Gerco Meijer reed dit jaar London Edinburgh London. Via een blog hield de Utrechter ons op de hoogte van zijn ervaringen. Nu, twee maanden later, kijkt hij terug op zijn deelname aan het duurevenement.Op vrijdag 26 juli ben ik samen met m´n gezin naar het Verenigd Koninkrijk vertrokken. Via Calais/Dover en de gebruikelijke files op de M25 kwamen we aan in het pittoreske Henham waar we voor de week een appartement geboekt hadden. De dag erop ga ik me inschrijven en de ´bag drops´ regelen. Tegen de avond prepareer ik de fiets om direct daarop naar London te vertrekken. Ik ben bijna gereed, m´n fiets is klaar en ik moet me zelf nog omkleden, als plotseling een harde knal klinkt. De latex binnenband achter is kapot geknapt! Geen nood ik heb nog twee reserve…. Band verwijderd en de buitenband gecontroleerd. Nieuw binnenbandje erom en pompen maar.. Pang! Tweede binnenband explodeert! Rustig blijven, er is nog een reserve en morgen bij de start kunnen we vast extra kopen…. M´n vriendin controleert nauwgezet de buitenband nogmaals. Laatste reserve erom, buitenband terug in de velg en oppompen…..PANG…. de laatste reserveband geeft de geest…. Sh**! Daar sta je dan! 12 uur voor de start van de langste tocht uit m´n wielercarrière, platte band en geen reserve meer, in een gehucht op 50 km van London op zaterdag avond….. Bad luck? Via omzwervingen kom ik in het 25 km verderop gelegen Saffron Walden uit en kan gelukkig nog nieuwe binnenbandjes kopen…. Pffff… Een ontlading van de opgebouwde spanning is het gevolg. Als dit samen met de valpartij van een week eerder, de statistisch waarschijnlijke tegenslagen zullen zijn, kan mij gedurende de tocht zelf niet veel meer overkomen…2 uur later stap ik uit de trein in London Liverpoolstreet, de tocht is begonnen…!
Proloog, LondonOm half zes, na een onrustige en vanwege de spanning een bijna slapeloze nacht, zet ik mezelf op de foto voor het standbeeld van Queen Victoria tegenover het Buckingham Place. Samen met zo’n kleine 400 mederijders verzamelen we ’s zondagsochtends vroeg voor het rijden van de proloog. Klokslag 6 gaan we met z’n allen op de foto en wordt het startsein voor vertrek gegeven. Een bont gekleurd gezelschap zet zich in beweging en als een grote groep mieren glijden we door het centrum van deze mooie stad richting de officiële start in Loughton…
Start, LoughtonIk ben ingedeeld in start groep M (49) en zal om half negen vetrekken voor de officiële tocht. Tussen de aankomst na de proloog en de start heb ik nog wat tijd om wat te eten en een kop thee te drinken. Om kwart over acht begeef ik mij naar het startvak. Elk kwartier worden zo’n 50 rijders weggeschoten. Om half zes ’s ochtends zijn de eerste vertrokken en hebben, als ik start, al een voorsprong van 3 uur. De laatste vertrekken om half elf. 1050 rijders doen mee.
ConceptAl kort na de start rijd ik voorop in mijn start groep samen met twee Italianen, Luigi en Lucca en een Duitser, Manuel. Manuel heeft net als ik een speciaal voor de tocht geprepareerde fiets. Echter hij heeft een heel anders concept gevolgd dan ik en gaat veel meer in op aerodynamica. Het is een Scott carbon frame met hoge Zipp wielen. Om de schokken te absorberen heeft Manuel een met elastomeren geveerd zadel gemonteerd. Wat verlichting en tassen betreft zijn we het eens. De tas is van Revelate Design en qua verlichting een naafdynamo met oplaadmogelijkheid voor verlichting, telefoon en GPS. Waar ik met mijn Synus Nova op pure degelijkheid wed, gaat Manuel voor tijdwinst door een zo laag mogelijke luchtweerstand. Wat het beste is, is natuurlijk de vraag. Laten we zeggen dat het concept wat als eerste terug is wint… Eten, Als je continue fietst gebruik je veel energie, als je binnen 82 uur ruim 60 uur aan het fietsen bent verbrandt je heel veel energie. Het is zaak om dat op de controleposten tot je te nemen. Dus op elke controle wordt er na het afstempelen en het vullen van de bidons flink opgeschept. Koppen soep, pasta en rijst worden naar binnen gewerkt. Ook drink ik per post 4 grote glazen koude drank en gemiddeld 4 koppen thee of koffie. Echter niet alles blijkt in energie omgezet te kunnen worden en de restanten worden door het lichaam snel verwerkt en doorgeschoven. Het vele eten zorgt er voor dat ik bij elke controlepost het privaat moet opzoeken. Ook de vloeibare doorspoeling van het lichaam neemt proporties aan die in het gewone dagelijkse leven ongekend zijn. De hoeveelheden vocht en voeding die het lichaam passeren geven aan hoe hard dat lichaam bezig is zichzelf in stand te houden. De routetrack geeft achteraf aan dat ik 32.000 Kcal verbruikt hebt, dat is evenveel als dat ik normaal in 10-11 dagen verbrand. Dat komt weer overeen met 5 kg lichaamsvet… Je vernieuwd jezelf niet alleen geestelijk tijdens zo’n tocht, het is een lichamelijk feit!
Samen?Samen met de Italianen rijdt ik de eerste drie etappes samen. Hoewel samen..het is meer bij gelegenheid. Op een dergelijke afstand rijdt je, je eigen tempo en het is prettig als je dat met iemand kan delen. Als je harder moet rijden dan je aankan, ook als is dat maar een heel klein beetje, is dat funest. Langzamer rijden dan je kan en wil is frustrerend. Je moet dus wel je eigen tempo volgen.. In de etappe tussen Brampton en Moffat had ik een groep die in m’n wiel bleef hangen. Als ik op een goed moment van kop af ga, blijkt dat geen van hen het tempo kan of wil overnemen. De groep valt uit elkaar en ik rijd alleen verder. Op één man na. Hij rijdt op zo’n 200 m achter me en volgt me in die positie 40 km. Vlak voor
Moffat komen we door verkeersmaatregelen genoodzaakt toch bij elkaar en vraag ik hem waarom hij in een exact zelfde tempo op afstand achter me bleef in plaats van dat hij bij me kwam en we het stuk kop over kop hadden kunnen fietsen. De man, een Brit, vertelde dat hij geen beslag op me wilde leggen, nog dat hij zich verantwoordelijk voor mij wilde voelen. Het dilemma wat te doen mocht één van ons lek rijden werd op deze wijze omzeild. Op een rare introverte manier raakt deze gang van zaken de essentie van waar het in het rijden van dergelijke tochten om gaat. Samen, maar toch duidelijk ieder voor zich, doorsta je de uitdagingen waarmee je tijdens de tocht wordt geconfronteerd.
SlapenTijdens mijn 82 uur lange tocht heb ik drie keer geslapen, of in elk geval 3 maal een poging daartoe ondernomen. De eerste keer was in Thrisk. Na 500 km, inclusief proloog, ben ik toch wel vermoeid en wil ik slapen. Nadat ik gegeten en gedoucht heb meld ik me bij de slaapzaal, een gymzaal waar een 40 tal opblaasbedden en paardendekens klaar liggen. Ik geef aan dat ik anderhalf uur
wil slapen. Ik kom moeilijk in slaap, de uitputting, of het eten of de douche weerhoud mij ervan in slaap te vallen. Ik blijf rustig liggen om m’n lichaam in elk geval enige rust te gunnen. Als ik gewekt wordt blijk ik toch wel wat geslapen te hebben. Ik kleed me aan en na een ‘ontbijt’ vertrek ik voor het vervolg van de tocht. In Edingburgh wil ik ‘echt’ slapen. Wederom na gegeten en gedoucht te hebben meld ik me bij de slaapzaal. Er liggen inmiddels al een aantal mensen te slapen. Als ik mezelf met de beschikbaar gestelde deken toedek zeg ik nog tegen mijn Deense buurman dat mocht ik onverwijld gaan liggen snurken, hij mij maar een forse duw moet geven. In het uur erop sla ik hem bijna tot moes. Na anderhalf uur besluit ik dat dit niet gaat werken en sta op en vertrek. Beter was het laatste slaapmoment. Ik had lang doorgefietst en kwam rond drie uur ’s ochtends aan in Market Rasen. Bij aankomst ga ik linea recta naar bed en in m’n bezwete kloffie slaap ik gelijk in. Na een uur wordt ik gewekt en neem een weldadige douche. Schoon gewassen en met een nieuwe set kleren aan, geniet ik ten volle van een English breakfast. Binnen twee en een half uur was ik uitgerust, gewassen en gevoed en klaar voor de apotheose van de tocht…..
Stalen frameDe tocht voert hoofdzakelijk over kleinere wegen waarvan het wegdek niet altijd even glad is. Met name in Schotland heeft men als toplaag van het asfalt een mengsel gebruikt met grof grint. Ik ben blij met m´n stalen frame en 25 mm dikke banden. Alle trillingen worden haarfijn geabsorbeerd. Ik heb nauwelijks last van m´n lichaam als gevolg van het lange zitten. Ik wissel de positie van mijn handen vaak af. Veel rijd ik onderin de beugel en voor het overige op de remgrepen, iets terug in de bocht en natuurlijk bovenop het stuur. Met name de positie onderin de beugel is er één die ik in eerdere lange tochten nauwelijks gebruikte. Het wat verkorte frame van de fiets zal er aan bij gedragen hebben dat het nu wel lukt. Landschap, De route van London Edinburgh London is niet alleen lang, hij is ook prachtig! Hoogtepunten zijn de doortocht door het park, in Engelse landschapsstijl, van Castle Howard, de Humber bridge, de beklimming van de Yad Moss in Cumbria en de etappes naar en terug van Edinburgh. Het Hollandse polderlandschap in de omgeving van Kirton is voor mij als Nederlander een verrassende ervaring. Het wisselvallige weer speelt in de ervaring van het landschap een belangrijke rol. Door de afwisseling van wolken, blauwe luchten en regenbuien zorgen de zonsopkomsten en /ondergangen dat het landschap als een waar museumstuk aangelicht wordt. Met name tijdens de ´scenic route´ van Moffat naar Edinburgh worden de groene bergen van het Schotse landschap in een goudgele gloed gezet die mij bij elke nieuwe doorkijk versteld doen staan.
39-ste tijd Na 82 uur kom ik als 52e rijder binnen in Loughton. Uit de ridertracking data maak ik op dat ik met een 39e tijd de tocht gereden heb. Het is geen wedstrijd, maar toch hecht ik er belang aan de tocht zo snel mogelijk te rijden en ben best tevreden met mijn prestatie. Anco de Jong, mede Utrechter, finisht in ruim 65 uur als snelste. De meesten rijden de tocht in een tijd rond de 110 uur. Het tijdsverschil wordt voornamelijk veroorzaakt door de tijd die rijders op de controleposten doorbrengen en in mindere mate zal het tempoverschil de doorslag geven. Onderweg hoorde ik wel kritische opmerkingen over de mate waarin racers zich afmatten om toch zo snel mogelijk maar weer door te gaan. Je bent als lichtelijk gestoord als je aan zo’n tocht begint en helemaal van lotje getikt als je dat ook nog eens doet zonder of met heel weinig slaap! Iedere rijder zoekt zijn persoonlijke grens, je tempo is iets wat individueel bepaald is, evenals de mate waarin je rust nodig hebt. Ik heb mijzelf op geen moment over de kop gefietst en nimmer met een hartslag van boven de 80% maximaal gefietst. De moeilijkste uren waren voor mij de laatste. Had ik het onderweg rustiger aan gedaan dan ben ik bang dat de afzientijd op het einde evenredig gegroeid zou zijn.
VrijwilligersEén van de geweldige kanten van een dergelijke tocht is dat je veel en heel aardige mensen ontmoet. Niet alleen op de fiets maar vooral ook de vrijwilligers op de controleposten tonen een belangeloze kant van de mensheid waarmee het prettig is geconfronteerd te worden. Iemand neemt je fiets aan als je uitgeteld bij een post aankomt en je bidons worden voor je gevuld. Als je je eten op hebt wordt er vriendelijk gevraagd of je nog wat wilt en na een kortstondige slaappauze wordt je zachtaardig gewekt. In Brampton heb ik me zelfs onder handen laten nemen door Steve, een bijzonder aardige, blinde, masseur.
ManuelOm terug te komen op de kleine twee strijd in fietsconcept.. Manuel finishte 3 uur later dan ik! Degelijkheid en comfort blijkt toch te verkiezen boven een op pure snelheid aangepaste fiets. Zoals gezegd kwam ik terug zonder noemenswaardige fysieke problemen. Het frame en de wielen hebben het fantastisch gedaan. Het comfort en de ondersteuning van een klassiek Brooks zadel blijft ongeëvenaard! De verlichting van Supernova zorgt dat je geen kuiltje over het hoofd ziet en de schijfremmen van TRP geven je de zekerheid dat ook op steile afdalingen vol naar beneden durft te gaan. De versnellingen deden hun werk naar behoren maar zijn nog wel een punt waarop verbetering mogelijk is. De Schlumpf speeddrive bleek in het donker wat moeilijk te bedienen en de Shimano DI2 miste een sprintshifter in de stuurbocht, zodat schakelen van onder in de beugel niet gemakkelijk was. Beide zijn zaken die we eenvoudig kunnen verbeteren en dan is de Synus Nova LEL een geweldige lange afstandfiets waar je over de gehele wereld mee uit de voeten kunt.
Hart gestolenHet lange afstandsfietsen heeft mijn hart inmiddels gestolen. Was Parijs Brest Parijs in 2007 nog een éénmalig te ervaren fietsevenement. 4 jaar later kroop het bloed waar het niet gaan kan en herhaalde ik die tocht. Met het volbrengen van de LEL nu weet ik dat ik dit zal blijven doen zolang de omstandigheden het toe zullen laten. De confrontatie met jezelf, je medemens en de natuur zijn voor mij van dien aard dat ik mij na het rijden van een dergelijke tocht als herboren voel.
Gerco Meijer reed dit jaar London Edinburgh London. Via een blog hield de Utrechter ons op de hoogte van zijn ervaringen. Nu, twee maanden later, kijkt hij terug op zijn deelname aan het duurevenement.
Proloog, LondonOm half zes, na een onrustige en vanwege de spanning een bijna slapeloze nacht, zet ik mezelf op de foto voor het standbeeld van Queen Victoria tegenover het Buckingham Place. Samen met zo’n kleine 400 mederijders verzamelen we ’s zondagsochtends vroeg voor het rijden van de proloog. Klokslag 6 gaan we met z’n allen op de foto en wordt het startsein voor vertrek gegeven. Een bont gekleurd gezelschap zet zich in beweging en als een grote groep mieren glijden we door het centrum van deze mooie stad richting de officiële start in Loughton…
Start, LoughtonIk ben ingedeeld in start groep M (49) en zal om half negen vetrekken voor de officiële tocht. Tussen de aankomst na de proloog en de start heb ik nog wat tijd om wat te eten en een kop thee te drinken. Om kwart over acht begeef ik mij naar het startvak. Elk kwartier worden zo’n 50 rijders weggeschoten. Om half zes ’s ochtends zijn de eerste vertrokken en hebben, als ik start, al een voorsprong van 3 uur. De laatste vertrekken om half elf. 1050 rijders doen mee.ConceptAl kort na de start rijd ik voorop in mijn start groep samen met twee Italianen, Luigi en Lucca en een Duitser, Manuel. Manuel heeft net als ik een speciaal voor de tocht geprepareerde fiets. Echter hij heeft een heel anders concept gevolgd dan ik en gaat veel meer in op aerodynamica. Het is een Scott carbon frame met hoge Zipp wielen. Om de schokken te absorberen heeft Manuel een met elastomeren geveerd zadel gemonteerd. Wat verlichting en tassen betreft zijn we het eens. De tas is van Revelate Design en qua verlichting een naafdynamo met oplaadmogelijkheid voor verlichting, telefoon en GPS. Waar ik met mijn Synus Nova op pure degelijkheid wed, gaat Manuel voor tijdwinst door een zo laag mogelijke luchtweerstand. Wat het beste is, is natuurlijk de vraag. Laten we zeggen dat het concept wat als eerste terug is wint… Eten, Als je continue fietst gebruik je veel energie, als je binnen 82 uur ruim 60 uur aan het fietsen bent verbrandt je heel veel energie. Het is zaak om dat op de controleposten tot je te nemen. Dus op elke controle wordt er na het afstempelen en het vullen van de bidons flink opgeschept. Koppen soep, pasta en rijst worden naar binnen gewerkt. Ook drink ik per post 4 grote glazen koude drank en gemiddeld 4 koppen thee of koffie. Echter niet alles blijkt in energie omgezet te kunnen worden en de restanten worden door het lichaam snel verwerkt en doorgeschoven. Het vele eten zorgt er voor dat ik bij elke controlepost het privaat moet opzoeken. Ook de vloeibare doorspoeling van het lichaam neemt proporties aan die in het gewone dagelijkse leven ongekend zijn. De hoeveelheden vocht en voeding die het lichaam passeren geven aan hoe hard dat lichaam bezig is zichzelf in stand te houden. De routetrack geeft achteraf aan dat ik 32.000 Kcal verbruikt hebt, dat is evenveel als dat ik normaal in 10-11 dagen verbrand. Dat komt weer overeen met 5 kg lichaamsvet… Je vernieuwd jezelf niet alleen geestelijk tijdens zo’n tocht, het is een lichamelijk feit!
Samen?Samen met de Italianen rijdt ik de eerste drie etappes samen. Hoewel samen..het is meer bij gelegenheid. Op een dergelijke afstand rijdt je, je eigen tempo en het is prettig als je dat met iemand kan delen. Als je harder moet rijden dan je aankan, ook als is dat maar een heel klein beetje, is dat funest. Langzamer rijden dan je kan en wil is frustrerend. Je moet dus wel je eigen tempo volgen.. In de etappe tussen Brampton en Moffat had ik een groep die in m’n wiel bleef hangen. Als ik op een goed moment van kop af ga, blijkt dat geen van hen het tempo kan of wil overnemen. De groep valt uit elkaar en ik rijd alleen verder. Op één man na. Hij rijdt op zo’n 200 m achter me en volgt me in die positie 40 km. Vlak voor 
Moffat komen we door verkeersmaatregelen genoodzaakt toch bij elkaar en vraag ik hem waarom hij in een exact zelfde tempo op afstand achter me bleef in plaats van dat hij bij me kwam en we het stuk kop over kop hadden kunnen fietsen. De man, een Brit, vertelde dat hij geen beslag op me wilde leggen, nog dat hij zich verantwoordelijk voor mij wilde voelen. Het dilemma wat te doen mocht één van ons lek rijden werd op deze wijze omzeild. Op een rare introverte manier raakt deze gang van zaken de essentie van waar het in het rijden van dergelijke tochten om gaat. Samen, maar toch duidelijk ieder voor zich, doorsta je de uitdagingen waarmee je tijdens de tocht wordt geconfronteerd.SlapenTijdens mijn 82 uur lange tocht heb ik drie keer geslapen, of in elk geval 3 maal een poging daartoe ondernomen. De eerste keer was in Thrisk. Na 500 km, inclusief proloog, ben ik toch wel vermoeid en wil ik slapen. Nadat ik gegeten en gedoucht heb meld ik me bij de slaapzaal, een gymzaal waar een 40 tal opblaasbedden en paardendekens klaar liggen. Ik geef aan dat ik anderhalf uur 
wil slapen. Ik kom moeilijk in slaap, de uitputting, of het eten of de douche weerhoud mij ervan in slaap te vallen. Ik blijf rustig liggen om m’n lichaam in elk geval enige rust te gunnen. Als ik gewekt wordt blijk ik toch wel wat geslapen te hebben. Ik kleed me aan en na een ‘ontbijt’ vertrek ik voor het vervolg van de tocht. In Edingburgh wil ik ‘echt’ slapen. Wederom na gegeten en gedoucht te hebben meld ik me bij de slaapzaal. Er liggen inmiddels al een aantal mensen te slapen. Als ik mezelf met de beschikbaar gestelde deken toedek zeg ik nog tegen mijn Deense buurman dat mocht ik onverwijld gaan liggen snurken, hij mij maar een forse duw moet geven. In het uur erop sla ik hem bijna tot moes. Na anderhalf uur besluit ik dat dit niet gaat werken en sta op en vertrek. Beter was het laatste slaapmoment. Ik had lang doorgefietst en kwam rond drie uur ’s ochtends aan in Market Rasen. Bij aankomst ga ik linea recta naar bed en in m’n bezwete kloffie slaap ik gelijk in. Na een uur wordt ik gewekt en neem een weldadige douche. Schoon gewassen en met een nieuwe set kleren aan, geniet ik ten volle van een English breakfast. Binnen twee en een half uur was ik uitgerust, gewassen en gevoed en klaar voor de apotheose van de tocht…..Stalen frameDe tocht voert hoofdzakelijk over kleinere wegen waarvan het wegdek niet altijd even glad is. Met name in Schotland heeft men als toplaag van het asfalt een mengsel gebruikt met grof grint. Ik ben blij met m´n stalen frame en 25 mm dikke banden. Alle trillingen worden haarfijn geabsorbeerd. Ik heb nauwelijks last van m´n lichaam als gevolg van het lange zitten. Ik wissel de positie van mijn handen vaak af. Veel rijd ik onderin de beugel en voor het overige op de remgrepen, iets terug in de bocht en natuurlijk bovenop het stuur. Met name de positie onderin de beugel is er één die ik in eerdere lange tochten nauwelijks gebruikte. Het wat verkorte frame van de fiets zal er aan bij gedragen hebben dat het nu wel lukt. Landschap, De route van London Edinburgh London is niet alleen lang, hij is ook prachtig! Hoogtepunten zijn de doortocht door het park, in Engelse landschapsstijl, van Castle Howard, de Humber bridge, de beklimming van de Yad Moss in Cumbria en de etappes naar en terug van Edinburgh. Het Hollandse polderlandschap in de omgeving van Kirton is voor mij als Nederlander een verrassende ervaring. Het wisselvallige weer speelt in de ervaring van het landschap een belangrijke rol. Door de afwisseling van wolken, blauwe luchten en regenbuien zorgen de zonsopkomsten en /ondergangen dat het landschap als een waar museumstuk aangelicht wordt. Met name tijdens de ´scenic route´ van Moffat naar Edinburgh worden de groene bergen van het Schotse landschap in een goudgele gloed gezet die mij bij elke nieuwe doorkijk versteld doen staan.
39-ste tijd Na 82 uur kom ik als 52e rijder binnen in Loughton. Uit de ridertracking data maak ik op dat ik met een 39e tijd de tocht gereden heb. Het is geen wedstrijd, maar toch hecht ik er belang aan de tocht zo snel mogelijk te rijden en ben best tevreden met mijn prestatie. Anco de Jong, mede Utrechter, finisht in ruim 65 uur als snelste. De meesten rijden de tocht in een tijd rond de 110 uur. Het tijdsverschil wordt voornamelijk veroorzaakt door de tijd die rijders op de controleposten doorbrengen en in mindere mate zal het tempoverschil de doorslag geven. Onderweg hoorde ik wel kritische opmerkingen over de mate waarin racers zich afmatten om toch zo snel mogelijk maar weer door te gaan. Je bent als lichtelijk gestoord als je aan zo’n tocht begint en helemaal van lotje getikt als je dat ook nog eens doet zonder of met heel weinig slaap! Iedere rijder zoekt zijn persoonlijke grens, je tempo is iets wat individueel bepaald is, evenals de mate waarin je rust nodig hebt. Ik heb mijzelf op geen moment over de kop gefietst en nimmer met een hartslag van boven de 80% maximaal gefietst. De moeilijkste uren waren voor mij de laatste. Had ik het onderweg rustiger aan gedaan dan ben ik bang dat de afzientijd op het einde evenredig gegroeid zou zijn.VrijwilligersEén van de geweldige kanten van een dergelijke tocht is dat je veel en heel aardige mensen ontmoet. Niet alleen op de fiets maar vooral ook de vrijwilligers op de controleposten tonen een belangeloze kant van de mensheid waarmee het prettig is geconfronteerd te worden. Iemand neemt je fiets aan als je uitgeteld bij een post aankomt en je bidons worden voor je gevuld. Als je je eten op hebt wordt er vriendelijk gevraagd of je nog wat wilt en na een kortstondige slaappauze wordt je zachtaardig gewekt. In Brampton heb ik me zelfs onder handen laten nemen door Steve, een bijzonder aardige, blinde, masseur.