Hallo Jumbo! (flauw, maar hij moest echt een keer)Bianchi bestaat al sinds 1885, toen Edoardo Bianchi op zijn 20ste zijn eerste fiets maakte in zijn werkplaats in Milaan. Al gauw moest hij uitbreiden omdat zijn producten zo goed bevielen. Natuurlijk heeft Bianchi een rijke historie aan wielergeschiedenis met iconen zoals Coppi, die vele koersen won op een Bianchi. Misschien nog bekender dan alle grote renners is de kleur van de fiets. De celeste kleur is typisch voor Bianchi. Wist jij Christoph, dat deze celeste kleur, wat ruwweg vertaald ‘blauwe lucht’ betekent, niet altijd hetzelfde is geweest? Eerder trok het meer naar blauw, waar het nu duidelijk meer naar mintgroen neigt. De oorsprong van de kleur blijft een mysterie. Was het Edoardo die een fiets maakte voor de koningin en wilde hij een kleur die paste bij de kleur van haar ogen? Of maakte hij fietsen in deze kleur omdat er veel verf over was van de Eerste Wereldoorlog? Of was het een foutje dat hij niet kon herstellen omdat hij in tijdnood was om fietsen te leveren voor de Tour de France? Niemand weet het en dat maakt het toch alleen maar mooier. Dat jouw ploeg met fietsen in deze fantastisch mooie kleur rijdt, geeft mij het gevoel dat ze de geschiedenis respecteren en waarderen.
Eerste testfiets
De Bianchi Infinito CV was ook de allereerste racer die ik testte voor Fiets. Ik heb de fiets toen zelf opgehaald in Italië, omdat ik toch in de buurt was. Het is leuk om te zien wat er in die jaren veranderd is. Eén ding zeker niet, het blijft een mooie fiets. Deze Infinito is overduidelijk geprepareerd voor Parijs- Roubaix. Als er geen pandemie was geweest, had je naar het schijnt twee koersen op deze fiets gereden! Dus een paar keer trainen, dan is de ultieme test de koers in Denain en daarna de koers der koersen, Parijs-Roubaix. Daarna mag hij weer een jaar de kast in. Dat was het idee. Je ziet meteen dat het een echte koersfiets is. Dat komt niet alleen door de high-end afmontage, maar zeker ook door de extra reclame die overal op de fiets staat. Jumbo- Visma een paar keer op het frame, FSA her en der verspreid zoals ook opvallend op de voorkant van het stuur, Shimano op de liggende achtervork, et cetera.Weet jij trouwens wat Visma doet, Christoph? Nee? Ik heb het opgezocht, want ik wist het ook niet. Visma is leverancier van cloudsoftware die bedrijfsprocessen digitaliseert en vereenvoudigt. Wat Jumbo doet weet iedereen natuurlijk. Je ziet in één oogopslag dat deze fiets op jouw maat is afgesteld. Geen standaard stuurpen, maar een FSA-stuurpen die 17 graden naar beneden wijst, omdat voor jou persoonlijk het balhoofd wat aan de hoge kant is. En op deze manier zit je zoveel als mogelijk is gelijk op deze fiets als op je andere Bianchi. Er is een 40 centimeter breed FSA-stuur gemonteerd, wat ook zelden standaard is. Zeker niet met de sprintshifters die er nu op zitten. Deze twee kleine knopjes in de bocht van je stuur maken schakelen in volle sprint makkelijk maar zijn natuurlijk ook reuzehandig op de kasseien van Parijs-Roubaix, hoewel je daar meer met je handen boven op het stuur rijdt.
De Dura-Ace-shifters staan wat naar buiten gericht; dat is de vorm van het stuur.Zoals je van een echte klassefiets mag verwachten zit hier topmateriaal op. De zwarte Dura-Ace Di2-groep past hier dus perfect op. Met voor 160 millimeter en achter 140 millimeter schijfremmen heb je ook nog eens superkrachtige remmen. Op het crankstel zit de standaard 53/39 combinatie met een 11-28 cassette achter. De Shimano C40 carbon wielen met 30 millimeter Vittoria- banden geven nog eens duidelijk aan dat deze bolide voor Parijs-Roubaix is bedoeld. Wanneer ik de banden nog eens nameet, blijken ze zelfs 31 millimeter te zijn.
Dit is nog de Denain setup, maar eigenlijk verandert er heel weinig, buiten dat het 53 tandsblad wordt vervangen door een 54 blad. Ook komt er dubbel stuurlint op, om de handen wat te sparen. Het lichtste tandje achter (de 28) wordt onbruikbaar gemaakt. Deze heb je op het vlakke parcours niet nodig en geeft de derailleur extra ruimte. Roubaix is speciaal en dat vergt speciale maatregelen. De kasseien zijn extreem en er zijn legio valpartijen.CountervailBen je eigenlijk een materiaalfreak, Christoph? Weet jij bijvoorbeeld jouw bandendruk voor Parijs-Roubaix? Of wordt dat voor jou bepaald? Heb je enige zeggenschap in de setup van je fiets? En heb jij enig idee van de techniek achter de fiets of ben je meer van gewoon trappen en niet zeuren? De Bianchi Infinito CV heeft wel een speciale techniek. CV staat namelijk voor Countervail, de techniek waarmee de trillingen van de weg worden opgevangen, maar die ervoor zorgt dat het frame wel zijn stijfheid bewaart in zijwaartse richting. Dit wordt gerealiseerd door verschillende lagen carbon in verschillende richtingen te leggen. Voor de rest is de fiets netjes afgewerkt met de kabels mooi binnendoor en is het een pareltje om te zien. Zijn gewicht van 7,4 kilo inclusief pedalen en bidonhouders is goed. Voor een koers als Parijs- Roubaix is gewicht ondergeschikt aan comfort en stijfheid.Drentse keien
Omdat de grenzen naar Frankrijk nog dicht zijn, ben ik met deze ras Italiaan naar Drenthe afgereisd. Het zijn dan wel niet de kasseien van Roubaix, maar dat weet jij maar al te goed, Christoph. Jij hebt een aantal keer de Ronde van Drenthe gereden, dus je weet waar ik het over heb. Als ik de auto parkeer, merk ik hoe rustig en vredig het is in de Drentse bossen. Telkens als ik hier kom, ben ik verbaasd over de schoonheid. Ook de Romeinse keienwegen zijn sprookjesachtig. Het valt me gelijk op dat er veel meer gras tussen groeit dan in het voorjaar en op veel plekken zijn daardoor de keien zelfs slecht te zien. Wanneer ik jouw fiets in elkaar zet, krijg ik een appje van Jan Boven. “Lekkere fiets Léon, ben er ook al wat mee onderweg. Op gravel ook een aanrader, setje 32 millimeter banden gaat er makkelijk in!” Wist je dat Jan en ik lange tijd ploeggenoten waren? Bij Rabobank en ook al lang daarvoor.Ik vertrek gelijk op de keien vlakbij Odoorn. Wonderbaarlijk, ik heb echt dezelfde zadelhoogte als jij. Het stuur zit wel wat diep, maar met mijn handen op de remgrepen zit ik als gegoten. De banden heb ik gevuld met 5,5 bar. Niet te zacht, want lekrijden met tubes is geen pretje. Ten eerste moet je de vastgeplakte band loskrijgen en daarna rij je met een band die los op je velg ligt. Het is prachtig weer en ik heb gelijk het heerlijke gevoel van de stuiterende wegen te pakken. Ik kan niet anders doen dan gas geven. Op één of andere manier lijken al die pro-fietsen net even strakker en meer racefiets dan andere. Het schakelt super strak en remmen doet-ie als een malle, zo goed. Had ik vroeger maar zo’n fiets gehad.
Tot het bosDit rijdt wel lekker hoor. De 30 millimeter banden liggen heerlijk op de weg. Mijn gedachten dwalen af naar de echte kasseien in Noord-Frankrijk. Volgens mij rijd ik nog best oké. Zou ik daar nog een beetje mee kunnen…? Nee, geen top-10, gewoon mee tot het Bos van Wallers… Oeps, even een scherpe bocht door, zonder te remmen. Mijn droom verwatert. Het gaat net goed. Dit is puur genieten. Wat ben ik blij dat ik naar Drenthe ben gereden. Ik stuiter heen en weer, maar heb slechts één gedachte: snelheid maken en blijven draaien. Ik moet even tussen de houten afsluiting door en dan draai ik pal tegen de wind in op het asfalt. Pfff, dat is een stevig windje. Handen onderin en lekker door. Onverwachts draait mijn route een brede zandweg op. Nou Jan, dit is dan mijn eerste gravelstuk. Nou ja, zandstuk… Af en toe zak ik weg omdat het erg mul is. Ik verlies flink wat vaart.Aan het einde rechts. Wow, een prachtige strook dwars over de heide. Mijn handen doen al pijn. Net als tijdens mijn allereerste Parijs-Roubaix. Daarna heb ik er nooit meer last van gehad. Weet je Christoph, ik mis wel extra Satelite Shifters boven op het stuur. Misschien nog een goede tip deze te monteren voor straks als het seizoen weer begonnen is. Het mooie van Di2 is dat je op meerdere plekken een schakelpunt kunt maken. Op kasseien kan het best handig zijn dat je je handen niet van het stuur hoeft te halen. Daarom is het ook jammer dat je geen frogleg remmetje (extra rem in het midden van het stuur) kan monteren met schijfremmen. Vorig jaar reed onder anderen Wout van Aert daar nog mee, maar dan kies je dus ook voor velgremmen. Dan zou ik toch voor schijfrem- men gaan.
Het beste van het besteIk pak nog een paar stroken en de verleiding om het fietspad erlangs te nemen wordt steeds groter. Ik moet richting Veendam en dat is vol tegen de wind in. De laatste keienstrook is vet lang, maar ik blijf druk uitoefenen op de pedalen. Of de Countervail écht werkt is natuurlijk heel lastig te voelen. Het lijkt alsof ik over de keien vlieg en ook op het asfalt lijkt mijn aanzet prima vertaald te worden in snelheid, maar als je geniet voelt alles beter. Natuurlijk ben ik deze dikkere banden niet echt gewend dus dat gevoel is toch wel anders. Het laatste stuk is een prachtig gravelpaadje door de veengebieden. Open, dus met pal de wind in mijn gezicht. Ik tel de kilometers af en voel een hongerklop opkomen. Ik houd me sterk en bijt door. Afzien hoort nu eenmaal bij een fiets als deze.
Wie weet de prijs van zo’n fiets in deze afmontage? Die is vast wel te berekenen, maar eigenlijk niet heel erg belangrijk en al zeker niet voor jou. Het is een teamfiets en dat is het beste van het beste. Ik gok dat je moet denken aan een prijs boven de 9.000 euro. Een fiks bedrag voor slechts twee koersen per jaar. Maar misschien kun je er af en toe een mooi graveltochtje mee rijden.FotoEr spookt een gek idee door mijn hoofd, Mocht jij nou op de dag van Parijs- Roubaix niet helemaal top zijn, dan kan ik misschien wel voor je invallen. Gewoon, tot het Bos van Wallers. Ik kan de weg naar deze belangrijke strook wel dromen, dus volgens mij kan ik Wout best nog wel wat helpen en hem goed vooraan afzetten. Of anders kan ik hem misschien mijn wiel geven en net als Pascal hem flink duwen om weer snel weg te zijn. Ik neem wel een inbussleutel mee. Volgens mij moet het fantastisch zijn om daar op deze fiets te mogen rijden. Misschien denk je nu wel: die Van Bon is gek geworden en ga je mijn Strava checken om te zien of ik eigenlijk nog vooruit kom. Vergeet dan niet dat ik serieus wind tegen had. Het lag niet aan mij en al helemaal niet aan je fiets. Ja, ik weet heus wel dat ik nog wat extra moet trainen. Natuurlijk hoop ik dat je gewoon kunt rijden. Misschien heb ik de fiets wat van mijn ervaring mee kunnen geven en je mag me altijd bellen als je nog wat wilt weten. Al vraag ik me af of dat überhaupt wel nodig is. Als je start, dan beloof ik dat ik een foto van je maak. Niet alleen om jou te bedanken, maar ook om jouw fiets in volle actie vast te leggen. Want het voelt vanaf nu toch ook een beetje als míjn fiets.Hartelijke groet,
Léon
Bedankt @lvanbon voor de mooie “brief” 😉🤙 Groeten 🙋♂️ https://t.co/0mhnrMwx85
— Christoph Pfingsten (@Ch_Pfingsten) August 24, 2020
De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Dit is een artikel uit Fiets 07. Bestel het magazine hier of sluit natuurlijk een abonnement af!
