Edwin Driessen is in Griekenland wereldkampioen wielrennen bij de journalisten geworden. Onze vaste medewerker won na 73 kilometer de sprint van een kopgroep van zes man. Hij vertelt zelf over zijn ervaringen. Lees en geniet mee van zijn zegetocht!

WK voor journalisten

Aanvankelijk was het bedoeld als een feestelijke afsluiting van het fietsseizoen. Lekker genieten van zomers weer op Kreta terwijl in Nederland de blaadjes van de bomen vallen. Wat is er mooier om dan ook nog een wedstrijd te mogen rijden over een uitdagend en afgezet parcours?

Zo ontstond het idee aan het begin van het jaar om in oktober naar Griekenland af te reizen voor het WK journalisten. En zo waren er meer plannen om van 2016 een prachtig fietsjaar te maken. In augustus naar Oostenrijk voor het jaarlijkse WK voor veteranen, de Mont Ventoux beklimmen en knallen in een paar criteriums in de buurt. Midden in zomer kon de planning de prullenbak in. Ik kon nauwelijks meer lopen. En de aanvankelijke diagnose: een spierverrekking, bleek in een Frans ziekenhuis een trombose te zijn. De eerste reactie is: hoe kan dat? En al snel daarna dacht ik: wanneer kan ik weer fietsen? De top van de Mont Ventoux glinsterde in de verte.

Veroordeeld tot een paar krukken, bleef de fiets een tijdje onaangeraakt. De Mont Ventoux werd niet bedwongen, maar de eerste herstelritjes vonden nog tijdens de vakantie plaats. Halverwege september komt ook het groene licht om weer aan wedstrijden deel te nemen. ”Maar pas wel op voor valpartijen vanwege het gebruik van bloedverdunners”, is het advies van de internist in het ziekenhuis. Zo komt de trip naar Kreta toch weer in beeld. Ik schrijf me in de twee weken voor het WK nog in voor een paar wedstrijden en merk dat het met de vorm eigenlijk niet eens zo slecht gesteld is.

Klimmen geblazen

Een WK voor journalisten is niet te vergelijken met een amateurwedstrijd zoals we in Nederland gewend zijn. Het parcours in Griekenland loopt grotendeels bergop. En ook de manier van koersen is anders. Er zijn minder deelnemers en het niveau van de renners loopt sterk uiteen. Dat merk ik bij de start. Er wordt meteen volle bak gereden. Door een stuurfoutje van een andere renner, moet ik meteen een gat dichtrijden. Hoewel de spreekwoordelijke slag, al op de eerste klim gemaakt is, zijn er toch renners die maar blijven demarreren. Gezien het lastige parcours, de hitte en de grote afstand tot de finish besluit ik me te beperken tot volgen. Ik voel dat ik samen met de Italiaan Leonardo Olmi, de Belgen Sander van Nieuwenhuijse en Erwin de Clercq en de Brit Neil Poulton ga uitmaken wie de wedstrijd wint.

Het sparen tot de finale is begonnen, maar de andere vier renners willen hard doorrijden. Dat zorgt voor harde woorden over en weer. Pas in de laatste ronde zakt het tempo, en komt de Duitser Werner Muller terug. De laatste kilometer is lastig. De eerste 800 meter loopt fors bergop, de laatste 200 meter op het dorpsplein van Neapolis is vlak. De Italiaan Olmi gaat vroeg aan. Ik volg en ga er op 200 meter vol overheen. Ik kijk rechts, kijk links en voel dat niemand in de buurt komt. Ik kan gaan zitten met de armen in de lucht.

Uitslag:
1. Edwin Driessen (Ned) 2:00:13 (kampioen masters 45+)
2. Leonardo Olmi (Ita) +2 sec
3. Sander van Nieuwenhuijse (Bel) +2 sec (kampioen 18-45)
4. Erwin de Clercq (bel) +8 sec
5. Neil Poulton (Gbr) +9 sec
6. Werner Muller (Dui) +10 sec
7. Giorgos Fragiadakis (Gri) +1.50
8. Chris Anesiadis (Gri) +1.50
9. Greg Manset (Bel) +1.50
10. Andrea Manusia (Ita) + 3.47

//platform.twitter.com/widgets.js