Van de Amerongse berg (wat op dat moment voelde als een échte berg) naar ruim 3500 hoogtemeters in Tenerife. Kan het verschil nóg groter? Vorige maand ruilde ik ons vlakke kikkerlandje in voor de prachtige bergen van Tenerife. Zonder klimervaring, maar met heel veel enthousiasme stapte ik op het vliegtuig…

Zoals jullie in eerdere blogs konden lezen, ben ik half juli begonnen met wielrennen en volgde in augustus de eerste rit met klikpedalen. Al snel vond ik het ontzettend leuk, heerlijk zelfs om op hoge snelheid over het asfalt te rijden. Maar klimmen, daar had ik nog niks mee. Want wat is er zo leuk aan omhoog fietsen? Ik begreep het (nog) niet echt. En toen kreeg ik hét mailtje. Een uitnodiging van Turismo Tenerife, of ik drie weken later het eiland wilde bezoeken om zo te ontdekken hoe mooi Tenerife is voor fietsers. Óp de fiets uiteraard. De planning was 4 dagen fietsen met als grote afsluiter de Vuelta el Teide, waarbij je zelf de gewenste afstand mocht kiezen (160km, 80km of de toeristische route van 40km).

Ontzettend gaaf natuurlijk, maar ik vroeg me meteen af of dit wel iets voor mij was? Met alleen de Amerongse ‘berg’ als ervaring ben ik écht een beginner als het om klimmen gaat. En de meegestuurde routes en hoogteprofielen stelden me nou niet echt gerust. Na wat overleg bleek dat het niet erg was dat ik nog geen ervaring met klimmen had. Er zouden volgwagens aanwezig zijn en als je om een of andere reden niet meer kon óf wilde fietsen, mocht je altijd instappen. En als het echt te zwaar zou zijn, kon je ook kiezen voor een elektrische racefiets. Dat laatste voelde een beetje als valsspelen, dus ik koos voor een gewone racefiets met in het achterhoofd het idee, dat ik later altijd nog kon wisselen 😉

Het mooie en veelzijdige Tenerife

Op naar Tenerife
Ietwat nerveus stapte ik drie weken later in het vliegtuig. Wat nou als ik er helemaal niks van bak? Wat als ik erachter kom dat klimmen écht niks voor mij is? En wat als ik heel de groep ophoud? Want ik had geen idee wie er nog meer zouden meegaan en misschien wel belangrijker: wat hun niveau is.

Tijdens het voorstelrondje wordt duidelijk dat ze ontzettend veel ervaring hebben.
‘Daar ga ik’, dacht ik

Eenmaal aangekomen in het hotel blijkt dat er 20 journalisten uit Europa uitgenodigd zijn. Grotendeels van reisbureau’s (om Tenerife als bestemming toe te voegen), maar ook van andere fietstijdschriften en blogs. Tijdens het voorstelrondje wordt duidelijk dat de mannen ontzettend veel ervaring hebben. De meest bizarre races worden genoemd en geen berg lijkt hoog genoeg te zijn. ‘Daar ga ik’, dacht ik. Gelukkig zijn er ook vier vrouwen aanwezig die, net als ik, nog niet heel veel ervaring met klimmen hebben. Een kleine opluchting volgt, want ik ben in ieder geval niet alleen. Tot ik hoor dat ze alle vier al voor vertrek naar Tenerife voor de e-bike hebben gekozen en ik dus de enige (eigenwijze?) zonder ervaring ben mét normale racefiets. Hoe snel ga ik spijt krijgen van deze keuze?

Klimmen én dalen
Dag één: 58km – 945 hoogtemeters

De eerste dag breekt aan, tijd om het zuidelijke deel van Tenerife op de fiets te ontdekken! Met een bus worden we naar de startlocatie gebracht waar de racefietsen van Tenerife Bike Point voor ons klaarstaan. Even inrijden en dan vertrekken we… Meteen met een klimmetje ín peloton. Twee dingen waar ik nog niet aan gewend ben, maar het gaat goed. M’n rode Cervélo fietst heerlijk, het zonnetje schijnt en de route lijkt niet té zwaar te zijn. Maar dan komt de eerste stijle afdaling met haarspeldbochten. Gek genoeg had ik me vooraf alleen zorgen gemaakt over het klimmen, terwijl het afdalen toch ook echt een dingetje is. Zeg maar gerust een groot ding, want jeetje wat gaat het snel!


Heerlijk klimmen én afdalen met zo min mogelijk mensen om me heen 😉 

De mannen racen naar beneden alsof het niks is, maar goed, zij hebben ook de nodige ervaring. Ik besluit het rustiger aan te doen, rem af en laat ze me voorbij gaan. Hoewel ik wel van een wedstrijdje hou, is dit iets waar ik me niet door laat opjagen. Bovendien merk ik dat ik het fijner vind om alleen te fietsen, zonder hijgende renners in m’n nek en vooral ook met voldoende ruimte om me heen. Het belangrijkste is dat je jezelf zeker op de fiets voelt, ga je té snel dan verlies je de controle, met alle gevolgen van dien. De tientallen kruizen, beeldjes en herdenkingshuisjes langs de weg helpen je hieraan herinneren. En dus geniet ik in m’n eigen tempo van de afdaling. Wat is dit heerlijk! Ik begin langzaam te begrijpen waarom mensen willen klimmen, de afdaling maakt het meer dan waard.

Ik besluit het rustiger aan te doen, rem af en laat ze me voorbij gaan. Hoewel ik wel van een wedstrijdje hou, is dit iets waar ik me niet door laat opjagen

De overige kilometers geniet ik intens van zowel het klimmen als het afdalen. Van het prachtige uitzicht, het heerlijke weer en de gezellige groep renners. Van het mooie eiland en de verschillende landschappen. En ook van de ontzettend leuke route, steeds een stukje klimmen en weer dalen, klimmen en weer dalen. Heerlijk!

Het serieuze werk
Dag twee: 56km – 1458 hoogtemeters

De tweede dag is de spierpijn behoorlijk aanwezig of naja, eigenlijk was diezelfde avond de spierpijn er al ;). Maar, zoals ze altijd zeggen: het beste medicijn tegen spierpijn is doorfietsen. Cliché, maar waar. En dus stapt de groep om 8:00 weer vol enthousiasme op de fiets, de eerste dag is iedereen immers goed bevallen. Maar, dat was de eerste dag. En volgens de broers Alberto en Marcos die ons namens Tenerife Bike Training op sleeptouw nemen, was dit een ‘makkelijke’ dag. Ja, het ging erg goed, maar ontzettend makkelijk wil ik het nou ook weer niet noemen. Dat belooft dus wat voor vandaag…

Het uitzicht bij Pico del Ingles

We rijden een prachtige route door de groene bergen met twee klimmen: Mirrador del Carmes en vervolgens door naar Pico del Ingles. Dit is wel even iets anders dan de eerste dag. Ik heb het zwaar, heel zwaar zelfs. De spierpijn wordt erger, de klimmen steiler én langer. Ik ben er direct achter dat korte klimmetjes meer mijn ding zijn. Bergen en heuvels waarbij je de top kunt zien, zijn mijn favoriet. Je weet precies wat je te wachten staat en kan dan vervolgens zelf bepalen of je omhoog racet of een rustiger tempo kiest. Maar die kilometerslange klimmen… dat voelt echt eindeloos. Tientallen haarspeldbochten omhoog fietsen, waarbij je jezelf bij iedere bocht afvraagt of je er al bent, zijn dan ook minder aan mij besteed.

M’n pijnlijke knieën protesteren en ik zie er ook even niet meer de lol van in

Vooral tijdens de tweede klim van de dag (ruim 15km) ben ik halverwege niet meer vooruit te branden. Het laatste stukje besluit ik in de volgwagen te stappen. Het voelt eerlijk gezegd een beetje als opgeven, maar m’n pijnlijke knieën protesteren en ik zie er ook even niet meer de lol van in. Eenmaal in de auto stelt chauffeur Bjørn me gerust, een stukje ‘afsnijden’ is helemaal geen schande. Op de top staat er voor iedereen wat te drinken en te eten klaar. En dan volgt het leukste gedeelte: een 25km lange afdaling naar de kust. Dit is veruit het hoogtepunt van de dag, wat een prachtige afdaling! We eindigen op het strand van Playa de las Teresitas waar een heerlijke lunch klaar staat.

Van de groene bergen naar de witte zandstranden

Duwtje in de rug
Dag drie: 40km – 1207 hoogtemeters

De spierpijn is nu écht aanwezig. Ook de vermoeidheid komt aardig om de hoek kijken, want naast het fietsen is er elke middag/avond ook nog een heel programma voor ons uitgezet. Van varen, tot dolfijnen spotten, paddle boarden en diners in verschillende dorpjes. Allemaal ontzettend leuk, maar we zijn elke dag van 7:00 tot 22:00 bezig en dat begint iedereen nu aardig te voelen. En dat terwijl er vandaag een prachtige, maar pittige route op de planning staat.

Ik ben inmiddels allang niet meer in staat om te praten en dat heeft hij gelukkig door. ‘You keep going, I talk, you listen’

We zijn inmiddels op het noordelijke gedeelte van het eiland, dat bekend staat om de groene natuur én de vele bananenplantages. Een bezoekje aan de grootste bananenplantage mag uiteraard niet ontbreken en dus stoppen we hier voor een gezonde ‘snack to go’. Vervolgens begint het klimavontuur. Dit keer zijn het meerdere korte klimmetjes waarbij de zwaarste meer dan 15% is. De mannen in de groep lijken een missie te hebben vandaag: Yvanka naar de top krijgen, zónder volgwagen. En dat heb ik geweten ook ;). Ik ben ze nog steeds dankbaar, want dankzij hun aanmoedigingen ‘you can do it, just keep pedaling!’ en ‘you’re almost there, keep going!’ heb ik de meest steile klim tot nu toe gehaald. Alleen dan krijg ik te horen dat dit pas het beginnetje is, er komt weer een kilometerslange klim aan die blijkbaar nóg lastiger is.

Klimmen voor het uitzicht

De Israëlische Harel besluit zich over me te ontfermen en fietst de hele klim lang naast me. Ik ben inmiddels allang niet meer in staat om te praten en dat heeft hij gelukkig door. ‘You keep going, I talk, you just listen’, blijft hij zeggen. Zijn verhalen kan ik niet meer navertellen, maar wat ik wel weet is dat het me ontzettend heeft geholpen. De hele weg lang heb ik alleen maar naar m’n benen gekeken en geluisterd, bang om te zien wat me nog te wachten stond. Tot Harel opeens zegt: ‘Yvanka, look up!’, ik hoor mezelf nog denken ‘nee, niet kijken’, maar ik doe het toch. En daar zie ik de laatste bocht verschijnen. Wát een opluchting, ik heb het gehaald!

Met een hoofd als een tomaat en een glimlach van oor tot oor begin ik aan een geweldige afdaling, helemaal tot aan de kust van Punta de Teno waar de Teno vuurtoren staat. Een prachtige plek met een geweldig uitzicht over zee. En dan komt het besef: als we net helemaal zijn afgedaald naar dit punt en dit ook het uiterste puntje van de route is, betekent dat dan dat we zo weer terug omhoog moeten? Ja dus.

Links: de aanmoedigende woorden van Harel (in het wit) helpen. Rechts: de hele groep bij Punta de Teno

Nóg meer klimmen
Ik kan wel door de grond zakken, sterker nog: ik wil door de grond zakken. Ik dacht écht dat ik het ergste gehad had en dat het me was gelukt om de gehele route te fietsen. Niet dus, we moeten weer terug omhoog, 6 kilometer lang. M’n gezicht spreekt boekdelen denk ik, want al snel staan m’n ‘persoonlijke supporters’ klaar om me te vertellen dat ze me omhoog gaan helpen. Nou, daar gaan we dan. Het eerste stuk gaat nog aardig, we hebben bij de vuurtoren even kunnen rusten met wat drinken en eten. Maar als we bij de eerste haarspeldbochten aankomen en de route eindeloos lang lijkt, zakt de moed weer aardig in m’n schoenen. Ik heb nog nooit zoveel spierpijn gehad, m’n longen lijken niet meer normaal te functioneren en ik heb er op dit moment ook alles behalve plezier in.

De prachtige Teno vuurtoren

Waarom niet gewoon afstappen en lekker die auto ingaan? Alsof er een duiveltje op je schouder zit dat je aanmoedigt te stoppen. Maar ik wil niet ‘opgeven’, ik wil de route voltooien. En dan opeens voel ik het eerste duwtje in de rug. Vier mannen blijven de laatste bochten achter mij rijden en besluiten in estafettevorm om de beurt te duwen. Ik ben ze nog steeds zó dankbaar! Dankzij hun letterlijke steun heb ik de laatste klim overleefd. Je begrijpt: de afdaling hierna, tot aan de voordeur van het hotel, voelde als één groot cadeau. De glimlach kwam weer tevoorschijn en ik denk dat ik in lange tijd niet zo trots op mezelf ben geweest.

Vuelta al Teide
Dag vier: 160, 80 of 40km – 4000 hoogtemeters

De laatste dag gaat de wekker om 4:30, om 5:00 moest de hele groep klaarstaan voor dé afsluiter van de week, de Vuelta al Teide. Een loodzware race waaraan een aantal van de groep willen meedoen. Het merendeel gaat echter voor de ‘korte’ variant (met alsnog ruim 3000 hoogtemeters) en ik ben van plan om met een klein groepje de toeristische versie van 40km te fietsen. Maar deze dag loopt helaas letterlijk in het water. Benieuwd hoe het eraan toeging? In de nieuwe Fiets lees je meer over deze bijzondere dag.

Voor ons zat het fietsen er die dag in ieder geval plotseling op, maar heel eerlijk: m’n lichaam vond dat niet zo heel erg ;). Fietsen op Tenerife was een ontzettend gave, bijzondere en onvergetelijke ervaring. Ik heb zoveel geleerd, niet alleen wat betreft het fietsten (klimmen, afdalen, rijden in groepen), maar ook qua doorzettingsvermogen en het leermoment dat je écht meer aankunt dan je denkt. Terwijl ik dit schrijf ben ik weer aan het nagenieten. Eén ding kan ik alvast zeggen: Tenerife, I’ll be back!

Wil je meer weten over fietsen op Tenerife?
Lees dan hier mijn verslag over Tenerife als fietseiland met diverse tips én fietsroutes. 

– Volg me ook via Strava en Instagram –