Foto: Cor Vos
Element 13
Inmiddels zijn we aanbeland bij de CAAD13 (de naam staat voor Cannondale Advanced Aluminium Design). Dat dit de opvolger is van de CAAD12 klinkt logisch, maar opeenvolgende nummers zijn bij Cannondale niet vanzelfsprekend. Nummer 11 heeft bijvoorbeeld nooit bestaan, omdat de fabrikant het verschil met de 10 en het nieuwe model te groot vond. Om dat te benadrukken, werd deze 12 genoemd. Zo bekeken had de nieuwste CAAD ook best een nummer mogen overslaan, want het verschil met zijn voorloper is misschien nog wel groter. Maar goed, aluminium is element 13 in de tabel van Mendelejev, dus dit nummer kon Cannondale onmogelijk overslaan. Aan de andere kant is bijgeloof wijdverbreid in de wielrennerij en coureurs rijden niet graag rond met het ongeluksgetal. Velen van hen draaien het rugnummer dertien bijvoorbeeld ondersteboven, zodat het ongeluk geen grip heeft op hen. Zelf heb ik me er nooit wat van aangetrokken. Sterker nog, ik ben met nummer dertien Nederlands Kampioen geworden. Dus kom maar op, met die nieuwe CAAD.Moderne look
De fiets ziet er netjes uit. De lage inzet van de achtervork en iets oplopende bovenbuis geeft hem een moderne look. Maar er is meer. Zo zie je gelijk dat de buizen aerodynamisch gevormd zijn. Ik test de versie met schijfremmen en die heeft ruimte voor maximaal 30 millimeter-banden – er zitten nu 28’s in. De rechte voorvork ziet er strak uit. Bijzonder vind ik ook dat je er spatborden op kunt monteren. Mijn hart zegt dat dit eigenlijk niet kan op een racefiets, maar mijn hoofd denkt: dat is verrekte handig. Geen gekloot meer met ass savers of andere los-vastzittende spatborden. De bidonhouder op de schuine buis kun je op twee plaatsen monteren. De lage positie gebruik je als je maar één houder op je fiets wilt, en moet resulteren in betere aerodynamica. De zadelpenklem is mooi weggewerkt, in de hoek tussen de bovenbuis en de zitbuis. De kabels gaan net achter de balhoofdbuis op de schuine buis het frame binnen. Een verwisselbaar plaatje maakt het frame geschikt voor elektronisch schakelen, draadloos schakelen en verschillende soorten remsystemen.
Wow-factor?
Zoals ik al aangaf heeft ‘mijn’ CAAD13 schijfremmen. Voor en achter zijn 160 millimeter schijven gemonteerd. Remmen en schakelen doe ik met de Shimano Ultegra-onderdelen. Het HollowGram-crankstel komt uit de eigen fabriek van Cannondale. De Fulcrum Racing 600 DB-wielen zijn van aluminium en hebben Vittoria Rubino Pro-banden erop liggen. De wielen zijn gemonteerd met een 12 millimeter steekas. Om ze te demonteren hoeft de as er niet helemaal uit. Als je de boel losdraait, kun je het wiel er zo uithalen. Aan één kant zit namelijk een open pad, dat maakt wisselen sneller en gemakkelijker. Het stuur en de stuurpen zijn ook van Cannondale, net als de zadelpen. Als zadel is een Prologo Nago gemonteerd. Het geheel oogt netjes en strak.Wel mis ik een beetje de ‘wow-factor’. Echt sexy vind ik hem niet. De fiets is vooral heel erg zwart. Het frame heeft verder slechts één kleine Cannondale-decal en twee strepen in grijs en lichtgrijs. Die strepen zie je terug in de gehele lijn van Cannondale, en er zit ook een idee achter. Hoe vlakker de strepen op het frame staan, hoe sportiever/sneller de fiets. In dit geval staan ze redelijk rechtop. Best opvallend, aangezien de geometrie van de CAAD13 gelijk is aan die van de SuperSix, en daar liggen de strepen languit op het frame. Het zal met het gewicht te maken hebben. Met zijn 8,7 kilogram (inclusief pedalen) is de CAAD13 bepaald geen volbloed racebeest.De eerste indruk
Maar laten we niet op de feiten vooruitlopen, eerst maar eens een stukje rijden. Martijn Knol van Cannondale levert de fiets persoonlijk af, waarna we gezamenlijk een rondje doen. Zo kan Martijn me tekst en uitleg geven over de fiets en kan ik direct respons geven en vragen stellen. “Wacht even, ik hoor nog wat geratel”, zegt mijn metgezel, terwijl we langs de Vliet rijden. Ik hoor niets, maar Martijn vindt blijkbaar dat het nog beter kan. We rijden kalm verder en genieten van de zon. De fiets is niet superreactief of nerveus. Hij zit lekker en stuurt op deze snelheid heerlijk.
Ondertussen vertelt Martijn over de Cannondale-app, die via een wielsensor al je ritten bijhoudt en je een seintje geeft wanneer het tijd is voor onderhoud. Ook staan alle details van je fiets in de app en kun je er de handleidingen vinden. Dat klinkt handig, al bedenk ik me later dat de app dan ook rekening moet houden met de condities waarin je rijdt. Als je veel door de regen fietst, heeft je materiaal immers een stuk meer te leiden dan in de stralende zon.We nemen nog een bak koffie bij mijn favoriete strandtent in Noordwijk en rijden daarna richting huis. De eerste rit zit erop en ik ben tevreden. Tijd om wat serieuzer werk te gaan plannen.Experimenteren
We zijn een weekje verder en ik heb mijn tentje opgezet nabij Epen. Vanaf de camping kijk je uit op de Camerig: wat is Limburg toch mooi. Het belooft een van de laatste warme zomerdagen te worden dus extra genieten is de inzet. Zaterdag hebben mijn vriendin Janine en ik een koffierit gepland. Stiekem pakken we even de Camerig mee en nog wat andere klimmetjes in de buurt. Ik ben al best gewend aan de CAAD13, maar ben ook benieuwd hoe hij zich gedraagt in de heuvels. We rijden in een lekker tempo naar boven en duiken daarna als een baksteen naar beneden. Vlot stuur ik door de bochten. De fiets is heerlijk stabiel, voelt vertrouwd, en is opvallend comfortabel voor een aluminium frame. “Zullen we hier eens rechts gaan?”, vraag ik aan Janine. Ze knikt. Zoals zo vaak zoek ik de weggetjes die ik niet ken. Op zoek naar de onontdekte pareltjes. Vaak eindigt dat op een onverharde weg. Zo ook vandaag. Heb je Léon weer met zijn experimentele routes, denk ik bij mezelf. Maar we rijden door en het is eigenlijk prima te doen. We rijden richting Valkenburg en hoppen even binnen bij Brian Megens van Fixed Gear Coffee voor koffie en een stuk huisgemaakte appeltaart. Of nou ja, het is 30 graden: Brian, doe toch maar een hipster limonade. Het lichaam is weer opgeladen als we op de weg teruggaan. We kiezen een nieuwe route en wederom komen we op een onverharde weg uit, die verderop overgaat in een wandelpad. Ach, we hebben de tijd. Ik geniet en mijn fiets doet het prima. Straks op de camping wacht de barbecue.
Mooie momenten
De volgende ochtend regent het. Wielervlogger Bruno Bobbink komt vandaag over voor een mooi rondje door België van 120 kilometer met 2000 hoogtemeters. Bruno heeft Kevin meegenomen, die hij met de camera volgt tijdens zijn voorbereidingen op de Alpentocht. Hij fietst pas vier maanden, is twaalf kilo afgevallen en dit wordt zijn laatste serieuze training voor het event. En kijk nou, Kevin rijdt ook op een nieuwe CAAD13. Sterker nog, hij heeft een wielset met hoge velgen die ik ook graag had willen uitproberen. Iets lichter en reactiever dan die van mij, en veel mooier. Helaas, Kevin heeft achter een 140 millimeter remschijf, dus ruilen zit er niet in.Er wordt kort overlegd of we nu echt in de regen gaan vertrekken. Maar de moraal is hoog en zonder veel twijfel stappen we op de fiets. We duiken het dal in en wow: wat ben ik dan weer blij met mijn schijfremmen. Zeker als het regent is het een genot. Af en toe rijden we hard een klimmetje op. Het aanzetten gaat ondanks het gewicht vlot en in de afdalingen sjees ik naar beneden. Na een uurtje wordt het droog en dan is het een en al genieten. Gezellig met een groepje cruisen door de heuvels: wat wil je nog meer? De Drolenval is de moeilijkste klim van vandaag. Op zo’n moment voel je wel dat de fiets niet de lichtste is. Niet alleen in zijn handelen, het gaat ook in je hoofd zitten.
Als we de camping weer opdraaien schijnt de zon. We zijn moe maar voldaan. Kevin heeft me verbaasd met zijn niveau. Hij reed erg sterk, die Alpentocht gaat een makkie voor hem worden. Ook de Cannondale heeft het voorbeeldig gedaan. Of ik nu aan het klimmen was of vol naar beneden reed, het ging allemaal heel prima. Het stuurgedrag was goed en de fiets voelt stabiel.Een zondag met vrienden rondtoeren is natuurlijk prachtig en mooi. Maar de allermooiste dag op de CAAD13 beleef ik een week later, als ik voor het eerst een ritje maak met mijn jongste dochter. Ik hoef niet volle bak te sprinten bij het plaatsnaambordje, dat blije gezicht is alles wat ik vandaag heb om met volle teugen te genieten. “Papa, mag je eigenlijk praten als je aan het fietsen bent?” Zeker, dat hoort er juist bij. Zingen mag ook. Ze kijkt me vragend aan: “Zing jij wel eens op de fiets dan?” Natuurlijk! Vanaf dat moment is het geen moment meer stil. Een prachtige rit, en de CAAD 13 is er getuige van.
Afvallen kan
De Cannondale CAAD13 is geen ultieme racer en ook geen echte comfortbike. Eigenlijk is hij een beetje van beide. Je kunt er prima op koersen of zelfs criteriums op rijden, maar hij is ook geschikt voor een rustig ritje met vrienden. Die 8,7 kilogram vind ik wel wat zwaar. Dat gewicht zit voornamelijk in de afmontage, want het frame weegt 1300 gram. Voor een aluminium frame is dat licht, vergelijk je het met een middenklasse carbon frame, dan tors je zo’n 300 gram extra mee. Op het totaalgewicht van een fiets is dat te overzien. Met andere onderdelen kun je nog heel wat onsjes winnen, al zul je dan ook meer geld kwijt zijn. Het stuur- en rijgedrag van de CAAD13 passen helemaal bij zijn allround karakter. Het is allemaal niet heel reactief, maar net genoeg. Hij is voldoende stijf, maar niet zo strak dat het oncomfortabel wordt. De prijs van 2.699 euro is best stevig, zeker als je ziet met welke fietsen hij in deze prijsklasse moet concurreren. Persoonlijk mis ik wat sexyness. Dat beetje Cipollini dat een fiets de wow-factor geeft. Maar dat zegt meer over mijn smaak dan over de kwaliteit van deze CAAD13. Want daar valt niets op af te dingen.
