Getest: Canyon Endurace CF SLX, een prettige fiets

Als je liever keilang dan keihard rijdt, dan is een endurance racer wellicht iets voor jou. Sleutelwoorden: comfort, comfort en, o ja, comfort. Fiets heeft er vier getest. Vorige week kon je al lezen over de Ridley Fenix SLiC, nu is het tijd voor deze Canyon Endurace CF SLX.

De kenner zal aan de framestyling gelijk kunnen zien dat dit een Canyon is. Voor een leek is het waarschijnlijk even zoeken. De decals zijn namelijk meegespoten in de diep donkerrode framekleur en daardoor nagenoeg onleesbaar. Laten we het een gevalletje hate it or love it noemen.

Wat gelijk opvalt bij de Endurace CF SLX is de schokabsorberende zadelpen en de knik in de zitbuis, ter hoogte van het achterwiel. Beide moeten zorgen voor enige flex. De zitbuis vormt een geheel met de staande achtervork en de bovenbuis, waarbij de achtervork hoog in de zitbuis is geplaatst. Het lijkt me dan ook best lastig om voelbaar extra comfort uit die knik te halen.

Soepel
In de schokabsorberende zadelpen heb ik meer vertrouwen. De zadelpen werkt als een soort bladveer, en vangt de schokken op die vanuit het achterwiel naar het zadel worden verzonden. De geometrie van de Endurace CF SLX is gericht op een ontspannen houding, waarbij je vrij rechtop zit. Dat vertaalt zich in een vrij hoge stack- en lage reachwaarde.

Ik rijd richting de Veluwe om wat hoogtemeters te maken op de Posbank. Een stukje goed liggend gravel kan niet ontbreken, dus neem ik ook Loenermark mee. De Canyon voelt heel relaxt aan en rijdt soepel, dus de endurance-beloftes worden zeker ingelost. De Reynolds-wielset geeft geen krimp, en zorgt ervoor dat je de Endurace CF SLX lekker op gang kunt houden. In de afdaling van de Lange Juffer merk je wel dat de fiets wat hoekig instuurt. Duidelijk niet erg racegericht dus, maar dat hadden we ook niet verwacht. De Endurace is er ook in een goedkopere SL-uitvoering.