Hoe is dat nou? Beetje op vakantie? Een begrijpelijke reactie als je vertelt dat je voor een paar dagen naar Italië ‘moet’. En als je dan vertelt dat je ook nog mag fietsen dan… en het wordt nog erger als je daarna vertelt wat je allemaal hebt meegemaakt. We konden afgelopen week een dag op vier op pad, van zondag tot woensdag. Naar San Caterina Valfura. Een typisch Italiaans bergdorp aan de voet van de Gavia. Kijk.

Easyjet

Zo’n 1000 kilometer vanaf Nederland. Je moet er dan wel naar toe. Om nu een lange zondag in de auto te zitten was ook niet echt aantrekkelijk. Daarnaast ligt San Caterina Valfura ergens in een dal -en dat betekent veel binnendoor weggetjes… Vliegen dus. Alleen: de firma die ons uitnodigde had ook collega’s uit pakweg Korea, China en Japan uitgenodigd dus is een Internationaal vliegveld een voorwaarde. Milaan Malpensa. Anderhalf uur vliegen vanaf Schiphol. Geen KLM, maar -liefst- een prijsvechter. Prima. Alleen vertrekken die niet op de mooiste tijdstippen. Resultaat: op zondag om 05.00 uur op om op tijd in Schiphol te zijn. En vanaf Malpensa drie uur in een busje naar het hotel. Rond 14.00 uur daar -heb je toch al een hele dag achter de rug. Mooi op tijd om de Tour etappe te bekijken.

‘Another day at the office’

De eerste volle dag is dan gewijd aan de technische uitleg, de nieuwe fiets bekijken, afstellen en -fijn- een eerste ritje. Aangezien je met deels collega’s op pad gaat weet je nooit op welk niveau je je mag instellen. Vanaf het hotel ‘in een streep’ naar de top van de Gavia. Jack aan en weer naar beneden. Prima dagje, je krijgt een goede indruk van de fiets. ’s Avonds pizza.

Epic

Dag twee beloofde ‘epic’ te worden. Nu beweren Amerikanen al snel, maar in dit geval was het niet ‘another day at the office’. Het plan: 7 uur ontbijt, daarna half uurtje in de auto en dan tien minuten in een helicopter… Naar de top van de Mortirolo. Daar stonden de fietsen al weer klaar. Beetje lafjes: niet klimmen, wel afdalen… vooruit dan maar.

Via Ponte di Legno richting de klim naar de Gavia – nu dus vanaf de andere kant. Dat was een hele kluif. Daarna weer afdalen. ’s Avonds pizza? Nee. Dineren op 2700 meter hoogte… te bereiken via de skilift… Sunny Valley Kelo Mountain Lodge. OK dan.

Laffe pizza

De laatste dag. Naar huis. Er was een (1) transfer -en die vertrok om 05.30 uur. Dus een uur of drie later op het vliegveld en daar wachten. En typen. Vlucht ging pas om 18.30 uur. Dat was vier koffie’s, twee liter water en kleffe pizza. Thuis? Om 22.45 uur. Flinke dag dus. Voor de kilometers op Strava hoef je dat niet te doen. Wel om in een korte tijd een fiets te leren kennen. En testen. Het is ook zeker niet de bedoeling om ‘rare dingen’ te doen. Slecht asfalt, tientallen motorrijders en een nieuwe fiets dwingen je daar toe. Tenminste, als je niet op de Eerste Hulp wil eindigen. Om welke fiets het gaat? Tja, er is een embargo. Zo gaat dat. Aanstaande maandag. En later in de papieren editie van FIETS.

Voordelen:
-je komt nog eens ergens
-mooi terrein om een nieuwe fiets te testen
-thuis heb ik geen helikopter (LOL)

Nadelen:
-reistijd en slecht voor je ‘footprint’
-de testfiets koop je straks hier -dus moeten we die ook hier testen