Een ex-prof rijdt het liefst op racemonsters. Als je hem dan een performance racer laat testen, moet je maar afwachten wat daar uitkomt. Wel, een Match made in heaven was het niet, met de Airstreeem RR Storm Marathon. Maar kwaliteit herkent Léon van verre.

Waarschijnlijk had je nog nooit van Airstreeem (met 3 e’s dus) gehoord. Ik ook niet. Toch heeft het, zeker in het thuisland Oostenrijk, haar strepen verdiend. In de triatlonwereld in en rond de Alpen is het merk heel bekend en veel gebruikt. En mijn RR Storm Marathon is eerder al goed geweest voor drie zeges in de Tour Transalp, de zwaarste etappe koers voor hobbyfietsers.

 

Het was Stefan Probst die in 2008 aan de wieg stond van Airstreeem. Probst was een Pro Continentale renner die uitkwam voor het team KTM. Tegelijk werkte hij ook bij een bedrijf in fitness-toestellen. Toen er problemen waren met de wielen van de ploeg en Stefan voor zijn werk in Azië was, kwam hij bij toeval in contact met een paar carbon fabrieken. Lang verhaal kort: Stefan ging eigen wielen ontwerpen, later kwamen daar fietsen bij en in 2010 had hij een complete lijn. Airstreeem was geboren. Het merk maakt geen dertien-in-eendozijn fietsen, maar ontwikkelt ze met zorg en liefde in Salzburg. Niet alleen design en geometrie krijgen aandacht, de positie en richting van iedere carbon laag wordt met precisie uitgedacht. De uiteindelijke productie van de frames vindt plaats in Azië.

Van de tien mensen die werken voor Airstreeem zijn er drie van de afdeling customer service. Dat kan twee dingen betekenen: of er zijn veel klachten of het merk neemt haar klanten serieus. Dat laatste natuurlijk, wrijft Stefan Probst me in als ik hem bel. “Klanten staan bij ons centraal, daar gaan we echt heel ver in.” De keuze in onderdelen is ruim, en het aantal kleurstellingen groter dan normaal. Het kan zelfs zo ver gaan dat het merk de carbon lay-up aanpast als jij dat als koper zou willen.

Caravan

Ik dacht eerst dat ik een camper of een caravan zou mogen testen. Je kent ze wel, die glimmende Amerikaanse woonhuizen op wielen. Supercoole dingen, maar helaas: dat ging ’m niet worden. In plaats van een Airstream heb ik een Airstreeem gekregen. Als je de naam uitspreekt klinkt ’t hetzelfde, maar dit terzijde.

De Airstreeem RR STORM Marathon is zojuist bij mij thuis afgeleverd. Het belooft een echte granfondo- of marathonfiets te zijn. In Nederland noemen we dat vaak een performance racer. Omdat je in de meeste granfondo’s veel moet klimmen, mag hij niet te zwaar zijn. De kleur doet me toch weer even denken aan de bijna gelijknamige caravans: zilver met wit. Dat oogt best chique.

De geometrie en het uiterlijk verraden een tweezijdig doel: comfort en snelheid. Hoewel je duidelijk het hoge balhoofd van een echte performance fiets herkent, is het totale uiterlijk heel sportief. Best knap gedaan. De look van de fiets bevalt me wel. Niet te ingewikkeld: hij heeft wat aero trekjes en mooie lijnen. Er zit een slanke voorvork in, maar deze sluit wel mooi aan op de robuuste balhoofdbuis en schuine buis. Ik schat zo in dat er gemakkelijk 28 millimeter banden in kunnen. De liggende achtervork heeft een duidelijke kromming om de zijwaartse krachten op te vangen. De staande achtervork sluit laag aan op de zitbuis, wat de aerodynamica ten goede komt. De kabels lopen op een mooie manier door het frame.

De afmontage is heel netjes: de fiets heeft een Shimano Dura-Ace Di2-groep met hydraulische schijfremmen. Voor en achter zijn 160 millimeter schijven gemonteerd. Ik vind het wel jammer dat er niet een andere manier is gebruikt om de junctionbox weg te werken. Hij hangt nu ‘ouderwets’ onder de stuurpen. Carbon zadelpen, stuurpen en aero stuur komen van het eigen onderdelenmerk Speed. Ook het zadel met titanium rail komt uit de koker van Airstreeem. Het oogt allemaal mooi. Helaas zitten de eigen disc-wielen nog niet in de collectie (binnenkort wel). Mijn testfiets heeft Mavic Cosmic-wielen.

Relaxte houding

Tijd om te fietsen. Eerst even de zadelhoogte instellen. De Airstreeem heeft een mooi geïntegreerd systeem om de pen vast te zetten. Het lijkt wat op dat van de Canyon Aeroad. In de bovenbuis ligt een ‘blokje’ dat zich vastzet tegen de zadelpen en hem zo insluit. Ik doe de stuurpen zo ver mogelijk naar beneden en vertrek. Onderweg schrik ik een beetje van het eerste gevoel. Ik zit wel erg rechtop. Nu kom ik net van een Lapierre af (zie Fiets nr. 3-2018) en dat was een pure racer. De overstap is dus best groot. Het is maar goed dat ik met deze fiets wat langer kan rijden. Met de handen onder in de beugel heb ik nog steeds een relaxte houding, en als ik in de etalageruiten kijk, ziet het er niet eens zo slecht uit.

Voor een comfortfiets reageert hij prima. Hij zet goed aan en het stuurgedrag op lage snelheid is oké. Als ik een heuveltje oprij en uit het zadel kom met de handen op de remmen, dan voelt het echt alsof ik rechtop sta. Alsof de fiets te groot is voor mij. Toch is-ie echt mijn maat. Het zal een kwestie van wennen zijn. Misschien denk je nu: als je diep wilt zitten, moet je geen comfortfiets nemen. Hoeft niet per se. De Canyon Endurace heeft bijvoorbeeld een beduidend lager balhoofd, waardoor je veel meer in een racehouding zit. Overigens is het één niet per definitie beter dan het ander. Het is gewoon bedoeld voor een ander soort wielrenner.

In de beugels

Ik rijd verder en leg mijn handen onderin. Zo zit ik best lekker. Ik trap flink door en het glooiende pad door de duinen daagt me uit. Even doortrekken tot de top en vaart maken naar beneden. Voor ik het in de gaten heb, rijd ik weer volle bak. Het laatste gedeelte is nogal bochtig: mooi om het stuurgedrag even te analyseren. Mijn verwachtingen zijn niet echt super. In mijn beleving stuur je beter en gemakkelijker als je dieper zit en de gewichtsverdeling beter is. Desalniettemin trek ik hem op gang. Ik gooi me plat door de bochten en het valt me niet tegen, in ogenschouw genomen dat deze fiets niet echt gemaakt is voor dit werk. Langs de Vliet rijd ik in een rustig tempo richting huis. Ik heb tijdens een test volgens mij nog nooit zo veel met mijn handen onderin de beugels gereden als vandaag.

Snelle wissel

De Mavic-wielen zijn nogal apart gemonteerd. Er zit een soort van ratel in, waardoor je ze niet te strak kunt vastzetten. Ik vind dat die klik er vrij vroeg is, ik heb het gevoel dat ik hem strakker zou willen draaien. Dat gaat dus niet. Ik neem aan dat Mavic daar goed over heeft nagedacht. Het is wel gemakkelijk om je steekas mooi te draaien zoals je zelf wilt. De vorken hebben opvallend genoeg niet twee dichte patten, maar één open en een dichte met schroefdraad. Dit geeft een iets minder stijf geheel, maar je kunt wel je wiel eruit halen en je as erin laten zitten. Voor wedstrijden waar een snelle wissel van het wiel gewenst is, is dit een uitkomst. Dit is zowel bij de voor- als achtervork.

Vol… Tot daar

De zon schijnt en ik ruik de lente. Het is altijd extra genieten om te fietsen als de krokussen hun kopjes boven het gras uitsteken. Ik heb vandaag niet zo’n haast. Ik cruise wat rond. Na een uurtje rijden doe ik even een paar aanzetjes. Ik leg hem op het buitenblad en achter op de 15 en bereid me mentaal voor. Diep inademen en uitblazen. De oude brievenbus verderop is mijn startlijn. Ik vertraag nog een beetje en dan geef ik gas. Bij elke trap blaas ik mijn longen leeg. De fiets houdt zich goed. De druk op de pedalen wordt met elke trap minder terwijl de snelheid steeds hoger wordt. Ik zoek naar een finish en ik zie een rode auto. Vol… tot daar! Schreeuw ik tegen mezelf zonder woorden. De aderen in mijn hoofd kloppen. Ik hijg en kijk tevreden achterom. De Airstreeem doet het best goed. De bottombracketstijfheid lijkt me prima in orde. Over de stijfheid aan de voorzijde heb ik evenwel mijn twijfels. Je merkt vooral bij het aanzetten dat hij daar punten laat liggen. Dat is op zich ook niet vreemd met zo’n betrekkelijk smalle voorvork en heel veel balhoofdbuis.

Het stuur ligt lekker in de hand. Het heeft een vrij kleine diameter: dat merk je iets op slechte wegen, maar vervelend kan ik het niet noemen. Ook al omdat je merkt dat deze fiets verder gemaakt is om uit de voeten te kunnen met matige condities. De Airstreeem blijft comfor tabel en behoudt altijd zijn relaxte karakter.

A Mavic Carbon Cosmic-wielen: eigen disc-wielen zijn in de maak.
B Met een 11-30 cassette en een compact kom je overal boven.
C Speed-zadelpen uit eigen fabriek.

Scheve derailleur

Ik neem de fiets mee naar een event en zet hem in de auto, zoals ik dit al zo vaak heb gedaan. Beheerst, met de minste kans op schade. Maar als ik op de bestemming aankom, staat mijn derailleur helemaal scheef. Hoe kan dit? Ik probeer hem zachtjes terug te buigen. Dit gaat erg eenvoudig. Een beetje té, als je het mij vraagt. Maar goed, de derailleur staat weer recht. Hierna heb ik er geen problemen meer mee gehad.

Als ik uit het zadel kom met de handen op de remmen, voelt het alsof ik rechtop sta

De fiets weegt zonder pedalen 7,3 kilogram. Dat is heel netjes voor een fiets met schijfremmen. En het had nog minder gekund, vertelt Stefan Probst. “We kunnen lichter bouwen en doen dat ook op specifieke aanvraag. Maar ons standaard frame is zoals jij hem hebt getest. Wij geven tien jaar garantie op het frame en twee jaar valgarantie. Dat kun je alleen maar doen als het frame een zekere wanddikte heeft.”

Op zich bevalt de fiets mij goed. Alleen dat hoge balhoofd, hè… Normaal heb ik een exemplaar van zo’n 14 centimeter met een halve centimeter spacer. De Airstreeem RR STORM Marathon heeft een balhoofd van 17,4 centimeter. Zonder spacer is het verschil bijna 3 centimeter, plus dat de voorvork er door zijn vorm nog ongeveer een extra centimeter aan toevoegt. Dat is veel, voor mij persoonlijk te veel.

Desalniettemin is er voor deze fiets zeker een type renner te vinden. De vele wielrenners die nu met een te veel aan spacers rondrijden hebben een goeie aan de Airstreeem, een fiets die ook nog eens goed oogt en van goede kwaliteit is. Minpuntje betreft de lak, want na twee weken gebruik zie je al duidelijk sporen van de kabels. Daar zou beter op gelet moeten worden: door de juiste lengte kabels te gebruiken of een doorzichtige sticker te plaatsen.

De RR Storm Marathon heeft mij serieus nieuwsgierig gemaakt naar de racemodellen van Airstreeem

Nieuwsgierig

De geteste Airstreeem RR Storm Marathon is in alles een degelijke fiets. Een model ook dat mij serieus nieuwsgierig heeft gemaakt naar de racemodellen van het Oostenrijkse merk. Misschien moet ik toch maar eens een keer naar Salzburg afreizen.

Om de Airstreeem zoals getest aan te kunnen schaffen, moet je wel even 8049 euro neerleggen. Via de website leg je contact met de customer service in Oostenrijk, die je persoonlijk zal begeleiden bij de aankoop van de fiets. Dat levert je allereerst een bijzondere bolide op die niet iedereen heeft. Een goed, eerlijk en een degelijk product ook. Want dit model mag dan niet direct geschikt zijn voor mijn type renner, het heeft bij mij zeker een nieuwsgierigheid aangewakkerd. Een gevoel dat er nog veel meer in het merk Airstreeem zit dan wat ik tot nu toe heb mogen beleven. Wie weet kom ik ooit nog eens terug bij jullie met een echte diehard racer uit Oostenrijk.