Léon van Bon test: De Rosa Gravel

In dit land van ‘doe maar gewoon, dan doe je gek genoeg’ is zwart al jarenlang een dominante kleur voor racers. Het kan veel mooier, zoals deze De Rosa in de kleur Orange Diablo bewijst. Helemaal als de zon ondergaat en de hemel rood kleurt…

Het is zondagavond half 10 wanneer mijn telefoon melding maakt van een berichtje van Marcel van Bici Mondo, importeur van De Rosa. ‘Je fiets is klaar’. Marcel heeft een mooie testfiets voor me. Toevalligerwijs sta ik op dat moment bij een tankstation vlakbij Antwerpen en kom ik vlak langs hen wanneer ik naar huis rijd. Ik app terug: ‘Over een uurtje ben ik bij je!’ En zo krijg ik een uur later de De Rosa Gravel in mijn handen. Ik word er meteen blij van. Hij is prachtig. “Lekker fietsje hoor!”, zegt Marcel trots.

Het Italiaanse De Rosa staat bekend om zijn stijlvolle fietsen. Bedacht vanuit het Italiaanse wielerhart. De geschiedenis van dit bedrijf heb ik al eens eerder beschreven. Het hartje in het logo is misschien wel per ongeluk ontstaan (door het uitschieten van een boor), maar het is zeer toepasselijk in de visie van het bedrijf. Dit resulteert in verfijnde, exclusieve fietsen die zich prima kunnen meten met grote spelers. Natuurlijk zijn ze trots dat topsprinter Elia Viviani bij Team Cofidis op hun fiets rijdt, al moet gezegd worden dat hij het afgelopen seizoen geen schim was van de rassprinter die hij de afgelopen jaren was. De oorzaak kan natuurlijk liggen in het feit dat hij zich 100 procent had toegelegd op de Olympische Spelen. Desalniettemin blijft hij een toprenner, en een ontzettend aardige gast.

Orange Diablo
De De Rosa Gravel is echt een beauty. Ik houderwelvan.Inditlandvand̒ oemaar zwart, dat is al gek genoeg’, nu eens een knallende fiets met klasse. Deze Orange Diablo heeft twee verschillende kleuren gouden lak die echt fantastisch mooi combineren. Overigens ben je vrij om zon- der meerprijs je favoriete kleur te kiezen. Best bijzonder, maar ik zou wel voor deze gaan. Ook de vorm van het frame is mooi. Ik houd van de strakke lijnen en niet te veel poespas, maar een stijlvol opvallend lakje kan geen kwaad. De dropped chainstay oftewel de verlaagde liggende achtervork aan de kettingzijde geeft net iets meer ruimte voor de banden en zo kun je het frame toch compact houden. De 38 millimeter banden gaan er gemakkelijk in, maar 45 millimeter past ook. Er zitten nu 700C wielen in, maar 650b wielen zijn ook geen probleem.

Zoals het hoort bij een echte gravelbike zit ook dit frame vol met montagemogelijkheden van accessoires zoals tassen voor het bikepacken en spatborden mocht je dat willen. Ook zitten er nokjes op om eventueel een voorderailleur te monteren.

Campagnolo Ekar

Ook over de afmontage ben ik tevreden. De nieuwe Campagnolo Ekar-gravelgroep is fraai. Dat Campagnolo ging terugslaan met een gravelgroep had ik niet verwacht. Het is een 1×13 geworden. Dus 1 blad (en ook alleen zo te verkrijgen) voor en 13 kransjes achter. Daar komt nog bij dat het kleinste kransje een 9 is! Hiermee wordt het bereik aanzienlijk vergroot. Het carbon crankstel ziet er erg strak uit. Echt wel een stuk chiquer dan wat de andere gravelgroepsets meeleveren. Je kunt kiezen uit een 38, 40, 42 of een 44 tands voorblad in combinatie met een 9-36, 9-42 of een 10-44 cassette. Op het eerste gezicht lijkt me dat prima.

De achterderailleur ziet er robuust maar ook chic uit. Deze is nieuw ontworpen om de grote verschillen in tandjes aan te kunnen. Om de derailleur samen te stellen hebben ze bij Campagnolo gekozen voor twee soorten aluminium en carbon. Hij is strak geveerd zodat de ketting niet op het frame slaat en de schakelhandelingen vlot verlopen. Trek je de derailleur naar achteren, dan klikt hij vast zodat je het achterwiel er heel gemakkelijk uit kunt halen. Als je op een knopje drukt gaat de derailleur weer in de originele stand. Het schakelen gaat mechanisch en er zit een hydraulisch remsysteem op. Je kunt kiezen tussen 140 en 160 millimeter schijven. Op de versie die ik test zit voor en achter 140 millimeter. De 13-speed ketting is natuurlijk weer wat smaller geworden, benieuwd of je daar iets van merkt.

De wielen zijn ook om je vingers bij af te likken. De nieuwe Shamal Carbon zijn prachtig om te zien. Door het typische spaakpatroon valt meteen op dat we met Campagnolo te maken hebben. De carbon velgen zijn 35 millimeter hoog voor en 40 millimeter achter. Hierdoor zijn ze iets minder windgevoelig. De binnenmaat van de velg is 21 millimeter. Daarmee is het gelijk een heel breed inzetbaar setje wielen, je kunt banden monteren van 23 millimeter tot en met 65 millimeter. Natuurlijk zijn de wielen tubeless ready. En met de 38 millimeter Vittoria Terreno Dry’s zijn echte gravelbanden gemonteerd. Zadelpen, stuur en stuurpen zijn van Deda. Het stuur heeft de typische gravelvorm.

De bocht wordt naar onderen toe breder. Ik ben hier niet echt fan van, maar het valt bij dit stuur nog mee. Het XR-zadel is van De Rosa zelf.

Gravelen op de Veluwe
Hoog tijd om deze schoonheid eens op de grill te leggen. Ik heb een paar ritjes gepland en één daarvan is op de Veluwe. Het is daar echt ideaal gravelen, beetje glooiend, maar niet te veel klimmen. Wel fijne gravelpaden waar je echt kilometers kunt maken. Het gevoel is vanaf het begin goed. Ik zit lekker op de fiets. Niet te rechtop, maar met je handen onder in de beugel krijg je wel een gevoel van snelheid. Precies zoals ik wil zitten. Hij stuurt lekker. Actief en speels in de bochten, maar niet nerveus op de rechte stukken. Deze banden kunnen prima overweg met deze droge ondergrond. Grip genoeg, het rijdt als een tierelier. Lekker begin van deze praktijktest.

De Ekar-groep is echt fijn. Het schakelen gaat top: hij reageert direct en het voelt gemakkelijk en licht aan. De grepen hebben onderaan een ruwer gedeelte voor wat meer grip. De nieuwe S-vormige hendel kan wel in de weg zitten, maar zoals ik mijn handen houd heb ik er geen last van en kan ik er gemakkelijk bij. Ook het verlengstuk wat er nu aan zit is makkelijk op een hobbelige ondergrond. Je kunt er gemakkelijker bij en je hebt meer grip. Ook de tandwielverhoudingen voelen goed aan. De stapjes zijn niet te groot of te klein. Het voelt erg natuurlijk. Mijn angst dat ik iets zou voelen van de smallere ketting en/of het kransje 9 bleek ongegrond. Het loopt soepel en makkelijk en je merkt er niets van.

De wielen voelen strak en stevig aan, niet onbelangrijk natuurlijk als je off-road gaat. Maar mede hierdoor stuurt de fiets strak en is elke aanzet raak. De bandenspanning heeft natuurlijk ook veel invloed op de grip en het gevoel. Ik heb voor alle ritten 3 bar in mijn banden en ik weeg ongeveer 76 kilogram.

Wanneer de zon ondergaat en de kleuren roder worden, is de fiets helemaal een lust voor het oog. Hier moet ik wat foto’s van maken voor mijn Instagram-account, want dit is te mooi om te laten lopen. Tevreden rijd ik vervolgens weer naar huis. De reacties op mijn posts zijn unaniem. Dit is een prachtige fiets.

Op het strand
Vanuit Leiden is het gravelen beduidend minder. Het is echt speuren naar de stroken, maar als je goed zoekt vind je wel wat. Het eerste stuk is meer crossen dan gravelen en dan merk je dat de grip ver te zoeken is. Ik glibber door de modder en kan met moeite overeind blijven. Als ik terug het asfalt op kan, twijfel ik niet en stuur naar rechts. Op zoek naar gravel. Rondom Wassenaar is vast wel wat te vinden. Dan krijg ik een ingeving: waarom niet eens op het strand rijden? Deze De Rosa zou immers een prima allrounder kunnen zijn. Andere bandjes erop en je kunt er prima de weg mee op. Het is natuurlijk wel meer een gravel/bikepacking fiets, maar met deze banden stuurt hij nu ook al lekker.

Het strand was toch niet zo’n goed idee. Het was hoogwater en 38 millimeter is dan ook weer niet zo breed. Ik laat nog wat lucht uit de banden lopen en ik kan zo net fietsend bij de volgende opgang komen. Wel leuk om even op het strand te rijden.

Daar kan ook een speciale bovenbuis tas opgeschroefd worden.

MTB-parcours
De laatste tocht voert wederom over het strand, over een mooi gravelpad door de duinen, maar ook over het MTB-parcours in Noordwijkerhout. Ik rijd eerst een rondje over het MTB-parcours. Het is allemaal singletrack en erg bochtig. Ik voel me als het spreekwoordelijke kind in een snoepwinkel. Dit is leuk. De fiets reageert snel op mijn sturen en mijn aanzetten. Het schakelen gaat snel en gemakkelijk. Lichter schakelen kan met verschillende tanden tegelijk, maar zwaarder alleen met één tegelijk. Maar als je snel klikt gaat dat ook erg snel en precies. Naar beneden is het af en toe wat heftig zonder voorvering en hoop ik dat de wielen dat aankunnen. Dat blijkt geen enkel probleem. Alles blijft heel en ik sprint weer naar boven. Na het enerverende MTB-parcours pak ik de gravelstrook. Wat ik al eerder beleefde voel ik nog steeds. De fiets reageert goed, maar is heerlijk stabiel op de rechte stukken. Ik draai af naar het strand. De zon zakt al richting de horizon. Dit geeft zo’n gevoel van vrijheid. Het water heeft zich verder teruggetrokken en nu is het met 38 millimeter banden prima te doen. Af en toe zak ik wel wat weg, maar genieten is het sowieso. Tevreden stap ik even later weer in de auto.

Kwetsbare lak
Deze fiets is echt een heerlijk exemplaar, maar als ik een minpuntje moet noemen is het misschien wel de kwetsbare lak. Er zitten nu al een een paar kleine beschadigingen op het frame. Ik heb de indruk dat je hier heel zuinig op moet zijn.

Deze gravelfiets weegt zonder pedalen net onder de 8,5 kilogram. Onderweg voelt hij licht en erg handelbaar aan en dat is ook belangrijk. Hij rijdt heerlijk, stuurt goed en reageert prima. En dan met zo’n prachtige afmontage, daar hangt vast een flink prijskaartje aan. Dat valt in verhouding nog mee, voor 5.056 euro heb je deze De Rosa thuis staan. Dat blijft natuurlijk veel geld, maar het is dan ook een prachtige fiets met de vrijheid om die gravelpaden mee te pakken. De Gravel met Ekar is er trouwens vanaf 3.899 euro. Ik zal ‘m missen…