We hebben bijna allemaal een hoesje rondom onze smartphone zitten. Die dingen zijn duur. Het liefste wil je er zo lang mogelijk gebruik van maken en daarom doen we het totale design van het ding teniet met een cover van Ali Express of de weekmarkt om de hoek. Hetzelfde geldt met dure auto’s. Steeds vaker worden deze ter bescherming ingepakt. ‘Gewrapt’, noemen ze dat. Ook voor fietsframes is dit tegenwoordig mogelijk.

In het voorjaar mochten jullie kiezen. Wat voor een idioot design krijgt mijn duurtest fiets? Jullie kozen vrij massaal voor een hysterisch zooitje Minions. Die kwamen er. Een instant hit op de trails. Vooral Duitse tieners in de rij bij het bikepark vielen voor de geel/blauwe wezentjes. Tja, je moet er van houden. Zelf zou ik mijn frame nooit in deze kleurstelling laten spuiten. Maar hé, een wrap, die kan er ook weer af. En daarom mag het wel wat uitbundiger.


Jullie kozen minions!

Waarom bestaat zo’n bikewrap eigenlijk nog maar amper? Nou, met enige achtergrondkennis in wrappen en stickers maken was ik uiterst verbaasd dat de mannen van Wrap My Bike dit aandurven. Een auto heeft grote oppervlakken. Weinig hoekjes of lastige randjes en (bijna) overal is veel ruimte. Zo’n frame als mijn Enduro is een enorme uitdaging. Veel ronde vormen. Alles is minuscuul. Een enorm gepriegel.

Ik maakte het design en in Medemblik werd de boel uitgewerkt. Inmiddels beschikken de boys over een eigen printer en is gek niet meer gek genoeg. Door eerst een ‘snijtape’ aan te brengen (een soort scherpe ijzerdraad) en vervolgens de wrap is het mogelijk alle randjes zonder krassen in je frame af te werken. Vakwerk!

En bouwen maar!

Na het ophalen van het frame is het opbouwen geblazen. Want ja, net als bij spuitwerk moet het frame volledig gestript worden. Een behoorlijke klus bij een fiets als deze.

Fast forward. Een volledige zomer en duurtest verder. Reizen met auto, bus. Gondel in en uit. Diverse (flinke) valpartijen en talloze poetsbeurten bij het tankstation (ja, ik weet het). De folie zelf moet jaren mee gaan. Dat geloof ik direct, maar hoe houdt het geheel zich wanneer je continu in de stof fietst. Met al die hoekjes en randjes?

We kunnen concluderen dat de meeste schade die op te merken valt, veroorzaakt is door mezelf. Aanvaringen met een rots, de schuurplekken van mijn voet tegen het frame en ga zo maar door. Niets merkwaardigs. Wat vooral fijn is, zien we nadat we (helaas) de wrap weer verwijderen. Het origineel blijft als nieuw. Een duurtestfiets die na een jaar labeur wordt ingeleverd als nieuw. Dat is nog eens mooi!

Buiten de schade die ik zelf heb aangericht zijn er slechts minimale ‘slijtage’ sporen zichtbaar. Op 2 à 3 puntjes is de wrap licht los gekomen. Met wat kleine inspanningen is dit prima te verhelpen. Ga je een racefiets inpakken dan zal dit waarschijnlijk niet zo veel voorkomen, verwacht ik. Deze fiets heeft meer modder en stof gezien dan menig Dakar truck. Daarmee staat de teller van het aantal hogedruk-poetsbeurten ook direct op standje overdrive.

Houden we hier rekening mee dan kan ik niet anders concluderen dan dat het vakwerk prima stand houdt. Een heel nuttige, duurzame investering wanneer je iets unieks wilt. Maar wel een goed verkoopbaar frame wilt behouden. Want tja, spuit je een frame in Cornetto- of straaljager-design, zoek dan nog maar eens een vliegtuigspotter die op zoek is naar een frame in dezelfde maat.

Prijzen beginnen tussen de 200 à 300 euro voor een vrij basic wrap. Lastig maatwerk zoals dit is een stuk duurder. Kan ook niet anders: de uren tikken snel weg bij het inpakken van zo’n apparaat.