Vaak hebben we de neiging om te zeuren, over tegenwind, pijntjes of lage snelheden. En dat mag. Maar als je gezond bent, mag je daar iedere dag heel blij om zijn! Daarom vind ik het belangrijk om eens een ander perspectief te laten zien. Van dames die echt iets voor de kiezen kregen van het leven, en er sterker uit zijn gekomen. In deze nieuwe rubriek wil ik graag vertellen over meiden die na een zware tegenslag de liefde voor het fietsen hebben ontdekt en daar kracht en motivatie uit putten. Deze eerste ‘wonderwoman’ is Roxanne, die in 2019 met haar handbike de Kaunertaler Gletscher beklom. Dit blog kwam tot stand in samenwerking met haar!

We kennen elkaar al 18 jaar, zaten in Maastricht bij dezelfde studentenvereniging en waren volgens mij zelfs eens verliefd op dezelfde jongen. Al hebben we elkaar sinds 2006 niet meer gezien, via social media volgden we elkaars leven een beetje van de ‘zijlijn’. Wat ik me herinner is een vrolijke, roodharige dame met veel energie en een sterke mening. Iemand die in de studentenvereniging in Maastricht graag leiderschap nam over projecten. Van heel onderstaand verhaal wist ik niets. Tot ik het vorig jaar op Facebook las.

Stikstof embolie

In 2000 liep Roxanne op 15-jarige leeftijd tijdens een duiktrip een stikstof embolie op die in eerste instantie door de arts was onderschat. Dat leidde door de blokkade van de bloedsomloop in het ruggenmerg tot een dwarslaesie.  Het oordeel van de revalidatiearts was hard: “Dit zal nooit meer beter worden. Je zult nooit meer kunnen lopen. Koop een elektrische rolstoel en accepteer het”. Toen werd gevraagd om een verwijzing naar de gespecialiseerde Lucas Kliniek (nu Adelante) was de reactie ijskoud: “Nee, dat is alleen voor gevallen waar nog hoop is.”

Koppig

“Gelukkig ben ik altijd al koppig geweest,” zegt Roxanne. Ze leerde zichzelf weer lopen. “Geen moment twijfelde ik dat dat zou lukken. Ik ging naar de dansles in mijn rolstoel, zodat ik alvast de danspasjes zou kennen zodra ik weer kon lopen. Na maanden in de rolstoel was ik zó trots toen ik de overstap kon maken naar de rollator. En een jaar later volgde de kruk! Om zo, net op tijd voordat ik naar de Hogeschool zou gaan, hulpmiddelvrij te zijn. Eindelijk zou ik normaal lijken. Niet opvallen. En niemand zou hoeven te weten dat ik eigenlijk gehandicapt ben,” vertelt ze verder. En ik (de schrijfster van deze blog) kan dat beamen: Niets deed in 2002 vermoeden dat dit een meisje was die eigenlijk nooit meer zou kunnen lopen.

Helaas is dit niet het einde van het gevecht. “Mijn trucjes en smoesjes moesten het afleggen tegen de neurologische achteruitgang. Bij iedere valpartij werd het moeilijker daarna weer goed te lopen. Het herstel duurde steeds langer. De controle werd minder, de valpartijen meer. En medische tegenslagen zoals een coma na een allergische reactie op antibiotica, putten mijn lichaam uit tot het punt dat ik weer met een rollator moest lopen,” vervolgt de jonge vrouw haar verhaal.

Revalidatie en achteruitgang

Door het gebrek aan professionele begeleiding had de neurologische verstoring vrij spel gekregen. Nu kreeg ze als volwassene wel toegang tot Adelante en hun professionele begeleiding. Op hun advies onderging ze een operatie, een revalidatie traject, maanden in de rolstoel en een 2e operatie. Maar haar mobiliteit is nog steeds zeer beperkt. “De kwaliteit en kwantiteit van het lopen is al jaren niet zo slecht geweest. Ik loop permanent met krukken. De laatste sportieve activiteiten die ik deed, zoals fietsen, zitten er nu definitief niet meer in. Vorige week werden bijna precies 19 jaar later bijna dezelfde woorden tegen me gezegd door mijn huidige arts: Beter dan dit gaat het niet worden”. Gelukkig is Roxanne in 2019 nog even koppig als in 2000.

Handbiken als nieuw doel

Tijdens haar revalidatie bleef Roxanne haar fysiotherapeut lastig vallen voor meer: meer therapie, meer opties, meer oefeningen, meer meer meer! En een van die opties was de HandBikeBattle in Oostenrijk. Hier gaan één keer per jaar handbikers namens de revalidatiecentra in Nederland met elkaar, de berg en zichzelf de strijd aan over een klim van 1000 hoogtemeters verdeeld over 20km afstand: de Kaunertaler Gletscher in Tirol.  Ze was dolenthousiast: eindelijk een sport waarbij haar been niet in de weg zit! Eindelijk een sport waarbij ik net zo normaal ben als de rest. Waarbij mijn lichaam mijn beste vriend is in plaats van mijn ergste vijand.: “Het trainen was zwaar, de klim nog zwaarder. Maar ik ben boven gekomen! Na een klim van 6,5 uur kon ik zeggen een berg beklommen te hebben. Iets wat al 19 jaar als volledig onmogelijk werd gezien!”, bericht ze trots. Even later kocht ze, na een geslaagde crowdfundingactie, haar eerste eigen handbike.

Op de Tacx

Door de Corona-maatregelen traint ze voorlopig -net als zovelen van ons- op een Tacx in haar garage “Ik doe mijn voorwiel erin, dat is ideaal,” vertelt ze. Ze staat er nog altijd vol optimisme in. “Voor de lichting van de HandBikeBattle 2020 is het pas zuur, die is namelijk afgelast,” bericht Roxanne. Zelf staat ze te popelen om met haar handbike weer meters te kunnen maken in het mooie Limburg waar ze woont.


Voorwiel in de Tacx

Doelen voor de toekomst

Handbikebattle gangers krijgen in hun training de waarschuwing voor Het Zwarte Gat. De periode na de battle waarbij je plots geen dagelijkse training meer hebt, geen doelen om naar uit te kijken. Dus heeft Roxanne zich een meerjarenplan geschreven: “vorig jaar heb ik na de Battle de marathon van Berlijn in de stromende regen gedaan. Als de huidige omstandigheden het toelaten ga ik graag dit jaar terug om mijn tijd te verbeteren. En ooit hoop ik zo gezond te zijn dat ik de overstap kan maken van een gewone handbike naar een knieler handbike, waarbij je je gehele bovenlichaam in de strijd mee gooit. Dan ga ik met die knieler handbike nog een keer de handbikebattle aan en laat ik die gletsjer een poepie ruiken.”

“Het leven is te kort om niet te fietsen!” 

Waarom handbiken?

“Het handbiken geeft me vrijheid. De verkoelende wind en het uitzicht om mij heen is fantastisch. Mijn hoofd is leeg, mijn spieren warm, en ik grijns van oor tot oor. Het past perfect in het straatje van mijn motto al die jaren:”when the going gets tough, the tough get going. When the going gets rough, the tough get rough”. Met dank aan Billy Ocean. Hoe rot het leven soms ook is, je kunt ervoor kiezen ervan te genieten en er het beste van te maken. Desnoods op 10 centimeter van de grond met een wiel tussen je enkels en een vlaggetje wat achter je aan wappert.

Weliswaar kijken de meeste mensen me aan alsof ik gek ben (als we met ons team onderweg zijn grappen we wel eens dat we de fysiotherapeuten van Limburg goed werk bezorgen, met al die nek hernia’s op de zon overgoten terrassen), maar duizend keer liever dat dan thuis zitten. En bij de echte klimmen in het Heuvelland, dat is wanneer dat ik me er even bij voel horen. De wielrenners die me inhalen begrijpen hoe zwaar die klim is, en vaak steunen ze me door een duimpje omhoog te doen of  geven ze een klein compliment of aanmoediging. Op die momenten hoor ik bij een familie vreemdelingen die een passie delen met elkaar. Net zoals in Oostenrijk.

Ik stond er echt van te kijken wat allemaal qua fietsen mogelijk is als je lichaam je tegenwerkt. In het handbiken bestaan meerdere classificaties en H1 wil zeggen dat je geen been/core controle hebt en maar beperkte arm functie. En desondanks kun je dan fietsen. En zelfs de battle aan gaan, evt met elektrische ondersteuning. Of deelnemen aan de paralympische spelen, en winnen! Een teamgenoot van me, een H3.2, heeft een ander pad gekozen: offroad handbiken. Het kan allemaal.

Om een foute maar oh zo leuke film te quoten: “Never give up, never surrender” (Galaxy Quest).