tekst: Herman Nekkers/beeld: Organisatie
De proloog
Op zaterdag starten bijna driehonderd deelnemers met het eerste onderdeel, 40 km Einzelzeitfahren. Binnen de kortste keren nestelt mijn hartslag zich rond de 160. Het gaat hard de heuvels op en af. Het asfalt ligt erbij als een biljartlaken. Het deelnemersveld bevat enkele kleppers. De eerste 10 km zijn nog maar nauwelijks achter de rug of of klepper 1 haalt me in alsof hij me tegenkomt, zoefffff! En dat terwijl ik een goed gevoel heb en de benen doen wat ze moeten doen. Gelukkig achterhaal ik zelf ook enkele deelnemers alvorens klepper 2 langs komt. Ik kan slechts kort van zijn aanwezigheid genieten. De wind is vervelend, slechts de gedachte dat ik die in de laatste kilometers weer mee heb houdt me overeind. Tot het eind toe marcheert het nog lekker. Dan het 500 m bordje, het wordt minder steil nu, nog 200 meter en pats daar ga ik door de finish. Kortstondig kapot, maar de tijd van 1:02:34 stelt me niet teleur.Etappe 1
Das Dach der Tour, de eerste echte etappe. Niet alleen de hoogste, met 120 km ook de langste opgave. Drie serieuze beklimmingen wachten de renners op. Hoewel? De namen Zammelsberg, Preckova en Flattnitz doen waarschijnlijk weinig wielerharten sneller kloppen. Maar we zijn hier in Oostenrijk, onderschat geen enkele helling.Om 9 uur stipt gaat de meute geneutraliseerd weg. De Zammelsberg is een onregelmatige klim en het loopt nooit. De Preckova typisch Oostenrijks, gewoon acht kilometer steil omhoog. Ik rijd hier met twee Oostenrijkers. Na vele moeizame kilometers omhoog dalen we gezamenlijk af. Onderaan volgt de aanloop van zo’n vijftien kilometer richting de Flattnitz. Sneaky loopt het vals plat omhoog en de harde tegenwind probeert continu een k.o. uit te delen. We zijn aan elkaar gewaagd, raken zo door het dal en vangen de eigenlijke klim aan naar het dak van de ronde. En wat voor klim. Het is een brede weg, maar man, man, man wat is dit steil. Constant rond de 13%. Iedereen lijkt stil te staan. Er wordt gezucht, gesteund, gezweet en afgezien. Na de top suizen we over het nieuw geasfalteerde wegdek naar beneden. We knallen over het laatste vlakke stuk en vloeken bij enkele miniklimmetjes waar je normaal gesproken je neus voor ophaalt. Het beste is al lang gegeven. Vlak voor Feldkirchen schiet de kramp erin, maar kan deze net onderdrukken. Nog 500 meter over de keitjes en daar wacht het bevrijdende finishdoek. Ongehoord afgezien deze dag, maar ook genoten.
Vrienden maak je hier snel
Buggl in Bach, steil, steiler, steilst
Eerder hebben de deelnemers al de klim naar Pisweg en Hoch Sankt Paul voor de kiezen gehad. Hellingen waar 10% het moment aangeeft even bij te komen. De organisatie heeft zowaar 800 meter onverhard ingepland. Het blijkt niet meer dan een grindpad waar je soms wegzakt in het zand.
Maar nu wacht Buggl in Bach. Dit is de overtreffende trap. Hier is het ieder voor zich. We boffen, want de klim start niet vanuit het dorp, maar halverwege. Steunend en puffend rij ik hier naar boven. Muren doemen op. Het zweet gutst van de gezichten. Ik tel de kilometers. Ver voor me zie ik een bord. “Laat dit het 500 m bord zijn”, denk ik in gedachten. Helaas nog 1000 meter te gaan. Het 500 meter-bord volgt minuten later. Heel even neemt het wat af, maar voordat de hartslag serieus kan zakken gaat het alweer omhoog als vanouds. Nog 400 meter, de toeschouwers langs de kant roepen “hop, hop, hop” en “nur noch 400 meter”. Het 200 meter bord lijkt ergens in de verte te liggen. Pas als ik die gepasseerd ben geloof ik dat ik er ben. Nog enkele fikse pedaalslagen en dan de finish. Hier steun ik op mijn stuur en hap naar adem. Het lauwe alcoholvrije bier is een streling van de tong.De Wintersportrunde. Met slechts 89 kilometer op papier de makkelijkste opgave deze week. Maar wat zeggen statistieken? Oostenrijkers gaan zuinig om met asfalt en laten de wegen het liefst in een zo kort mogelijke lijn naar boven lopen.
Ik start als een raket en kom na veel afzien en diverse omzwervingen gewoon in een groep met bekenden. In wandeltempo gaat het naar de laatste opgave. Maar wat is dit zeg? We zijn op een smal bosweggetje waarvan je met de nodige fantasie kunt vaststellen dat het ooit geasfalteerd is. Daarvoor moet je dan wel de karrensporen, scheuren en talrijke steentjes wegdenken. We moeten het ermee doen. De voorspelde stijgingen van 14% kloppen evenwel helemaal. Puffend, slippend en zwalkend zoekt ieder zijn weg. Uiteindelijk wordt het allemaal wat milder en ben ik hem toch redelijk doorgekomen.
Nu is het afdalen naar de finish bij de skischans in Villach. Ik verlies nog enkele tellen, omdat mijn ketting doorschiet bij het schakelen. Het is vals plat omhoog plus nog wat korte puistjes in de laatste 500 meter. Binnen de 3 uur bereik ik de finish. Het was weer genieten vandaag.
Kransje over
Direct na het startschot gaat het stevig omhoog. De benen voelen wonderwel goed. Iedereen zoekt zijn eigen tempo en dat ligt mij meer dan dat gejakker van de eerdere dagen. Het duurt enkele kilometers voordat ik in de gaten heb dat ik mijn 26 gebruik ipv mijn 29. Oef heerlijk, zomaar een kransje over. Wat een mooi cadeau. Bovenop weer vele bekende gezichten. De tweede helling is te kort om problemen te veroorzaken. In razend tempo dalen we af naar de laatste klim richting Bad Bleiberg.Maar eerst een verrassing. Rechtsaf gaat het over een klein paadje. Losse steentjes, slecht wegdek, ik vloek in mezelf. “Pffff, moest dat nou, dat stond niet aangekondigd. Gisteren reden we ook al over zo’n k*weggetje.” Maar ineens word ik wakker en ontdek dat dit het paadje is van de dag ervoor. Maar nu onaangekondigd. Het is slechts een aanloop, want bovenaan gaat het gewoon verder. Maar dan eindelijk over een weg met een dragelijke stijging. We zitten met drie en in snelle vaart rijden we voort. Het laatste hellinkje stelt niet veel meer voor en zo daveren we af op de finish. Ondanks de mindere goesting vooraf heb ik deze week eigenlijk nog niet zo lekker gereden.
Laatste dag
Bergzeitfahren, de laatste etappe. 13km en 1300 hoogtemeters telt de Gerlitzen Alpenstrasse. De Europa Leaguefinale met bier en een korte nachtrust is geen goede voorbereiding voor een onderdeel dat me toch al niet ligt. Geen individuele start, maar groepen van zo’n 20 personen worden om de 5 minuten weggeschoten. De reden is niet duidelijk, maar het is een originele tussenvorm.
Luctor et emergo, ik worstel en kom boven. De wapenspreuk van Zeeland, maar o zo van toepassing op mij vandaag. De hartslag wil niet in D3 komen, een teken van vermoeidheid. Te veel bier, te weinig slaap, niet goed warm gereden of gewoon de zesde dag van deze ronde? Ik blijf het antwoord schuldig. Ik tel de kilometers en de hoogtemeters. Het tellen van het aantal mensen dat me passeert laat ik voor wat het is om de moraal niet helemaal de genadeslag te geven. Soms haal ik anderen in die in nog slechtere staat zijn. Ik zucht, vloek, klaag en vind het niet meer leuk. Maar ondertussen lach ik om mezelf. “Man, je bent alleen maar een stukje aan het fietsen. Je bent een geluksvogel.” Dertien officiële bochten telt deze klim en ik tel ze af. De laatste is daar en nog 200 meter tot hotel Feuerberg.
Bij de finish wacht fietsmaat Onno me op. Het is hier fris op een ruime 1.700 meter. Het zit erop en we dalen gauw weer af. Onderweg nog even foto’s maken van het prachtige uitzicht over de Ossiacher See.
Het resultaat na zes dagen fietsen:Algemeen Klassement: 133
50+ Klassement: 19Allesbehalve opzienbarend. Maar wat doet het er toe. De Tour de Kärnten is echt een schitterend evenement. Ik kan het iedereen aanraden die een klein beetje serieus fietst. Ieder niveau is vertegenwoordigd. Je vind altijd wel strijdmakkers of –maksters waarmee je de week kunt doorbrengen. De saamhorigheid is fantastisch. Ik twijfel alweer serieus over 2018. Gelukkig hebben alle deelnemers ongeschonden de streep gehaald en was het weer ideaal. Kortom, zes dagen lang was het een groot feest in Ossiach en omgeving.Ben je nieuwsgierig geworden naar het complete verhaal, bezoek dan www.cyclokalender.nl of de Facebookpagina van Cyclokalender. Heb je nav dit verhaal interesse in de Tour de Kärnten: www.tourdekaernten.at.