Toen bekend werd dat ik de Vikingtour ging rijden leek me dat een mooie gelegenheid om eens te kijken of er voor lange mannen ook comfortabele carbon racers te leveren zijn. Om 7 dagen lang op mijn knalharde alu wedstrijdfiets door de Noorse bergen te fietsen klonk niet echt heel aantrekkelijk. Daarnaast had ik nog geen ervaring met carbon, en was ik erg benieuwd of ik met mijn 2.04mtr en 104kg niet iedere carbonnen racer  in no-time zou slopen.

Nader onderzoek op internet en in de brochures leerde dat in maat 63 en groter de spoeling heel erg dun is.
De keuze viel uiteindelijk op een Storck Scenario 0.9.

Tekst & foto’s Edwin Haan

Uitpakken

Om nog even te kunnen wennen aan de nieuwe fiets wilde ik hem eigenlijk  meenemen naar mijn vakantieadres aan het Gardameer, probleem was alleen dat ik al over 4 dagen weg zou gaan. Een dag voor mijn vakantie begon kwam er een grote doos binnen met mijn naam erop. De mannen van Storck hadden zich uitgesloofd en ervoor gezorgd dat de fiets netjes opgebouwd en op tijd naast mijn bureau stond. Alleen de cranks waren een maatje kleiner dan afgesproken, maar dat is op een “Fiets”redactie natuurlijk zo opgelost.

Cadeautjes uitpakken is altijd leuk, dus snel het mes erin. Het eerste dat opvalt is de enorme voorvork, op kleinere fietsen vind ik hem niet echt mooi, maar in de maat die ik hier heb staan past deze Stilleto Aero wel.
Daarnaast natuurlijk de dikke balhoofdsbuis, kenmerk van alle Storck fietsen. Het is qua uiterlijk geen liefde op het eerste gezicht, maar het gaat er uiteindelijk om hoe hij fietst. De fiets is afgemonteerd met Ultegra SL, op mijn verzoek met een compact. Lijkt me wel handig om het lange en zware lijf in de bergen omhoog te slepen.

Comfort

Na het op maat afstellen ga ik er even op zitten, ik pak mijn stuur vast en zie hem zo kantelen. Wat een soepelheid, er moet haast wel een boutje loszitten. Maar dat blijkt niet zo te zijn. Het carbon stuur in combinatie met de lange stuurpen is gewoon ongelooflijk slap. Er zit zeker 1,5 centimeter slack naar beide kanten. Voor mijn gevoel trek ik bij de eerste sprint de hele boel in stukken, als dat maar goed komt. Ik heb de stuurpen omgedraaid omhoog gezet om iets comfortabeler te zitten, er gaat de komende maand namelijk serieus geklommen worden met deze bike.

Op de fiets naar huis is het enorme verschil in comfort direct duidelijk. Nu rijd ik normaal gesproken mijn wedstrijden en trainingen op een 66cm hoge alu Red-Bull Pro SL, stijfer ga je ze haast niet vinden, dus voor mij is een andere fiets al snel comfortabeler. Voor wedstrijden vind ik stijfheid heel belangrijk, deze Storck heeft een ander doel en is vooral op comfort uitgekozen. Onderweg even voorzichtig wat sprintjes geprobeerd en alles blijft nog heel. Ik neem de gok dus maar en ga met alleen deze fiets richting Italië.

Daar heb ik zo’n tien ritjes door de bergen gemaakt en ik moet zeggen dat de 0.9 me als gegoten zit. Wennen is eigenlijk niet nodig, ik fiets er direct heerlijk mee weg. Het klimmen gaat geweldig, de complete fiets weegt maar 8,2 kg en dat is in deze enorme maat heel netjes. Staand merk je wel weer dat het stuur wat erg flexibel is. Het is me niet duidelijk waar die flexibiliteit vandaan komt. Of het in de stuurpen zit, die eigenlijk juist bekend staat om zijn stijfheid. Of dat de vorkbuis slap is, of het stuur zelf. Geen idee, maar eigenlijk is het zodra je eraan gewend bent ook helemaal niet storend.

Rijden

Sturen in de afdaling gaat lekker, niet iets minder strak dan mijn eigen fiets maar daar rijd ik ook al wat langer op rond, het kan dus nog komen. Na de derde rit begint er iets te tikken. Ondefinieerbaar, ik weet niet of het uit het wiel of uit de trapas komt. Na het steken van een ander wielsetje blijkt het de body van de Ultegra wielset te zijn.
Daar zit een vreselijk irritante tik in, erg vreemd want de wielen zijn splinternieuw.

Na een lekkere vakantie en wat goede trainingen ga ik met vertrouwen naar Noorwegen. Omdat we daar ook wat kilometers op aangestampte gravelwegen moeten rijden zetten we er wat dikkere banden op. De door Stock geleverde Ultremo’s hebben niet echt de naam heel betrouwbaar te zijn, en ik neem geen enkel risico.
Samen met Marcel, een mede zwaargewicht ga ik hier de eerste dag al met 86km/h naar beneden. De fiets geeft geen krimp. Klimmen gaat nog steeds heerlijk en ik kan eigenlijk geen negatief punt bedenken, of het moeten de horizontale achterpatten zijn. Ik vind het erg lastig om het achterwiel te wisselen, terwijl ik daar normaal gesproken nooit problemen mee heb. Het idee is dat je wiel er altijd recht in zit, en dat de constructie veiliger en stijfer is, maar voor mij weegt dat niet op tegen het nadeel van het wiel wisselen. Ook na de langste etappe van 175km met heel veel hoogtemeters en slecht wegdek zat ik nog heerlijk op dit dranghek (zoals mijn collega’s mijn frames altijd betitelen).

De afwerking is top, er is echt op details gelet. Kijk bijvoorbeeld naar de stuurboutjes in dezelfde blauwe kleur als de fiets en de nette kabeldoorvoer. Terug in Nederland na een geweldig Vikingtour wordt het tijd om de fiets terug te sturen. Daar vind ik dan toch een minpuntje, er komt (zonder overdrijven) bijna een liter Noors regenwater uit de zadelbuis. Het heeft dan wel bijzonder veel geregend tijdens ons Noorse avontuur, maar dit is echt bizar veel water. Even een gaatje onder in het bracket boren als je er één gaat aanschaffen dus!
 

Conclusie en meetwaarden

Na het poetsen moet de fiets terug in de doos richting Duitsland. Met pijn in mijn hart. Want al vind ik hem nog steeds niet echt mooi, het is wel een geweldige fiets.

Conclusie: Erg comfortabel, stuur/stuurpen combi zou wat stijfer mogen.

Wat droge meetgegevens:

Maat: 63cm
Lengte bovenbuis: 60,6 cm
Gewicht voorvork: 470 gram
Gewicht frame: 1235 gram
Gewicht complete fiets: 8,2 kg
Torsiestijfheid: 114,8

Meer info: www.storck-bicycle.de