Of ik naar Italië wil om de Giro Rosa bij te wonen? Uh, ja! Heel graag zelfs. Op uitnodiging van Saris en Trek Segafredo mocht ik vorige week naar Sondrio, Italië afreizen voor een wel heel bijzondere perstrip. Niet alleen om de tijdrit van de Giro Rosa te bekijken, maar ook om een rit in de Trek volgwagen te maken. En dat ging er best heftig aan toe…

Over het eerste gedeelte van de reis – met o.a. de brand & product presentatie van Saris – mag ik nog niet al te veel vertellen, vanwege een streng embargo tot september.  Maar over het tweede gedeelte: het bijwonen van de tijdrit in de Giro Rosa des te meer!

Giro Rosa 2019
Woensdagochtend start de 6e etappe van de Giro Rosa: de individuele tijdrit. Een hellend parcours tussen Chiuro en Teglio van in totaal 12,1km. Na een korte rit vanuit Sondrio komen we aan in Chiuro, een piepklein plaatsje wat getransformeerd is tot een heus wielerdorp. Met gigantische bussen in de extreem smalle, typisch Italiaanse steegjes. Wielerkleding die hier en daar hangt te drogen en locals die hun tuintjes voor één dag met roze slingers en ballonnen aankleden. Een bijzonder beeld en dan is er ook nog het prachtige uitzicht op de bergen. Geen verkeerde plek om te verblijven!

Hier, in tegenstelling tot de Tour, geen verplichte persaccreditaties
of controles. Iedereen lijkt welkom

Wat direct opvalt is dat de sfeer ontzettend gemoedelijk is. Rustig, relaxt en prettig. Hier, in tegenstelling tot de Tour, geen strenge regels, hekken, verplichte persaccreditaties of controles. Iedereen lijkt welkom. Van verdwaalde wielertoeristen tot fans, complete families en (hobby) fotografen. Aan de ene kant een groot voordeel: dagjes mensen trekken erop uit, nemen een kijkje in het wielerdorp en genieten van de sport. Gewoon, omdat het kan, niet omdat ze het perse van plan waren. Fanatieke wielrenners, die het parcours van de tijdrit zélf net gefietst hebben, rijden op hun gemakje rond, benieuwd naar hoe het er hier aan toe gaat. Nieuwsgierige Italianen nemen hier en daar een foto, proberen een praatje te maken met de mechanici en bewonderen de fietsen. En veel (jonge) fans, krijgen uitgebreid de kans om hun grote heldinnen te ontmoeten, te zien warmdraaien en soms zelfs mee op de foto te gaan.

Maar er is ook een keerzijde. De losse sfeer die rondom de Giro Rosa hangt, zorgt er namelijk ook voor dat er wellicht iets té veel mogelijk is. Zo vond ik het bizar om te zien, dat de rensters tijdens het verkennen van het parcours gewoon door het verkeer moesten rijden. Kan jij je voorstellen dat je vlak voor je tijdrit een aantal keer door het dorp heen en weer moet rijden en tegelijkertijd ook nog moet uit kijken voor het verkeer? Nou scheelt het dat Italianen over het algemeen heel veel respect hebben voor wielrenners en hun rijgedrag waar mogelijk zullen aanpassen. Maar toch.

De losse sfeer die rondom de Giro Rosa hangt, zorgt er
ook voor dat er wellicht iets té veel mogelijk is

En dan de toeristen en (hobby) fotografen die midden op de weg foto’s maken, zonder aandacht te hebben voor de rensters. Die te laat opzij stappen en soms zelfs níet opzij gaan, omdat ze simpelweg niet opletten. Jonge kinderen die in al hun enthousiasme de weg op rennen, ouders die dit te laat door hebben. En ga zo maar door. Dan moet je als renster dus zélf moeite doen (roepen) om er langs te kunnen. Niet echt een rustgevend begin van je dag en dan moet de tijdrit nog beginnen. Maar, ondanks dit alles echt alle lof voor de rensters. Die uiterst professioneel blijven, kalm, lief en zelfs een bedankje geven als iemand voor ze opzij gaan.

Klimmen in de volgwagen
Gelukkig zijn er tijdens de tijdrit zelf wel voldoende maatregelen genomen om de weg leeg te houden. Aan de start staan tientallen fans klaar om de rensters aan te moedigen als ze van het startpodium rollen. Ondanks de redelijk afgelegen locatie van het dorpje, zijn er flink wat toeristen. Eén kleine renster in spé wist zelfs haar hele familie over te halen om een dagje hierheen te komen. Met een gigantische glimlach tot gevolg, ik ben benieuwd of deze die dag überhaupt van haar gezicht is gegaan. De sfeer is ontzettend goed, heerlijk om hier rond te kijken. Niet alleen om de rensters te zien opwarmen en starten, maar vooral ook om het publiek te bekijken. Het enthousiasme op mensen hun gezicht, de liefde voor de sport. Mooi om te zien hoe het hier leeft.

En dan krijg ik te horen dat ik ben ingeloot om in de volgwagen van Trek Segafredo mee te mogen rijden. Samen met 4 andere journalisten van New York, Frankrijk en Engeland gaan we twee rensters van het team volgen tijdens hun tijdrit. Wat een ervaring om mee te maken! Alleen al de auto van binnen bekijken is ontzettend interessant. Deuren gevuld met tientallen gelletjes, extra bidons en uiteraard het nodige materiaal in geval van een mechanisch of lichamelijk probleem. Het team is op alles voorbereid.

En dan de portofoon die elke minuut af gaat, en driver (tevens ex prof renster) Giorgia Bronzoni die als geen ander lijkt te kunnen multitasken. Van het aanmoedigen door het raam ‘Allez, Allez Audrey!!’ (Audrey Cordon-Ragot), tot het bekijken van de startlijst én tegelijkertijd door de meest smalle bochten manoeuvreren. Ik kijk m’n ogen uit.

Aanmoedigen als een prof
Ondertussen geniet ik ook van de omgeving, wat is het hier prachtig. Als je ooit in Italië een mooie klim zoekt, dan is dit zeker een aanrader. Van het geweldige uitzicht op de met sneeuw bedekte bergen krijg je niet snel genoeg en de vriendelijke Italianen zullen je aanmoedigen alsof je zelf een prof bent 😉

Het zijn er misschien niet heel veel, maar aanmoedigen kunnen ze als geen ander

Na een aantal km’s gaan we steeds hoger de bergen in, hier zie je bij een aantal bochten een handjevol supporters staan. Het zijn er misschien niet heel veel, maar aanmoedigen kunnen ze als geen ander. Bovenaan bij de finish zijn uiteindelijk de meeste fans te vinden. Helaas voor ons geen mogelijkheid om even een kijkje te nemen, want de volgauto moet terug naar het dorp. En wel direct. Nou, dat hebben we geweten ook. Wat ging dat snel, een achtbaan is er niks bij. Met ruim 60km/h racen we over extreem smalle wegen en haarspeldbochten naar beneden. Giorgia grapt nog lachend: ‘niet ziek worden he, mijn compagnon wordt vaak misselijk als hij daar zit’.

Zonder kleerscheuren komen we weer aan in het dorp en is er tijd om de laatste rensters van de dag te zien rijden en aan te moedigen. Eerst Lucinda Brand en Anna van der Breggen en als allerlaatste is Annemiek van Vleuten aan de beurt. En het aanmoedigen heeft geholpen, want Annemiek won uiteindelijk met een tijd van 24 minuten en 31 seconden! Ze was hiermee 53 seconden sneller dan Anna van der Breggen, die als tweede eindigde.

Gistermiddag is de Giro Rosa geëindigd met Annemiek van Vleuten als grote winnares. Mocht je volgend jaar in de buurt zijn, dan kan ik je een bezoek aan de Giro Rosa zeker aanraden. Geniet van de vrije en relaxte sfeer, neem een kijkje in het wielerdorp, maak een praatje met de staff en moedig de geweldige rensters aan. Plak er een paar dagen aan vast om zelf te fietsen en je hebt gegarandeerd een onvergetelijke ervaring!

Liefs,
Yv

PS. onderstaande goodiebag van Trek Segafredo winnen? Houd onze Instagram pagina in de gaten! Hier bekijk je trouwens ook alle live beelden en foto’s van de Giro Rosa terug!