Léon van Bon test: Cube Litening C:68X SLT

Een aantal jaar geleden was ik op bezoek op het Cube-hoofd- kantoor, in het Duitse dorpje Waldershof, bij de Tsjechische
grens. Zo’n beetje de helft van de plaatselijke bevolking werkt daar bij de fietsfabrikant. Baas Marcus Pürner, die meer op een surfdude lijkt dan op de ceo van een grote firma, legde uit dat de gemeenschap belangrijk voor hem is, en dat economische vooruitgang niet ten koste van het dorp zou mogen gaan. Verhuizen was dus geen optie. Ja, Cube is een bijzonder bedrijf.

Dat ze er een mountainbike standaard ‘fiets’ noemen en een racefiets ‘racefiets’, laat wel zien waar van oudsher de focus ligt. Maar een bijproduct is de ‘wegfiets’ al lang niet meer. Mochten mensen daar aan twijfelen, dan hoeven ze alleen maar even naar deze Cube Litening C:68X SLT te kijken.

Aero en stijf

Vorig jaar zomer zag ik dit monster voor het eerst in de Tour de France. De ren- ners van Wanty Groupe Gobert reden erop. De Litening is het aero model van de Duitsers, en zo oogt hij ook. In feite is alles wat je hoopt bij zo’n fiets aanwezig. Platte ovale buizen met een afgetopte druppelvorm. Geïntegreerde kabels, waardoor bij het aerostuur en bij het zandlopervormige balhoofd geen kabels te zien zijn. Een aerodynamisch gevormde zadelpen. Plus de juiste geometrie, zodat je ook echt plat op de fiets kunt zitten.

De afwerking is heel netjes. Er zitten op de schuine buis drie nokjes, zodat je de bidonhouder ook lager kunt bevestigen als je maar één bidon gebruikt – dat scheelt weer luchtweerstand. De zitbuis loopt sierlijk en strak langs het wiel en heeft aan de bovenkant een soort spoilertje. Het lijkt de Batmobiel wel, erg fraai gedaan. Zelfs het massieve bracket oogt sierlijk.

De afmontage laat evenmin weinig te wensen over. De SRAM Red eTap- groep komt met voor en achter 160 millimeter schijven, wat optimale remkracht moet bieden. De DT Swiss ARC 1100 DICUT Carbon 62-wielen zijn om te smullen: een lust voor het oog en een perfecte keuze voor deze fiets. De set is aan de zware kant, dus wat dat betreft valt 7,4 kilo voor de complete fiets (zonder pedalen) erg mee. Werkelijk alles aan deze fiets oogt aero en stijf. Eens kijken of dat ook echt zo is.

Koers koers koers

Mijn eerste tochtje is rond Utrecht. We rijden vandaag in een groepje en de eerste opmerkingen blijven niet lang uit. “Wow, ik wist niet dat Cube zulke mooie fietsen maakt.” Niet veel later vergelijkt iemand de Litening met een racewagen van Opel: zoiets zou je ook niet direct verwachten. Het zegt iets over het imago dat Cube hier heeft. Mensen kennen het merk vooral als bouwer van degelijke, goedkope instapmodellen. Dan is het wel even schrikken als je ineens zo’n vette bak uit je auto tilt.

We rijden Utrecht uit en al snel zitten we tussen de weilanden. We rijden flink door en mijn fietsje doet het fantastisch. Hij is inderdaad loeistijf. Op klinkers krijg je flinke klappen en daar moet je wel van houden. Er zitten nu 25 millimeter banden onder, met 28 millimeter (het maximum) kun je nog wat comfort winnen. Maar comfort is duidelijk niet de drijfveer geweest bij de bouw van dit racemonster. Aero is everything. Koers, koers, koers, daar is deze fiets voor gemaakt. Snelheid is koning. Dat wil niet zeggen dat je hem niet mag hebben als je niet koerst, het is meer om aan te geven wat voor karakter je bij deze fiets mag verwachten. Het rijgedrag van de Litening doet me denken aan de Specialized Venge – geen verkeerde fiets om mee vergeleken te worden.

De Litening reageert goed op mijn aanzetten en stuurt heerlijk door de bochten. Uiteraard leveren de wielen hier ook een positieve bijdrage aan. Zelfs met het rustige weer van vandaag merk je dat de Cube gevoelig is voor wind, niet gek ook met zulke hoge velgen. Ook moet je oppassen bij scherp sturen, want het stuur kan (op het oog) maar 45 graden draaien. Als je op snelheid zit is dit nooit een probleem, maar als je wilt keren, let dan even op dat je niet op het einde van de draai komt.

Is-ie mooi of is-ie mooi?

Lek

De benen zijn matig vandaag, maar ik geniet. Het is al even geleden dat ik met een leuk groepje een lekker tempo heb gereden. Af en toe wordt er gespeeld en zijn er plotseling sprintjes, ze zijn me niet onbekend. Na wat koffie en een taartje rijden we terug. Op een klimmetje sprint ik nog een keer naar boven. Het voelt niet als mijn beste sprint, maar aan de fiets ligt dat niet. Vlak voor Utrecht rijd ik lek. Normaal is een bandje vervangen een koud kunstje. Binnen vijf minuten zit ik normaal weer op de fiets. Deze keer is het anders. Het steentje is snel gevonden en de nieuwe binnenband zit er ook snel in. Maar ik krijg de buitenband er niet op. Het is zelfs zo erg dat ik hulp moet vragen. Nee, dit is niet de meest ideale velg-bandencombinatie. Het is een feit dat niet alle banden van dezelfde maat ook echt dezelfde diameter hebben. Zoals er ook altijd wel verschil is bij velgen. Als het tegenzit, heb je dit dus als resultaat. Maar goed, uiteindelijk lukt het en arriveren we in Utrecht.

Weer lek
En dan gaat het stormen. Niet eventjes een paar dagen, maar een paar weken. Ik zit voor het raam en droom van de lente. Windstil, een zonnetje en ik op deze fiets. Met deze storm lijkt het mij beter om deze high-end fiets veilig binnen te houden. Niet alleen die hoge velgen, ook het platte frame vangt best veel wind van de zijkant. Pas na weken geduld hebben kan ik weer naar buiten met ‘mijn’ Litening.

Het weer is ineens totaal omgeslagen. Het voelt aan als lente. De bloemetjes komen op en het zonnetje voelt heerlijk aan. Kijk, dit is fietsweer. Eén probleem: de Cube staat met een lekke band. Nee, hè. Allereerst heb niet zo veel reservebandjes met een lang ventiel. Maar ik zie vooral op tegen het gevecht met de band. Demonteren, binnenband wisselen en worstelen met de buitenband. Het zweet breekt me uit, maar… het lukt. Klaar? Nee, weer lek. Natuurlijk heb ik de buitenband gecheckt op glas, splinters en wat al niet meer, ik draai al wat langer mee. Weer opnieuw dan maar. De band zit zo strak dat mijn bandenlichter breekt. Na wat geworstel lukt het. En geloof het of niet: psssst… Zoek het lekker uit! Vloekend loop ik naar buiten. De vogels zingen, het zon- netje kietelt verleidelijk mijn wangen. Oké oké, ik ga het nog één keer proberen. Worstel worstel… De blaren staan op mijn handen, maar het lukt me wel. Wat een gevecht weer. Ik pomp mijn band op en wacht een half uur. Ik controleer de band en warempel: hij is nog hard. Ik vertrek.

Omdat de Cube uitnodigt uit tot hard rijden zet ik het gas er gelijk flink op. Maar na 3 kilometer: pssssssst. Dat meen je niet. Een dame met een kinderwagen lacht vriendelijk naar me. “Gelukkig schijnt de zon”, zegt ze. Het is waar. Gewoon weer beginnen. Ik haal er nu toch een scherp steentje uit. Zat die er de hele tijd al in en heb ik die drie keer gemist? Of is dit nieuw? Het maakt niets uit, ik ga naar huis. Volgende keer beter. Mijn handen doen echt zeer en zon of niet, ik baal.

Viva Magnolia
Een paar dagen later is mijn band nog hard. Ik doe een vreugdedansje. We gaan weer fietsen. Ik rijd richting de duinen. Een ideale plek om wat te testen te doen. In Wassenaar sprint ik naar boven en sla linksaf. De klinkers doen me alle kanten op stuiteren, maar de fiets bolt lekker. Het slingerende pad daagt me uit. Ik leg de fiets plat in de bocht en zet weer aan. Genieten geblazen. De aanzet voelt goed, net als het stuurgedrag. Het is lenteachtig en ik verlang alweer naar de komende maanden. Rechts van de weg schiet een konijn weg en de bloemen staan al fier in de berm. De magnolia is mijn ijkpunt van het seizoen. Wanneer die bloeit, staan de belangrijkste koersen voor de deur. En daarbij is het gewoon een prachtboom.

Met de wind mee is de fiets niet te houden. Het is gelukkig rustig in de duinen, dus veel remmen voor gezinnen met kinderen is er vandaag niet bij. Als ik met mijn armen lekker op het brede stuur hang, voel ik me als Asgreen in Kuurne-Brussel-Kuurne. Ik leg mijn hoofd nog wat meer tussen mijn schouders en houd een fijn tempo aan. Het is zowaar net alsof ik weer koers. Eenmaal thuis zet ik de fiets tegen de muur voor een Instagram-post. De kleuren van het frame komen subtiel terug in het zadel en de wielen. Een mooie foto maken van zo’n prachtfiets is eigenlijk geen kunst.

Prachtig spul
De positieve reacties die de Litening krijgt – zowel van fietsmaatjes als op sociale media – bevestigen in feite wat ik zelf ook al vond: dat Cube anno 2020 gewoon prachtig spul maakt. Zou de rest van de fietsgemeenschap daar nu ook eindelijk van doordrongen worden? Als je de Cube Litening in deze uitvoering wilt hebben, betaal je een adviesprijs van 7499 euro. Dat is een smak geld, maar dan heb je wel een mega-sexy fiets. Als die dan ook nog eens super rijdt, dan kun je toch niet anders dan positief zijn? Tijd dus om over alle vooroordelen heen te stappen en te geloven wat je ziet. Dan valt die prijs echt wel mee. Ik ben in ieder geval enthousiast. Jullie ook?