“Alle evenementen met meer dan 100 personen worden afgelast tot 6 april.” Donderdagmiddag 12 maart om half vier ’s middags sloeg dat nieuws bij mij in als een bom. Een dikke streep door the Dutch Masters of MTB, een uitdagende MTB tocht van 200 kilometer waarvoor ik al heel wat maanden aan het trainen was. Deze zou die zondag erop worden gehouden in Haarle, in het Oosten van het land. Ik was er wel even goed zuur van. Had al flink wat kilometers in de benen, meer dan normaal aan m’n ‘core’ gewerkt en mijn wijntje al een hele tijd laten staan. En voor degenen die mij kennen, weten dat dat voor mij een enorme aderlating is.

Tekst: Astrid Olde Olthuis

Achteraf denk ik: 6 april ! Was het maar zo’n feest geweest. Nu zoveel weken later en zoveel ervaringen rijker overzag ik toen niet de impact van corona. Toen dacht ik nog dat het een iets heftiger griepje was met dezelfde sterftecijfers dan een normale influenza. De hele wereld in een lockdown was nog ondenkbaar. Die zondag stapte ik nog wel met een groepje op de fiets omdat dat toen nog gewoon mocht. Een paar dagen later was dat ook afgelopen en werd #ridesolo trending bij fietsers op Strava  en andere sociale media.

Doelloos trainen

Trainen zonder doel: dat doen we nu al weken ….. de één vindt het prima om een uurtje in de natuur zomaar een eindje weg te trappen, gewoon lekker voor de lol en de ander moet echt een gericht trainingsdoel hebben. Nou, tot die laatste categorie hoor ik. En dat is te midden in deze corona-ellende knap vervelend.  Online challenges te over, hoor. Maar al die fitgirls die je beloven dat je in een 30-dagen challenge met slechts een minuutje planken per dag een droomfiguur krijgt, geloof ik ook niet meer. Met de touwtje spring challenge ben ik na 3 dagen ook gestopt omdat mijn bekken het niet hield. Toen hadden we nog in een whatsappgroep een wallsitchallenge, maar tot nu toe ben ik nog niet aan de beurt geweest om mijn wallsit-talent te showen. En wat mij betreft laten we dat ook maar zo. Nieuwe doelen stellen dus, maar dat valt nog niet mee. Het is allemaal zo ver weg. Alle leuke fietsevenementen zijn allemaal geannuleerd tot en met augustus. Zelfs door de MH2D in september in Limburg die ik toch wel als één van de fietshoogtepunten in het jaar beschouw, is een dikke streep gehaald.

Ook tot groot verdriet van mijn fietsmaatjes van de MTB Dames De Lutte. We zouden dit jaar met maar liefst 24 (!!!) dames Limburg kennis met ons laten maken. Wat blijft er dan over? “Ja,” roept iedereen, “je moet zorgen dat je fit en gezond blijft.” Dat weet ik ook wel, maar dat kan ook in een half uurtje per dag wandelen. Waarom zou ik dan uren op de fiets gaan zitten? Dus ik smokkel wel wat de laatste tijd. Neem ik me voor om een route te pakken van 50 kilometer, dan kan het zomaar zijn dat ik na een kwartiertje besluit ‘m in de korten naar 30. En op tempo fietsen of een intervalletje doen, zie ik nu ook even het nut niet van in. Ik ben heel erg benieuwd wie nog meer hierover zo denkt en doet.

200 km alleen en met z’n allen

Toch was er een klein lichtpuntje en lag er een superleuke challenge in het verschiet. Ik zit bij een netwerkclub voor ondernemers met als gemeenschappelijke passie fietsen: de Twentse Waaier. Eens in de twee weken fietsen we samen, wordt er gewerkt aan de technische fietsbeheersing en over zakelijke issues gebakkeleid. Ook die bijeenkomsten zijn voorlopig geschrapt en fietsen via ZOOM blijkt bij nader inzien ook niet heel erg handig. Tot er bij verrassing de kartrekker van de groep een tocht georganiseerd had. Een verrassende route van 100 of 200 km langs alle bedrijven van de 50 leden die de Twentse Waaier kent. Iedereen stapte om 8 uur op de fiets met z’n eigen opstapplaats. Solo of als duo.

Alles binnen de richtlijnen van het RIVM. Live locaties en een heleboel foto’s werden onderweg gedeeld met elkaar. En zo voelde het heel erg samen. Dat was supertof ! En zo stapte ik na 200 kilometer zondag even na vieren hartstikke moe maar met een hele grote grijns van mijn fiets.

 

Nieuwe doelen bedenken

Eigenlijk moeten we dankbaar zijn dat we nog buiten mogen fietsen. In zoveel landen was en is dat gewoon niet mogelijk. Zwiften op een balkonnetje is dan het uitje van de dag. Dus ik moet niet zeuren en dit jaar maar als een tussenjaar zien. Een sabbatical fietsjaar, zeg maar. En dan lopende het jaar maar nieuwe doelen stellen voor 2021. Of ik mezelf dan te oud vind voor deelname aan the Dutch Masters besluit ik in de winter wel. Laat ik mijn huidige doel dan maar richten op wat velen doen: fit en vitaal de coronacrisis uitkomen zonder te veel extra kilo’s.