SUPERMARKTMERK?
Het fietsenmerk Lapierre werd in 1946 opgericht in Dijon en groeide gestaag. In de jaren 80 maakte het naam met mountainbikes, vanaf 1996 concentreerde Lapierre zich meer en meer op wegfietsen. In mijn jaren als coureur heeft Lapierre nooit indruk op mij gemaakt. Ik dacht toentertijd zelfs dat het een soort supermarktmerk was. Dat imago is inmiddels wel wat opgepoetst. De fietsen zien er goed uit en mede door de topprestaties van Démare en Pinot heeft Lapierre aan uitstraling gewonnen. Het merk gebruikt de profploeg als testteam en zet de eigen onderzoek- en ontwikkelafdeling in om tot nieuwe producten te komen. Lapierre maakt onderdeel uit van de Nederlandse Accell Group (waartoe ook Koga en Batavus behoren), maar is nog steeds gevestigd in het Franse Dijon. Volgens kenners leert Koga overigens meer van Lapierre dan andersom, maar dit terzijde.THIBAUT PINOT-UITVOERING
Ik heb het aero model van Lapierre voor me staan, de Aircode SL 900 Ultimate in een speciale Thibaut Pinot-uitvoering. Ik ben gelijk onder de indruk. Mooie lijnen, opvallende kleuren en goede afmontage. Net als op veel fietsen van professionals staan ook hier alle spon soren van de ploeg vermeld, wat de fiets een bijzondere uitstraling geeft. De kleuren zijn ook speciaal voor de naamgever ontworpen. Ik moet er wat aan wennen, maar ik denk dat ik het wel mooi ga vinden. Op de bovenbuis staat ‘Thibaut Pinot’, zodat we zeker weten dat dit ook echt zijn model is. Overigens zitten er andere wielen onder de fiets dan waarmee FDJ rijdt. De profs fietsen met Shimano Dura-Ace-wielen en niet met Mavic Cosmics.
GEEN DOORSNEE MODEL
De fiets is bepaald niet doorsnee en lijkt op geen enkel ander merk. Het frame oogt sierlijk en snel. Ja, vooral snel. De gebogen lijnen vloeien mooi in elkaar over. De aero gevormde zitbuis valt gelijk op. Hij ziet er vet uit en ligt strak rond het achterwiel. De voorvork vormt zich mooi rond de direct mountrem en sluit ook perfect aan op het frame. Het slanke balhoofd is sierlijk en stoer tegelijk. Het is een coole fiets. Het zadelpenboutje is mooi afgedekt met een rubber kapje. De kabels lopen netjes door de buizen. De doorvoer voor de mechanische remmen is netjes afgedekt met rubber ‘dopjes’. De aero zadelpen heeft een flex punt voor iets meer comfort. Dit verraadt al dat we hier met een keiharde racer te maken hebben.
De afmontage met Dura-Ace Di2 is ook heerlijk. De junction box zit op een mooie Lapierre-houder onder het stuur – hoewel in het frame nog mooier was geweest. Met een Zipp-stuurpen en een aero Zipp-stuur heeft de Aircode een super cockpit. Over de wielen ben ik bij voorbaat minder enthousiast. Ze zien er goed uit, maar ik heb in het verleden mindere ervaringen gehad met Mavic. Geeft niet: nieuwe ronde, nieuwe kansen. Het Fi’zi:k-zadel met carbon rail is vertrouwd en lijkt me een prima keus.Rustig en teruggetrokken wordt vaak verward met verwaand en hautain, dat blijkt maar weer eens
B Dikke Zipp cockpit.
C Aero zadelpen.
SUPERREACTIEF
Hoog tijd om te fietsen. Ik stel het zadel af, doe het stuur naar beneden en ben klaar om te knallen. Niet twijfelen en gelijk gas erop. Ik vertrek door de stad, zodat ik terug wind mee heb. Ik zet meteen aan. De fiets wil vooruit en is nerveus. Daar houd ik van. Door enthousiasme gedreven scheer ik tussen de schooljeugd door en betrap mezelf erop dat ik me iets beter moet gedragen. Verkeerslicht op rood. Even diep inademen en dan vol vertrekken. Tak tak tak. Bochtje door. Links, rechts, rechts, terugdraaiende bocht. Plat door de bocht. Je raadt het al, ik ben in mijn sas. Wat stuurt hij lekker! De fiets is superreactief en ik voel me als een vis in het water, oftewel als een sprinter in de finale. Ik rijd de stad uit en geef gas. Ik probeer 300 watt aan te houden. De sterke wind is guur en staat schuin tegen. Maar zoals ik altijd zeg: als je maar doorfietst, dan krijg je het ook niet koud. En het klopt. Ik fiets mezelf warm, en dat de beentjes ondertussen verzuren, maakt niet uit. Het fietspad golft op en neer door de duinen. Ik sprint naar boven en duik naar beneden. De fiets is stabiel en voelt zeker aan. Het mooie aero stuur stimuleert als een malle en ligt heerlijk in de hand.
Als ik op een viaduct aanzet, hoor ik het achterwiel aanlopen. Ik zet de remmen wat open. Het kan aan de wielen liggen, maar de remmen staan ook extreem strak afgesteld. Ik kan het tempo goed volhouden en kom met een goed gevoel aan bij het laatste stuk wind mee. Even nog wat foto’s maken voor Strava en Instagram, en de finale kan beginnen. Handen onder in de beugel en lekker draaien. Met een voldaan gevoel kom ik thuis: 35 gemiddeld, lekker hoor, oude vos. Even later krijg ik een appje van Thijs Al. ‘Léon, deze remmen kun je niet half open zetten…‘ Mijn foto op Instagram verraadt mijn onwetendheid. ‘Sorry Thijs.’ Weer wat geleerd.Tak tak tak. Bochtje door. Links, rechts, rechts, terugdraaiende bocht. Plat door de bocht. Ik voel me als een vis in het water, als een sprinter in de finale
MINPUNTJES
Bij terugkomst vallen me een viertal kleine dingen op. Het rubber rond de zadelpen blijft niet goed op z’n plek zitten en komt omhoog. Op zich is dit gemakkelijk op te lossen: even een beetje siliconen ertussen en het blijft vastzitten. Ten tweede zit er speling in het voorwiel. Best vreemd dat zoiets al na een paar ritten gebeurt. Daarnaast zitten mijn remmen vol slijpsel van de gele remblokjes. Deze lijken na een paar ritten al enorm versleten – remmen doen ze overigens redelijk goed. De vraag is: valt het me op omdat het slijpsel geel is, of slijten ze echt sneller dan zwarte blokjes? Bij Lapierre stellen ze me gerust: het is normaal en absoluut niet erg. Na een aantal ritten verdwijnt dit fenomeen ook.
Verder is de junction box afgebroken van de mooie Lapierre-houder. Omdat ik het stuur op de laagste stand heb gezet, is hij wat klem komen te zitten. Al met al best een aardige lijst met minpuntjes. Toch heb ik geen slecht gevoel aan deze fiets over gehouden. Het zijn ook allemaal kleine dingen die op zich prima oplosbaar zijn.VERWAANDE KWAST
Als ik heel eerlijk ben, heb ik Thibaut Pinot heel lang maar een verwaande kwast gevonden. Hoe hij zich gedroeg in de Tour, het was gewoon niet mijn ding. Een balletje, een omhoog gevallen Franse held. Maar blijkbaar kun je zo dicht bij de koers zijn en toch een verkeerde indruk van iemand hebben. Tijdens een pers-uitje sprak ik een Franse journalist die mij anders over Thibaut heeft laten denken. Hij schijnt een rustige jongen te zijn die van de natuur geniet. Belastingtechnisch zou het slimmer zijn als hij een tiental kilometers verderop in Zwitserland zou gaan wonen, maar hij blijft liever in zijn vertrouwde dorp in de Franse Alpen. Rustig en teruggetrokken wordt vaak verward met verwaand en hautain, dat blijkt maar weer eens. Dus sorry Thibaut, dat ik je verkeerd inschatte.Hoe dan ook, het is sowieso een fantastische renner die nu al een mooie erelijst heeft. Derde in het eindklassement van de Tour, vierde in de Giro, maar ook heel wisselvallig. Eigenlijk heel interessant. Gepassioneerd in zijn uitingen en ook in zijn manier van koersen. Het heeft even geduurd, maar ik ben hem met andere ogen gaan be- kijken. Daarom vind ik het des te leuker om op ‘zijn’ fiets te rijden.FIJNE VERJAARDAGSRIT
Een van de plezierigste ritten van het jaar doe ik ook op de Lapierre. Dit jaar ga ik mijn verjaardag vieren door een leuke rit te maken met vrienden en familie. De zon schijnt, het is fris en het waait knoeperhard. Daar gaan we, mijn broertje (mijn oudere broer heeft autopech), mijn vriendin, een bult vrienden en ik met mijn Lapierre. De reacties op de fiets zijn allemaal positief. ‘Mooie fiets’, ‘coole kleuren’ en meer van dat soort complimenten. We maken een rit van 100 kilometer en rijden op een rustig tempo. Langs de rivieren door het Zuid-Hollandse land. Koffie bij Fausto, daar is het altijd goed. We kletsen wat, en in de Bahamontes zie ik een toffe fotoserie van Jelle Vermeersch, die mij inspireert voor mijn eigen fotoshoot met de Lapierre. De koffiekopjes zijn leeg en de worteltaart is naar binnen gewerkt. De weg terug is nog mooier dan de heenweg, maar wat hebben we een dikke wind tegen. De fiets rijdt goed, maar eerlijk is eerlijk: het is geen karretje om rustig mee te cruisen. Dat hij niet comfortabel is, wist ik. Dat vind ik juist fijn. Maar op zo’n ritje is het niet de beste keus. Het platte gedeelte van het aero stuur is wel heel lekker om je handen op te leggen als het tempo wat lager ligt. Wanneer de wind de meesten heeft gesloopt, zet ik me op kop en rij in een stevig tempo terug naar huis. Dat voelt gelijk beter aan. Trouwens nog even complimenten aan mijn broertje. Hij fietst niet zo veel, maar deze 105 kilometer heeft hij zonder veel problemen uitgereden. Echt top van hem.
