Terug van de vakantie bleven we elkaar ondanks de afstand regelmatig zien. Of in Utrecht waar Erwin woonde of in Hook in Engeland waar ik woonde. En toen was het zo ver. In het voorjaar erna leende ik een trekkingfiets mét fietstassen van Erwin’s broer. We namen de trein naar Luik en fietsten de Ardennen in. Na 200 meter zei ik “Ik vind het leuk, wanneer gaan we?” doelend op de reis van Alaska naar Ushuaia.De nog steeds realistische Erwin wilde wel met mij op fietsreis, maar niet langer dan een half jaar. Dit omdat hij bang was anders niet meer in een normale baan te kunnen terugkeren. Na heel wat voorbereidingen, bijvoorbeeld het aanschaffen van een trekkingfiets voor mij, maar ook tassen, brander etc. besloten we om vanaf september 2003 van Lima (Peru) naar Ushuaia (Argentinië) te gaan fietsen. En dat is precies wat we deden. En het was geweldig!Toen er gefietst ging worden en Erwin twee trappen deed,
zat ik als enige nog een soort van in zijn wiel…
Ushuaia – het eindpunt van de reis; ruim 6 maanden en 8000 km.Bij terugkeer in Nederland fietsten we dapper door en brachten veel vakanties door in de Franse Alpen en Pyreneeën. En vaak namen we dan een verkoopbrochure van een makelaar mee. Voor de lol. Totdat we bedachten dat het wel heel leuk zou zijn om ooit een fietsaccommodatie te gaan hebben. Dat ooit ging wat sneller dan gepland, na een vakantie ter oriëntatie van streken waar we in de toekomst misschien wel zouden willen wonen, keerden we terug naar Nederland met een voorlopig koopcontract voor Les Camélias, het huis waar we sinds december 2007 wonen.”Viva la France”En nog steeds fietsen we dapper door. In Frankrijk op de racefiets met af en toe een cyclo en op de mountainbike. Na nu bijna 11 jaar blijven we verrast worden door hoe mooi het hier is en hoe veel stille wegen en paden er zijn. En ook tijdens onze vakanties wordt er altijd gefietst. In het voorjaar vaak een weekje daar waar het mooi weer is. Door ons lange seizoen – er zijn hier ook ski- en langlaufpistes en we hebben vanaf de Kerstvakantie tot in november eigenlijk altijd wel gasten – kunnen we vervolgens pas weer in november samen weg. De laatste jaren fietsten we in Thailand, Zuid-Afrika & Lesotho met als hoogtepunt vorig jaar Nepal. En af en toe blijft één van ons een weekje thuis en gaat de ander fietsen. Zo fietste ik vorig jaar de Route de Grandes Alpes en dit jaar de Petites Routes du Soleil en gaat Erwin op stap als mtb-gids voor Vasa Sport of gaat hij met vrienden een weekje fietsen.En Nederland? Ik mis heel weinig, behalve schaatsen! De meren hier bevriezen in de winter wel, maar liggen dan vol met sneeuw. Oh, en overjarige boerenkaas ;-)”De laatste jaren fietsten we in Thailand, Zuid-Afrika &
Lesotho met als hoogtepunt vorig jaar Nepal.
Sani Pass tussen Zuid-Afrika en Lesotho; de 2 stipjes zijn wij 😉