Op de nieuwe teamfiets van Team DSM rijdt Léon van Bon over Limburgse heuvels vol persoonlijke herinneringen. Een prachtige tocht op een prachtige fiets. Is de Scott Addict RC Een potentiële Tourkandidaat? Zeker. Maar Léon
heeft toch ook wel wat kritische kanttekeningen.

Het leek wel een stoelendans, die de profploegen tijdens de winterstop deden. Jumbo Visma, Mitchelton, Team DSM (het oude Sunweb): ze wisselden ­allemaal van fiets. DSM koos voor Scott, en dat leek me een mooie aanleiding om eens te kijken of ik de nieuwe teamfiets kon testen. Dat is niet helemaal gelukt, maar het komt wel heel dichtbij. Van de Scott Addict RC die hier voor me staat, zijn volgens mij alleen de wielen anders.

Scott, in 1958 opgericht in de Amerikaanse staat Idaho, produceerde aanvankelijk skistokken. In de jaren zeventig kwamen daar motorkleding en -accessoires bij. In 1978 verhuisde het bedrijf naar Zwitserland en veranderde de naam van Scott USA in Scott Sports. In 1989 bedacht hoofdontwerper Charley French het opzetstuur, waarmee triatleten en tijdrijders een aerodynamische positie konden aannemen. Het leverde Greg Lemond dat jaar de zege op in de Tour de France. In de ­afsluitende tijdrit verpulverde de Amerikaan de tijd van geletruidrager Laurent Fignon en won zo de Tour met 8 seconden verschil. Iedereen had het na afloop over het allesbehalve aerodynamische staartje van Fignon. Maar het was toch vooral de speciale fiets met het Scott-stuur dat het verschil maakte. In de jaren daarna maakte Scott naam in de fiets­wereld met kwalitatief hoogstaande mountainbikes en racefietsen. Vorig jaar was het nog sponsor van de mannen en vrouwen van Mitchelton, nu dus van Team DSM.

Als een kameleon

De Scott Addict heeft aerodynamische kenmerken, maar daarop ligt niet de ­focus. Het is boven alles de klimfiets van de Scott-familie. Ik vind hem prachtig. De verhoudingen kloppen en dan die lak: echt supermooi! De voorkant van de fiets is groen/paars en loopt geleidelijk over in zwart aan de achterzijde. Het mooie is dat de kleur afhangt van de lichtval. Op momenten lijkt hij groen, dan paars en dan zie je weer beide kleuren. Erg mooi gedaan. De lak is zo flinterdun, dat je eronder de carbonstructuur kunt zien zitten. Dat is apart en mooi, hoewel de importeur nog wel eens klachten krijgt omdat mensen de carbonstructuur verwarren met scheurtjes. De kabels lopen netjes door het stuur en de balhoofdbuis. Het geeft een mooie cleane look. Waar je tegenwoordig veel scherpe hoeken in de buizen ziet, is het frame van de Scott Addict opvallend rond. Ik houd daar wel van, het oogt erg elegant.

Het aerostuur is van Syncros. Onder het kapje van de stuurpen lopen de kabels. Het past allemaal net niet lekker, maar van een afstandje ziet het er wel netjes uit. Zadel en zadelpen zijn eveneens van Syncros, net als de wielen met 35 millimeter hoge velgen. De banden van Pirelli zijn met 28 millimeter wat aan de brede kant, als je het mij vraagt. Zelf zou ik op zo’n fiets voor 25 millimeter gaan. De Dura Ace Di2-groep is natuurlijk helemaal top, daar hoef ik geen woorden aan vuil te maken. Ook over de remmen geen klachten. Voor en achter zitten 160 millimeter schijven, en die geven een hoop rem­vermogen. Voor een high performance bike heeft de voorbouw wel heel veel spacers. Die had ik er graag tussenuit gehaald, maar helaas: de fiets is niet van mij, dus ik mag geen zaag in de vorkbuis zetten. Dat is het nadeel van een testfiets.

Dagje genieten

Als ik aanzet, reageert de fiets goed. Ook stuurt hij prima door de bochten. De Addict is wendbaar en reageert snel, zonder nerveus te zijn op de rechte stukken. Dat geeft een prettig en zeker gevoel. Tegelijk is de fiets comfortabel, wat deels komt door de brede 28 millimeter-banden. Daardoor voelt hij wellicht wel enigszins soft aan in de bochten, zeker op hoge snelheid. Desalniettemin geniet ik van de fiets. De heuvels lijken in het vroege voorjaar altijd net iets hoger dan in de zomer. Een sprintje tot de top eindigt vaak net even ervoor, en wacht even: was de Eyserbosweg altijd al zo steil? Dansend op de ­pedalen kom ik boven. Regelmatig word ik tijdens zo’n klim in gedachte mee­genomen naar de koersen die ik hier heb bevochten. Als ik de Gulperberg ­opdraai, denk ik aan de dag dat ik Nederlands Kampioen werd. Het laatste uur reed ik rond met kramp in mijn kuit, ­hopend dat Koos Moerenhout niet ging demarreren. Koos was lief voor mij en ik kon winnen. Dat maakt fietsen in Limburg voor mij extra mooi: overal liggen er fijne herinneringen op me te wachten.

Tijdens een bochtige afdaling merk ik dat de fiets vooraan wat wil uitbreken. Daar had hij misschien iets stijver gemogen. Het is niet veel hoor, en je moet hem flink uitdagen om het überhaupt te voelen. De finale van mijn testrit is wat vlakker, dus kan ik hele stukken lekker door knallen. Grote blad erop en malen. Het landschap golft en de beentjes worden uitgedaagd. De Addict geniet volgens mij net zoveel als ik. Vol door de bochten, aanzetten
en doortrekken tot boven. De fiets geeft geen krimp. Tandje erbij, tandje lichter: het gaat allemaal zo soepel. De remmen zijn gewoon goed. Dat je zoveel remkracht hebt en zo snel tot stilstand kunt komen, is fijn. Gelukkig heb ik geen noodstop hoeven maken vandaag, maar dat het kan, is een prettig idee.

De Scott Addict is momenteel alleen nog leverbaar met schijfremmen, en dat is een trend aan het worden. Chris Froome mag dan niet blij zijn met deze ontwikkeling, schijven zijn gewoon beter. Uitgeput en voldaan kom ik terug op mijn vakantieadres. Zo, weer een dagje genoten.

Positief oordeel, maar…

De Scott Addict RC zoals ik die getest heb, kost in de winkel 8488 euro. Dat is een flink bedrag, maar zeker niet uitzonderlijk. Het is een prachtige fiets met superfijne rijeigenschappen. De 28 millimeter-banden zou ik persoonlijk vervangen door een smaller setje. En als-ie van mij was geweest, dan was er gelijk een stuk van de vorkbuis afgegaan. Want dat stuur staat me veel te hoog. Ik ben benieuwd of ik met een lager stuur wél dat ultieme racegevoel had gehad. Nu voelde de ­Addict vooral aan als een comfortabele ­racer. Met 7,0 kg (zonder pedalen) is de fiets licht, maar ook niet superlicht. Wie weet wat een kortere vorkbuis, minder spacers en smallere banden nog aan ­gewichtsverlies oplevert. Inclusief wat aanpassingen van de specs zou dat zomaar een paar honderd gram kunnen schelen.


Je merkt dat ik een beetje moeite heb met het trekken van een eindconclusie. De Addict is prachtig en goed. Een echte high-end fiets. Toch was ik op zoek naar een ander gevoel. Ik had gehoopt dat-ie iets racier was. Iets agressiever. Maar ik denk dat je dat gevoel met de hiervoor besproken aanpassingen al heel dicht benadert. Daarom sluit ik deze test toch af met een positief oordeel en bijpassende cijfers. Ik wens de jongens van Team DSM veel plezier met hun nieuwe fiets. Misschien zien we straks zelfs wel een Scott Addict de Tour winnen. Want met Romain Bardet en Jai Hindley maakt het team volgens mij een serieuze kans. Aan het materiaal zal het niet liggen.


A:Rechte voorvork, B:11-30 cassette, C: 35 mm hoge velgen

Meer info: scott-sports.com/us/en/products/bike-bikes-road