Paintballen, een golf clinic, een bezoek aan een escape room; er zijn legio bedrijfsuitjes. Onze tester en fotograaf Léon van Bon werkt ook voor Zwift en met die collega’s trok hij naar de Ventoux om die drie keer achter elkaar te beklimmen. Gelukkig had Léon de superlichte Canyon Ultimate CF EVO onder z’n achterste…

Drie keer op één dag de Mont Ventoux beklimmen, het is gekkenwerk. Niet voor niks dat je lid kunt worden van Club des Cinglés du Mont-Ventoux, de malloten van de Ventoux. Ik heb wel eens minder uitdagende bedrijfsuitjes meegemaakt, maar bij Zwift werden er 27 man naar Marseille gevlogen om deze uitdaging te volbrengen en ik mocht ook mee. Vlak daarvoor dronk ik met Roderick van Canyon een kopje koffie en vroeg hem of hij een fiets voor me had waarmee ik de gehele crew kon doen watertanden. Ik had al eens van de EVO gehoord en dat leek me precies de fiets die voor dit doel geschikt zou zijn. Het was even puzzelen en snel schakelen, maar ik ben onderweg naar Marseille met de Canyon CF EVO 10.0 LTD.

Wat een setup!

Nou de specs mogen er wezen. Een speciaal ontworpen EVO-frame dat veel lijkt op de Ultimate, maar het is binnenin geheel opnieuw bekeken en aangepast waar gewenst. Het frame is alleen geschikt voor elektronisch schakelen. Canyon levert ook de zadelpen met flex en de aero cockpit. Beide zijn mij bij eerdere tests al zeer goed bevallen. Het zadel is van Fi’zi:k, toevallig mijn favoriete zadelmerk. SRAM levert de RED eTap-groep die de fiets een prachtige, cleane look geeft. eTap is immers draadloos en dat oogt wel mooi. De derailleurwieltjes zijn van Ceramic Speed en gecoat met titanium. Het crankstel is van THM. Het Duitse merk levert een ultralicht model en deze keer inclusief het high power meetsysteem van SRM. Dan hebben we verder nog de fantastische Lightweight Meilenstein-draadwielen met Ceramic Speed-lagers. Voor ligt er de Grandprix TT 23 millimeter op, terwijl je het achter mag doen met de 25 millimeter versie. Dit geeft de beste ratio in aerodynamica en comfort. Een combi die je in de triatlon veel ziet. Kwijl, kwijl. Wat een setup!

Ongeschonden

De fiets inpakken voor in het vliegtuig is best spannend. Het lichte materiaal is voor mijn gevoel kwetsbaar en ik neem niet elke week een fiets van 13.000 euro mee in het vliegtuig. Wanneer ik aankom in Marseille ziet mijn doos er ongeschonden uit. We slapen in Bedoin en in de stralende zon pak ik mijn fiets uit. Mijn fiets heeft het prima overleefd. Even alles monteren en rap een hapje eten dan kunnen we nog even losrijden voor de monstertocht van morgen. Zo gezegd zo gedaan en niet heel veel later cruise ik over de Franse wegen. Nu zijn de specificaties van deze fiets echt sick dus zijn de verwachtingen ook enorm hoog. Ik leg hem nog niet op de pijnbank, maar hij voelt echt heerlijk. Strak en licht met een echt racegevoel. Af en toe zien we het observatorium met de roodwitte mast tussen de bomen door. De berg is mij bekend maar de meesten van ons hebben geen idee wat hun te wachten staat. Ook bij het avondeten gaat het nergens anders over dan over de Kale Berg. We besluiten om 7.00 uur te vertrekken in plaats van 9.00 uur. Ik heb graag tijd voor een fatsoenlijke lunch.

Ingehouden euforie

Als ik wakker word vraag ik me af welk verzet er eigenlijk op zit… Ik vertrouw op Canyon dat dat wel goed zal zijn. Ik vertrek in de rustige groep. Niet dat ik niet meer snel kan rijden, maar meer dan 6 uur op de fiets is al wel een tijd geleden. Mijn lotgenoten verzamelen zich om mijn fiets. “Damn what a bike!” Monden vallen open en met jaloerse blikken wordt er naar mijn fiets gekeken. De kenners zien meteen de Ceramic Speed onderdelen en zijn onder de indruk. Ik lach en denk: Gelukt. Indruk maken op bikefreaks is niet eenvoudig, maar met deze fiets heel goed te doen. De discussie over hoe licht dit crankstel is vangt aan. Dan gaat het over de prijs en ook daar is onenigheid over. Uiteindelijk vertrekken we iets na 7.00 uur. We beginnen heerlijk rustig. Het wordt een warme dag, dat is al te voelen maar nu is het nog zo’n 18 Celsius met een lekker ochtendbriesje. De zon staat laag en het is genieten. Als fotograaf kun je al genieten van mooi licht zonder dat je het gebruikt voor foto’s, maar gewoon omdat het zo mooi is van zichzelf. Deze fiets rijdt echt als een droom. Ik houd mijn enthousiasme nog even in toom tot de afdaling. Lichte fietsen staan nu eenmaal niet bekend om hun stijfheid en stabiliteit. Mijn laatste afdaling van de Ventoux op een testfiets was nogal een drama. Vandaar mijn ingehouden euforie.

Je wordt ouder Léon

Bij Chalet Reynard ligt de rustige groep al aan bonken. Craig en ik rijden voorop en zo langzamerhand is het tempo niet meer rustig te noemen. “Rustig kerel, het is nog ver”, zeg ik tegen hem. Het resulteert in 200 meter een iets rustiger tempo en daarna zijn we weer terug bij het oude. Het is een genot als ik uit het zadel ga. Deze fiets voelt als een topper. Het lichte gewicht doet veel en wanneer ik aanzet voel ik mezelf ook lichter. Ik voel me meer een vlinder dan een adelaar. De open vlakte van de Ventoux blijft mooi. Ook als niet-klimmer is dit genieten. Als prof vond ik dit één van de makkelijkste klimmen in de Tour de France. Waarom? Dit komt vooral door zijn unieke ligging. Doordat de Kale Berg wordt omringd door een redelijk vlak gebied, kom je hier meestal in een peloton aan. Dan mag je ongeveer 45 minuten verliezen op de eerste en dat betekent een klim die je redelijk op je gemak kunt oprijden. Na wat rekenen was ik wel 5 minuten sneller in de Tour dan dat ik vorig jaar reed en dat was volle bak. Tja, je wordt ouder Léon.

Daaltest

We zijn boven. Er is nagenoeg geen wind, maar ook weinig zon. De wolken verpesten het zicht richting de Alpen. Bij mooi weer kun je de prachtige sneeuwtoppen zien. Het is fris dus we dalen vrijwel meteen af. De teller gaat al snel boven de 70 en ik leg me plat. Ik geniet. Niet alleen van de snelheid, maar ook zeker van het gevoel van deze fiets. De daaltest doorstaat hij met vlag en wimpel. Strak door de bochten, vol aanzetten en gaan. Bobo volgt mij op de voet en gaat ook snel. Dat ik ook hierdoor getriggerd word verbaast me niet. De fiets daagt me uit en nu Bobo ook nog. Er volgen wat meer bochten. Ik geef gas. Op mijn gps zie ik hoe de bochten lopen. Ik stuur scherp in, de fiets reageert prachtig. Die Lightweight-wielen zijn ook om van te smullen. Zo strak en ze reageren zo goed. Carbon velg, carbon naaf, carbon spaken en Ceramic Speed-lagers. Tja, hoe goed wil je het hebben. De vorm van de velg is misschien een beetje gedateerd, niet bol maar een driehoek, ze rijden er niet minder om. Schijnbaar kun je dat verschil wel merken met veel zijwind. De 23 millimeter voorband lijkt ineens smal maar heeft prima grip. Ik houd de fiets netjes op mijn weghelft en zet aan. De lichtgewicht bolide schiet vooruit. De volgende bocht komt sneller dan verwacht en ik gooi mezelf plat. Een paar kilometer lang sloof ik me echt uit en kijk achterom. Geen Bobo. Niet verleerd dus én een topfiets. Bobo komt terug en kijkt me aan. Hij maakt een buiging. Ik geniet. Dalen is zo mooi als alles klopt.

De tweede klim rijden Craig (die wat minder daalt) en ik op na een koffie met appelgebak. We rijden flink door en de laatste 3 kilometer versnel ik nog een keer. Ik verbaas mezelf en kan aardig doorrijden. Ik vind deze kant via Malaucène de lastigste. Vooral dat lange steile rechte stuk. Echt killing. Klim twee zit er alweer op. Boven staat een kraampje met nougat. Ik koop een grote zak voor het hele team. “This is the secret!” maak ik hun wijs. Het gaat erin als koek, of beter nog, als nougat. Tijd voor de lunch in Sault.

Twijfelpuntje

Is er dan echt niets te klagen over deze fiets? Nou, het feit dat het droog is maakt remmen op deze fiets geen probleem en ik snap dat er geen schijfremmen op zitten omdat dat gewicht scheelt en dat wil je niet wanneer je een lichte fiets bouwt. Dus dat is misschien een twijfelpuntje, maar meer ook niet. Jammer was dat ik de SRM niet aan de praat kreeg. Het kan aan mij liggen of aan een lege batterij, maar hij werkte in ieder geval niet. Dan blijven er nog wat kleine puntjes over als het aero stuur dat je niet kunt kantelen, maar voor mij is het prima zo. Al met al erg weinig om over te zeuren deze keer.

De rest is ook moe

Iedereen sluit langzaam aan voor de lunch. Het is de bedoeling om samen de laatste klim aan te vatten. Een bord spaghetti en een grote ijsco is de beloning tot nu toe. Ik ben leeg en heb er geen zin meer in. Hoewel de laatste kant echt meevalt is het eigenlijk wel genoeg zo. We vertrekken. Ik motiveer mezelf om bij Chalet Reynard te demarreren. Tot daar spreek ik mezelf moed in, de rest is ook moe. Nog 3 kilometer dan gaan, de rest is ook moe. Bam één van de pro-continentale renners springt weg. Ik spring erachteraan en denk erop en erover. Veel te optimistisch natuurlijk, maar erover ging ik wel. Hij kijkt me verbaasd aan kletst weer over mij heen. Ik sta geparkeerd maar wil me niet laten kennen. Waar blijf je nu lichte fiets en het gevoel van een vlinder te zijn. Ik ga kapot en zie twee anderen langzaam naderen. Ik sterf maar geniet. Ik kan een kilometer aanhaken maar moet hen ook laten gaan. Wat kan een kilometer lang zijn, maar de Cinglé is voltooid. Malloot die ik ben.

Coole fiets

Naar beneden kan ik nog een beetje genieten. Het was mooi en ik was blij dat ik deze fiets mee had. Echt een topper. Ja, hij is prijzig, maar hiermee bewijst Canyon dat ze niet alleen heel goede fietsen maken aan scherpe prijzen. Nee, ze kunnen ook krankzinnig coole fietsen bouwen en dat mag dan ook wat kosten. Goed gedaan. En drie keer de Ventoux viel me eigenlijk nog best mee. Ja het is lang en ja het is zwaar, maar zolang je goed je eigen tempo kan rijden kunnen velen een malloot worden, of misschien ben je er al één.