Broedertwist
De gebroeders Pegoretti bouwden van 1996 tot en met 2005 samen fietsen, die een groot aanzien hadden. Het was een erg succesvolle onderneming. Toen ze onenigheid kregen, gingen de broers elk hun eigen weg. Dario bleef fietsen bouwen onder de naam Pegoretti en Gianni ging les geven bij San Patrignano. Bij deze non-profit organisatie leerde hij drugsverslaafden in hun rehabilitatieproces frames bouwen. Nog steeds refereert Gianni hieraan als zijn belangrijkste levenswerk. Toch besloot hij na negen jaar een andere weg in te slaan toen San Patrignano naar een andere locatie verhuisde. Dit was het moment dat Deanima werd geboren. Samen met Matt Cazzaniga en Antonio Attanasio werd het nieuwe avontuur aangevangen. Gianni kende Matt van een eerdere samenwerking bij Pegoretti, waar hij de marketing man was en Antonio was een van zijn beste leerlingen bij San Patrignano.De stijl van de DeAnima fietsen is een stuk moderner dan de Pegoretti’s van Dario. Twee TIG gelaste stalen frames en twee carbon frames prijken in de catalogus. De frames ogen als functionele kunst. Gianni houdt vast aan de traditionele waarden van het frame bouwen. Ongeacht het materiaal draait het om geometrie, gewichtsverdeling en het begrijpen wat er gebeurt tussen de fiets, de renner en de weg. En natuurlijk moet het er ook nog mooi uitzien.
Aristoteles
De naam DeAnima is ontleend aan een van de belangrijkste werken van de Griekse filosoof Aristoteles. DeAnima staat voor de ziel. Even een spoedcursus filosofie: er komen vragen aan de orde als: Wat is de oorsprong van het leven, hoe verschilt wat leeft van het materiële? Hoe bestaat dit onderscheidende kenmerk? Wat betekent het wanneer je dat ‘ziel’ noemt? En hoe kunnen we de werkelijkheid buiten ons kennen en wat dringt daarvan tot ons door? Hoe kunnen we beschikken over de begrippen die we daartoe nodig hebben? En stel dat we leven dankzij een ‘ziel’: hoe kan de ziel communiceren met het lichaam waarin ze zich heeft gevestigd?Ik denk bij DeAnima vooral dat ze bedoelen dat de fiets met hart en ziel gemaakt is en dat de fiets zó bijzonder is dat het lijkt alsof hij een ziel heeft (of misschien daadwerkelijk er één heeft).
Alle frames van DeAnima worden per order gemaakt. Dat betekent dat maatwerk dezelfde prijs heeft als de standaard geometrie. Er hangen geen 50 standaard DeAnima’s ergens in een magazijn. Als je er één bestelt, wordt deze voor jou gebouwd. Je kunt ook nog kiezen uit verschillende kleurenpatronen, waarvan deze waterverfkleur er één is. Natuurlijk is dit patroon nooit twee keer hetzelfde. De fiets waar ik op rijd, is een standaard maat, maar dat is meestal dicht bij mijn optimale maat.
Retro modern
Ik heb de DeFer, het stalen model van de reeks. De fiets ziet er retro modern uit met zijn TIG lassen en zijn relatief dunne, ronde buizen. Het hoogglans grijs wordt afgewisseld met een kleurenfeestje van blauw en roze. Het ziet eruit als knoeien met waterverf, maar dan geniaal gedaan. De ‘ouderwetse’ Silca-pomp die tussen het balhoofd en de zitbuis zit, heeft dezelfde prachtige kleur. Het geeft de fiets een retro tintje, terwijl hij strak en modern is afgemonteerd. Dikke Zipp 303-wielen met Pinarello-banden. Het stuur, de stuurpen en zadelpen zijn ook van Zipp. De SRAM Red eTap-groep geeft de fiets een mooie, cleane look. Door het draadloos schakelen ontbreken natuurlijk kabels en dat ziet er strak uit. Het zadel is van Repente, voor mij een nieuwe naam. Het zadel oogt licht en comfortabel. Het dekje is uitwisselbaar en zo kun je je zadel veranderen zonder het hele zadel te vervangen.
Fietsen met Arjan
Tijdens de Tour de France kom ik zelf nooit aan fietsen toe en daarna ben ik even op vakantie gegaan. Nu zitten we in de Eifel en de conditie is niet optimaal. Ik heb wel hardgelopen, dat levert zeker conditie op, maar het is wel anders. De eerste dag kom ik dan ook niet vooruit. Toch geeft de fiets mij gelijk een prettig gevoel. Hij voelt strak en stuurt lekker direct zoals een echte racer. Ik sloof me niet te veel uit en rijd heerlijk rond. Het is hier mooi en als je zou willen kun je hier heel makkelijk moe worden. Wanneer ik ’s avonds mijn rit op Strava upload en wat foto’s op Instagram zet, krijg ik pardoes een bericht van ene Arjan. ‘Mooi. Die zie ik morgen ook als ik daar langskom tijdens mijn trainingsrondje in de Eifel!’ Ik bedenk me geen moment, want heb eigenlijk geen zin om alleen te rijden. ‘Ik zit wel ff in je wiel.’ Arjan antwoord niet veel later: ‘Haha is goed. Als je klaar staat om kwart voor elf…’ enz. Als alles is afgesproken slaat de twijfel toe. Wat nu als hij heel hard rijdt en ik moet lossen… Daar heb ik geen zin in. En wat als hij nu niet vooruit komt… Ik check hem op Strava en het lijkt erop dat hij stevig door kan rijden. We zullen morgen wel zien.Op de afgesproken tijd sta ik klaar. Niet veel later komt Arjan met zijn maat Peter aanrijden. In een stevig tempo rijden we de eerste klim op. Peter moet al gauw het wiel laten en ik kan met moeite naast Arjan blijven. Hij kletst aan één stuk door. Is dat ook een testfiets? Blijkbaar leest hij Fiets. Hij geeft niet echt een oordeel en ik betwijfel of hij hem mooi vindt. Ik voel me al iets sterker en kan bergop ook een beetje gas geven. Het is een mooie en strakke fiets maar echt licht is hij niet. Ik denk dat hij met pedalen net onder 8 kilo blijft en met de Silca-pomp komt er hij er zeker boven.
Een beetje veel voor een klimfiets, maar ik denk ook niet dat dat zijn sterkste punt is. Het is vooral een heerlijke fiets om mee te cruisen, zeker als je van een racehouding houdt. Diep van voren en een direct stuurgedrag. Het schakelen werkt als een tierelier, maar ik moet wel even wennen. Rechts is zwaarder en links is lichter. Beide kanten tegelijk is van het kleine naar het grote blad of andersom. Als je dan links schakelt en dan denkt dat je hem op het buitenblad gooit en je schakelt juist een tandje lichter dan ben je toch verrast. Maar uit ervaring weet ik dat dat snel beter wordt. In de afdalingen voelt de DeAnima heerlijk. Hij loopt goed en ook op hoge snelheid stuurt hij heerlijk door de bochten.De fiets begint al echt als mijn eigen fiets te voelen en dat is altijd een goed teken. We rijden een dik uur en dan draai ik af terug naar de camping. Nog even een selfie voor de sociale media en dan zeggen we elkaar gedag. Even later draai ik met een andere groep Nederlanders mee en die beginnen meteen over mijn fiets. Zij zijn een stuk enthousiaster. ‘Strak bakkie, kerel. Hashtag Love the colors.’ Ja, het is een echte popie jopie. Wanneer ik weer alleen ben, sprint ik volle bak een klimmetje op. Bam-bam-bam, dat voelt goed. Al is de power nog niet helemaal terug, de fiets reageert in ieder geval naar behoren. In de afdaling trek ik ook nog eens door en ben wel verrast door zijn stuureigenschappen. Hij gaat als een speer door de bochten. Na 45 kilometer ben ik weer op de camping. Het voelt alsof ik een lange training heb gedaan.
Koers!
Op dinsdagavond rijdt de wielerclub uit Raalte altijd zijn snelle rondjes. Ik moet over ruim een week in Kiev koersen, dus ik kan wel wat koershardheid gebruiken. Het is altijd een mooie gemengde groep van jonge en oude geweldenaren. Tussen deze mannen voel ik me thuis. De opmerkingen over de fiets vliegen me meteen om de oren. Nu blijkt ook dat lang niet iedereen de kleur mooi vindt. Te kunstig, gewoon lelijk en te veel poeha wordt mij weinig subtiel meegedeeld. Anderen vinden staal alleen al geweldig en vinden de kleuren ook nog eens subliem.Op de Toeristenweg is het altijd koers. Ik werd net op de Lemelerberg al bijna gelost, dus ik moet tactisch zijn. Sparen en gas geven als het moet. Op het klimmetje wordt gas gegeven en rijden er een paar weg. Ik rijd zo snel als ik kan. Als ik uit het zadel ga mis ik dat flitsende gevoel van een lichtgewicht racer. Op zo’n moment voel ik dat de fiets wat trager is. Bovenop versnel ik en moedig de rest aan om te volgen. Ik kan net aansluiten. Ik probeer nog te demarreren, maar kan niet herstellen. Zuinig rijden is er niet bij. De sprint is naar beneden en daar reageert de fiets wel bijzonder goed op. Ik red het net niet en Sjoerd gaat met de eer strijken.
Exclusief
De stalen DeAnima DeFer is een speciale fiets. Een kunstwerkje waar je verliefd op moet worden om hem te willen hebben. Hij rijdt prima. Comfortabel maar toch met een racegevoel. Door zijn directe stuurgedrag voelt hij voor mij heel prettig aan. Hij heeft een goede loop en is tamelijk stijf. Wat je vaak ziet bij stalen fietsen is dat het gewicht aan de hoge kant is. Zelfs met lichte onderdelen komt hij ternauwernood onder de 8 kilo. Is dat erg? Voor de een wel en voor de ander niet. Soms helpt het ook om even in de spiegel te kijken en te zien of er bij jezelf nog wat af kan. Aan de andere kant geeft een lichte fiets ook een ander gevoel, wat soms ook prettig kan zijn.De prijs van de DeAnima is stevig, wat het een exclusieve fiets maakt. Je hebt dan ook een bijzondere fiets en een echte fiets uit de handen van een Pegoretti. Nu Dario niet meer onder ons is het enige en misschien wel beste alternatief. De fiets gaat terug naar Zwolle, waar dit kunstwerkje voorlopig nog wel te bewonderen is.
