Toen we de Ridley Kanzo Fast voor het eerst te zien kregen waren we direct enthousiast. En vroegen dus een testexemplaar aan. Die liet op zich wachten, want dankzij corona wilde de hele wereld plotseling fietsen. Bij de introductie van de nieuwe Campagnolo Ekar 13-speed gravelgroep in september bleken we die te kunnen uitproberen op ….een prachtige blauwe Ridley Kanzo Fast. Dat was mooi! Konden we hem toch testen.Maar in november stond tot onze verrassing plotseling alsnog de aangevraagde testfiets op de stoep. In fraaie groene kleuren en afgemonteerd met een Shimano GRX groep. Het leek ons leuk om die eens door een lezer te laten testen. Hieronder lees je het relaas van Ronald Brouwer die de fiets twee weken aan de tand voelde op de vlakke Flevolandse gravelpaden.
Dik apparaat!
Op een recente training over communicatie leerde ik dat mensen in de 1e seconde dat ze met je kennismaken bepalen of ze je mogen of niet. Alles daarna is zoeken naar bevestiging van het beeld wat ze in die 1e seconde hebben opgebouwd. Daarna hangt je geloofwaardigheid af van je congruentie met dat initiële beeld.Toen ik het verzoek kreeg om deze fiets te testen wist ik meteen dat de conclusie van die communicatietraining ook op fietsen van toepassing was. Toen ik de fiets op ging halen had ik namelijk in de 1ste seconde bepaald dat ik dit een hele vette fiets vond. Wow, wat een dik apparaat! De Ridley Kanzo Fast ziet er ook echt Fast uit, mooi frame, prachtige wielen, zeer fraaie aero cockpit!
De volgende ochtend was het tijd voor de eerste rit, op zoek naar die bevestiging. Ik had met wat fietsmaten afgesproken om een stukje met hen mee te fietsen over de weg, en zou dan afbuigen het bos in. Op ons vaste meeting point waren de reacties wederom unaniem: “Wow, wat een brute fiets”. Met de looks zit het dus echt goed.
Zoeken naar cadans
Jarenlang heb ik ‘maar’ één fiets gehad, een cyclocross fiets waar ik meerdere wielsets in had en die ik zowel op de weg als in het bos gebruikte. De Ridley Kanzo Fast is daar in potentie de perfecte fiets voor met z’n aero frame en cockpit. Ik had dus hoge verwachtingen van mijn weg/bos ritje. Toch ontstonden al snel de eerste scheurtjes in die fantastische eerste indruk. Door het enkele (42T) blad vóór en het enorme bereik (11-42) achter was ik continue aan het zoeken naar een lekkere cadans en wist ik die telkens niet te vinden. Ik heb het eerste uur eigenlijk alleen de laatste 3 kransjes op mijn cassette gebruikt, de 11, 13 en 15.
Verder was de zitpositie geweldig, ik zit net zo diep en agressief als op mijn eigen aero racefiets. De cockpit is echt heel fraai en de Di2 shifters zijn ook een genot voor het oog en de handen. Tuurlijk trap je een paar watt meer door de dikkere banden maar ik kon prima meekomen met mijn maten en ik ben ervan overtuigd dat je met wegbandjes en hoge velgen een top wegfiets hebt. Behalve het verzet dan, maar dat komt vast beter tot z’n recht in het bos.
En zo waren we bijna bij Harderwijk en dook ik linksaf en het bos in. Bewust even wat lucht uit de bandjes laten lopen en daar ging ik gravelen. En al snel blijkt dat ook hier het verzet wel een issue is. In de vlakke Flevopolder heb ik mijn schakelportfolio uitgebreid en de 17 erbij betrokken maar daar hield het wel op. Ook hier weer zoeken naar een lekkere cadans die ik zelden zou vinden. De gravelstroken schoten wel soepeltjes onder mij door, ook op dit terrein is de Kanzo Fast wel echt fast! Op de grasstroken en wat zachtere ondergronden was het met de gemonteerde banden wel echt zoeken naar grip.
Ik besloot een stukje klimparcours op te zoeken met veel kort draaien en keren. Hier zou het verzet vast wel logisch zijn en tot zijn recht komen. Maar ook hier kwam ik niet in de buurt van de 42 achter. Ik heb de 28 gebruikt en wellicht een keer de 32, maar 37 en zeker de 42 waren ongebruikt. De fiets draaide en keerde verder overigens perfect, de controle was goed. De grip met de banden was op de grasklimmen wel slecht.
De volgende dag ging ik het bos in met fietsmaat Edwin, hij volgt een specifiek trainingsschema. We zouden 10 minuten blokken rijden net onder het omslagpunt. Dat is best leuk op een crosser door het bos en de ultieme test voor de Ridley. Ook hier bewees de Kanzo weer de conclusie van de dag ervoor. Het is een heerlijke fiets om te rijden, en hij is snel, 2 KOM’s sneuvelden tijdens het eerste blokje van 10 minuten. Maar wederom zoeken naar cadans.
Ik heb geen idee welk verzet ik draaide omdat ik mijn best deed met 300+ watt op de teller in het wiel van Edwin te blijven maar ik zat op een cadans van 96 en dat voelt in het bos net te hoog. 1 tandje bijschakelen had als resultaat dat mijn cadans zakte naar 83 á 84, en dat is dan weer te laag. Om de pijn in de benen wat te verzachten beeldde ik me in dat de zoektocht naar een lekkere cadans hetzelfde was als de prachtige herten in de Flevolandse bossen, je ziet ze niet vaak maar komt ze af en toe wel tegen. De herten bleken echter éénhoorns… nooit gevonden.
Voor heel specifiek publiek
Als ik mijn ervaring samenvat dan is de Ridley Kanzo Fast in potentie een geweldige fiets. De looks zijn fantastisch, zitpositie klopt, cockpit is fantastisch, frame is stijf etc. In potentie echt de ideale fiets voor een breed publiek en een breed gebruik als wegfiets en gravelbike/crosser. Ridley slaat de plank echter mis door de fiets alleen met een enkel vóórblad te leveren. Hij is ook leverbaar met een 48T vóórblad en 11-34 cassette, dat was voor mij een betere optie geweest in de polder maar met 48-34 kom je op de onverharde klimmetjes in Limburg en de Ardennen weer te kort, vrees ik.
Er zit ook geen montagepunt voor een vóórderailleur op het frame, dus ombouw naar een dubbel is ook niet mogelijk. Bandjes, wielsets, cassettes zijn allemaal verwisselbaar en in te richten als je dat zelf prettig vindt. Maar het enkele voorblad is voor mij een te grote beperking. Hierdoor maakt de Ridley zijn potentie als ‘brede’ fiets niet waar en wordt het, mede door de forse prijs, een fiets voor een heel specifiek publiek. En als je bij dat specifieke publiek hoort dan is de Ridley Kanzo Fast een prachtige fiets. Voor mij is de conclusie dat eerste indrukken niet altijd blijvend zijn en weet mijn eigen crosser met dubbel weer meer te waarderen…