Mijn Instagram-tijdlijn staat vol met berichten van fietsmerken en liefhebbers van mooie fietsspullen. Dagelijks scroll ik door de hele lijst, op zoek naar nieuwe pareltjes. De ene fabrikant doet nog beter zijn best om op te vallen dan de andere. Onder de indruk ben ik niet snel meer. Maar toen ik de Basso Diamante 2019 voorbij zag komen, was het meteen raak. De prachtige blauwe fiets straalde van mijn schermpje. Kijk nou naar die prachtige klassieke lijnen, en de stuurpen die half verzonken ligt in het balhoofd. Een Italiaanse volbloed. Mijn hoofd sloeg meteen op hol en ik dacht maar één ding: deze moet ik testen.

Even geduld

Een maandje later staat de Basso Diamante te blinken in mijn gang. Lekker hoor. Er zitten nu nog trainingswielen onder: nog heel even wachten op de juiste wielset, dan kunnen we echt gaan testen. Veel fiets-Italofielen zullen zeggen dat een Italiaanse fiets alleen maar met Campagnolo mag worden afgemonteerd. Wel, mijn Diamante heeft Campagnolo Super Record H11 met voor en achter 160 millimeter schijfremmen. De fietsen die nu geleverd worden, zijn afgemonteerd met de nieuwe 12-speed groep. Deze testfiets heeft nog de ‘oude’ groep, maar die oogt net zo chique. De stuurpen en zadelpen horen bij het frame. Het stuur komt van Basso-onderdelenmerk Microtech, het zadel is een Astute SKYLITE VT 3K Carbon.

Niet veel later arriveert een setje Campagnolo Bora One 35-wielen. Dat spaakpatroon van Campa blijft toch prachtig om te zien. Om het geheel nog mooier te maken, zitten er Vittoria Corsa 25 millimeter bandjes om met lichte zijkanten. De wielen zet je vast met steekassen. Die hadden best een beetje sierlijker gemogen: ze steken vrij ver uit en dat is echt niet nodig. Ook vind ik het jammer dat er geen rand op de voorvork zit die het wiel goed opvangt en op de juiste plaats houdt. Nu is het een beetje zoeken om de as er goed door te krijgen. Maar eerlijk is eerlijk: het is een vet wielsetje, die van de Basso Diamante helemáál een beauty maakt.

Nog best lenig

Het nieuwe Diamante-frame heeft klassieke lijnen met een moderne twist. Dat klassieke zit ’m vooral in de ronde buizen en de slechts licht oplopende bovenbuis. Het meest opvallende (en voor mij ook mooiste) moderne snufje is de wijze waarop de stuurpen in de balhoofdbuis valt. De stuurpen op zichzelf is al prachtig qua vorm en past perfect in het frame. In combinatie met die ene gekleurde spacer oogt het supervet. ‘Wow, slam that stem!’, reageert iemand als ik een foto van mijn nieuwe testfiets post. Ofwel: die stuurpen hoort zo laag mogelijk te staan. Tegelijkertijd vraagt iemand anders zich af hoe ik op mijn leeftijd nog zo diep kan zitten. Tja, blijkbaar ben ik toch nog best lenig voor een oude knar!

Maar staat die stuurpen eigenlijk wel zo laag? Ik meet de balhoofdbuis (zo’n 14 centimeter) en vergelijk deze met verschillende concurrenten. Er blijkt maar weinig verschil te zijn: de hoogte met 1 centimeter spacer is op een andere fiets vrijwel gelijk. De Diamante oogt al met al veel lager (en dus cooler), terwijl je hetzelfde zit. Je moet wel even oppassen als je de pen monteert. Bij het te ver losdraaien komen de boutjes tegen het frame. Een tester voor mij is dat al overkomen, getuige de beschadiging.

De overgang van de tapered balhoofdbuis naar de licht gebogen voorvork is mooi. Een leuke toevoeging is de Italiaanse vlag op de bovenkant van de voorvork. Dergelijke details geven een fiets altijd net even iets extra’s. De kabels lopen door het frame, al moet ik zeggen dat de bekabeling van het stuur naar het frame wat rommelig is. De zadelpen heeft een soort halvemaanprofiel, en zit vast met een door Basso zelf ontworpen ‘driepuntsbevestiging’, waarbij een rubber gedeelte voor extra demping moet zorgen. Verder staan er nog wat cryptische teksten op het frame, zoals ‘0,2 BB Flex’ en ‘0,4 Headstrong’. Dat schijnen testuitslagen in millimeters te zijn: het bracket heeft dus een flex van 0,2 millimeter. Hoe die meting precies is gedaan en of de uitslag goed of slecht is, daar kom ik niet achter. Heel benieuwd of die getallen straks aansluiten bij mijn ervaringen op de fiets. De diepblauwe lak met zijn mooie glans vind ik fantastisch. Als je goed kijkt, zie je onderaan de schuine buis nog een tekst staan: ‘Italian Racing Passion since 1977’. Basso is duidelijk trots op haar roots: lijkt me niet meer dan normaal.

Prima respons

Ik zet het zadel op de juiste hoogte: voor mij is dat 73,0 centimeter van het midden van het bracket tot aan de top van het dek, gemeten langs de zadelbuis. Het is een grove richtlijn, want ieder zadel is qua inzakken net even anders. Ik plaats het stuur in de goede positie en monteer mijn fietscomputer. Het is buiten koud en nat. Veel tijd heb ik deze week niet, dus ik moet gaan wanneer ik kan. En dat is nu. Dat er regen voorspelt is bij zes graden, neem ik maar voor lief. Een rondje van veertig kilometer vol gas is dan vaak een goede oplossing. Zo houd ik mezelf warm. Ik trek ook geen handschoenen of regenjas aan – volgens mij denk ik soms dat ik nog steeds een coureur ben. Wel check ik even snel hoe de wind staat. West-noordwest kracht 5: dan ga ik rechtsom. Zo fiets ik beschut op de heenweg en rij ik over de open stukken met wind mee.

Ik vertrek. De eerste indruk is altijd belangrijk, ook bij een fiets. De Basso toont zich een echte racefiets: het directe stuurgevoel en de diepe positie vragen om snelheid, geen gelanterfanter.

Ondanks de wind tegen kan ik redelijk tempo houden. De weg is nog nat en er ligt door de wind overal rotzooi. Maar ik heb vertrouwen in de banden en de schijfremmen. Bij de eerste bochten maak ik vaart en stuur er scherp doorheen. Na de bocht zet ik vol aan. Dat voelt goed. Vlak voor de duinen krijg ik een kort klimmetje, dus trek ik even flink door. Ook hier reageert de fiets prima op. Het is me duidelijk dat hij voor een echte racer niet superstrak is, maar met mijn eerste aanzetten gaat hij desondanks prima om. Het feit dat de fiets 7,4 kilogram weegt (zonder pedalen), lijk ik ook te voelen. Superlicht is hij niet.

Wind in de rug

Vandaag in de nattigheid ben ik extra blij met mijn schijfremmen. Het blijft een genot dat je weet dat je altijd op tijd kan stilstaan. Dat de remmen af en toe een beetje aanlopen, snap ik wel. Op een natte weg door de duinen hoopt zand zich nu eenmaal op in de klauwen: één keertje remmen is het is weer weg. Schakelen met Campagnolo gaat soepel en probleemloos, hoewel Shimano- en SRAM-systemen net iets lichter aanvoelen.

Ik draai naar rechts en krijg de wind in de rug. Ik leg mijn handen onder in de beugel en versnel. Ik sta op de pedalen tot boven aan het eerste bultje en nader een andere wielrenner. Ik groet hem vriendelijk en zoef voorbij. Ik vraag me altijd af wat er dan door hun hoofd gaat.

Ik kan het hele stuk van Wassenaar naar Katwijk lekker doorrijden, hoewel ik in de bochten toch enige voorzichtigheid inbouw. Het is een prachtig fietspad dat op en neer golvend door de duinen en slingert. Ik rij er heel graag, maar dan vooral als het rustig is – in de zomer blijf ik hier meestal weg. Ik rijd Leiden binnen en ben weer bijna thuis. Ik kijk om mijn teller en ben tevreden met 33,7 gemiddeld. Toch netjes voor een ouwe knar.

Wees er zuinig op

Later rijd ik nog een paar relaxte rondjes op de Basso Diamante en ook dan bevalt de fiets prima. Het comfort is goed voor een racer: het is een karretje dat het prima zou kunnen doen in de klassiekers. Als het comfort te danken is aan het rubber in de zadelpenbevestiging, dan werkt dat systeem in ieder geval goed. De Diamante is al met al een fantastisch mooie koersfiets, met een beetje extra comfort. Een kleine kanttekening: ik heb het idee dat de lak redelijk snel beschadigd. Geen idee wat eerdere testers allemaal met mijn exemplaar hebben uitgehaald, maar er zaten al flink wat littekens op. Dus mocht je een Basso Diamante aanschaffen, wees er dan extra zuinig op. Ook al omdat je voor deze racefiets 10.305 euro moet neerleggen. Je hebt dan precies de fiets zoals ik die hier getest hebt, dus met Bora One-wielen en Campagnolo Super Record 12 speed. O ja, en vergeet niet: slam that stem!

Met dank aan Bicimondo voor het beschikbaar stellen van de Bora One-wielen

Is-ie van Ivan?

Ik heb heel lang gedacht dat het merk iets van doen had met oud-renner Ivan Basso. Je weet wel: de winnaar van de Giro in 2006 en 2010 en tweede in de Tour van 2005. Hij werd twee jaar geschorst en kwam terug. Hoe dan ook, het fietsmerk is opgericht door ene Alcide Basso, en nee: die heeft geen enkele directe familieband met de voormalige ronderenner. Wel is hij de broer van Marino Basso, een begenadigd sprinter die Giro- en Tour-etappes won en in 1972 zelfs wereldkampioen werd. Een van de eerste frames die Alcide eind jaren zeventig in zijn garage bouwde, was de ‘Gap’, een eerbetoon was aan broerlief. Kijk, weer wat geleerd.