Dit voorjaar werd de nieuwe Specialized Roubaix met veel applaus gelanceerd. Je moet heel goed zoeken om een negatieve review te vinden en de overwinning van Philippe Gilbert in Parijs-Roubaix was de kers op de taart. We zijn een paar maanden verder en het stof is neergedaald. Parijs-Roubaix ligt alweer ver achter ons en toch krijg ik van de hoofdredacteur juist deze fiets om eens aan de tand te voelen. De opdracht luidt: leef je uit en houd je niet in. Kasseien hoeven niet per se op het menu te staan en geef het antwoord op de vraag: is deze fiets gemaakt voor één koers?
Foto’s: Marijn Knol, Koert Hendrikse en Léon van Bon
Mooiste wedstrijd
De Specialized S-Works Roubaix Team edition is dus een fiets die ontwikkeld is voor Parijs-Roubaix, voor mij de mooiste wedstrijd van het jaar. Dat vond ik als renner al en dat vind ik als fotograaf nog steeds, hoewel de Ronde van Vlaanderen natuurlijk een behoorlijke concurrent is. Waarom wordt er speciaal voor deze ene koers een fiets gemaakt? Het antwoord is simpel. Er liggen in het parcours van de Hel van het Noorden veel kasseien en deze liggen er slecht bij. Een paar jaar geleden ben ik nog eens teruggegaan en toen ik weer over Carrefour de l’Arbre reed kon ik me niet voorstellen dat ik ooit uitkeek naar deze race. De stenen liggen echt beroerd, alsof ze vanuit een helikopter zijn gesmeten. Maar eigenlijk ligt de uitdaging voor een fietsenfabrikant niet zozeer in de kasseien, maar aan het feit dat er ook nog eens 200 kilometer asfalt overbrugd dient te worden. Dus de fiets moet ideaal zijn voor de kasseien maar ook gewoon goed rijden op een asfaltweg.
Future Shock en ‘vin’
Ik word blij als ik naar de nieuwe Roubaix kijk. Wat een fiets. De Team edition heeft duidelijk een racegeometrie, bijvoorbeeld de kenmerkende korte balhoofdbuis. Hij ziet er snel uit. Het patroon dat op het frame is gespoten past perfect bij de fiets. Opvallend is vooral de Future Shock en de ‘vin’ achter bij de zadelpen. De Future Shock zit tussen het frame en de stuurpen. Deze nieuwe editie heeft een demper en dit zou beter moeten werken dan alleen een veer. Wanneer ik het systeem in mijn handen heb merk ik dat het wel flink wat weegt. De vin bij de zadelpen geeft de zadelpen meer ruimte om te veren omdat deze lager vastzit. Onder het rubbertje wordt de pen op een ingenieuze manier vastgezet. Het ziet er erg goed uit. Voor de rest heeft hij de typische Specialized-buizen en verrassend genoeg is deze Roubaix alweer meer aerodynamisch dan de Tarmac. Alle technische snufjes zijn al behandeld, die ga ik niet in detail uitleggen. Ik ben vooral benieuwd hoe de fiets zich gedraagt als ik ermee op pad ga.
Hij is afgemonteerd met een SRAM AXS-groep met 160 millimeter remschijven voor en achter. Deze nieuwe SRAM-groep met 12 versnellingen en de vernieuwde vertanding heeft in de korte tijd sinds de lancering een goede naam opgebouwd. Ik testte deze groep al eerder en ook op de Specialized staat hij goed. De 50 millimeter hoge Roval-wielen maken het geheel af. De steekassen zijn zonder hendel. Mooi, dat ziet er gewoon lekker snel uit. Op de wielen liggen Turbo Cotton Hell of the North 28 millimeter banden. De fiets heeft echter ruimte voor 33 millimeter banden (op een brede velg) mocht je dat willen. Voor Parijs-Roubaix is dat zeker een goede optie. Stuur, stuurpen, zadel en D-shaped Pavé-zadelpen zijn allemaal van Specialized. Het zadel met zijn korte neus blijft apart. Ik heb er vaker op gereden en dat was prima bevallen dus daar maak ik me geen zorgen om. Bij de onderste bidonhouder zit een multitool verstopt. Handig natuurlijk voor als je bijvoorbeeld lek rijdt, want om de wielen eruit te halen heb je nu eenmaal een inbussleutel nodig.
Innsbruck
We zitten in Innsbruck. Niet bepaald het walhalla voor een fiets die is gemaakt voor Parijs-Roubaix. Met zijn 7,6 kilogram (zonder pedalen, mét multitool) is hij geen vedergewicht. Ja ja, ik kan zelf ook wel wat afvallen maar bergop wil ik ook graag een lichte fiets. Maar het is natuurlijk een prima gewicht voor een fiets voor Roubaix inclusief een veersysteem.Ik zit nog maar net op de fiets, maar dit voelt nu al goed. Ik speel wat met de afstelbare vering van de Future Shock. Met een simpele draai aan de knop op de stuurpen kan ik de vering beïnvloeden tot zelfs helemaal uitzetten. Het mooie is, wanneer je hem maximaal zet merk je er niet veel van, maar zie je wel dat hij veel schokken opvangt. Zelfs op de gewone weg. Ik merk het verschil tussen standje medium en maximaal dan ook niet echt. We rijden vandaag een leuke route met wat kleine klimmetjes. Het weer houdt niet over, maar nu we er toch zijn wordt er natuurlijk gefietst. De eerst indruk is echt wel goed. Een heerlijke, strakke fiets met iets meer comfort dan de Tarmac. Het gevoel op de fiets lijkt er echter wel erg veel op.
On top of the world
De volgende dag rijden we een vette gravelklim op, 12 kilometer gravel met naar schatting zo’n 8 procent gemiddeld. Helaas (hoewel?) is de berg halverwege afgesloten door werkzaamheden. De Roubaix geniet op de klim net zoveel als ik. Gravel is een eitje voor deze Specialized. De 28 millimeter banden doen prima hun werk en het is een prachtige rit. Even een beekje oversteken en af en toe een supersteil stuk. Op het hoogste punt voel ik me on top of the world. Wat kan fietsen toch leuk zijn. Ik hef de Specialized boven mijn hoofd en slaak een oerkreet.
We blijven even zitten en genieten. In de afdaling smijt ik mezelf naar beneden. Ik zie de vering zijn werk doen. Het schokt evengoed, maar ik geloof dat het minder is dan zonder demping. De fiets voelt ondanks de gravel en de vering stabiel en volledig onder controle. Als ik de fiets echt uitdaag, vlieg ik bijna uit de bocht. Ik kom tot stilstand voor de afgrond. De schijfremmen hebben me gered. De adrenaline gutst door mijn aderen en ik vertrek weer. Toch maar iets rustiger aan doen. Het laatste stuk afdaling is over asfalt. Ik denk aan hoe Tom Dumoulin hier tijdens het wereldkampioenschap van vorig jaar, het gat op de koplopers bijna dicht reed en op het vlakke aansloot. Het is een snelle afdaling met brede snelle bochten. Ik gooi mezelf plat. De vering staat nog aan, maar ik merk het eigenlijk niet. De fiets is en blijft stabiel en onder controle.
Alleskunner op topniveau
Een paar weken later sta ik aan de start van het prominenten criterium van de Heijplaat. De fiets trekt veel bekijks en ook de oud-beroepsrenners kijken vol bewondering naar. Het is natuurlijk ook een beauty. Ik had eigenlijk een maatje groter kunnen hebben of een kortere stuurpen. Nu moest ik de stuurpen omdraaien anders zat ik wel heel erg diep. Natuurlijk is de fiets nog mooier als de pen vlak staat, maar het is nu even niet anders. We rijden warm en de jaloerse opmerkingen vliegen me om de oren. De Roubaix is de ideale fiets voor dit rondje. De weg zit namelijk barstensvol kuilen en gaten. Aan de achterkant van het parcours is het redelijk bochtig. Ik ben benieuwd hoe de fiets zich daar staande houdt. We vertrekken rustig, maar tegen het eind rijden we flink door. Ik gooi me door de bochten en dat gaat heerlijk. “Wat een lekkere fiets is dit!” Mijn gedachten dwalen even af. Eigenlijk is dit echt een fiets die ik graag zou willen hebben. Een alleskunner, maar dan op topniveau met een super racekarakter. Deze mag wel in mijn schuur hangen. In de finale demarreer ik nog een keer en krijg Bart Voskamp mee. Het mag echter niet heel lang duren. Maarten den Bakker rijdt het gaatje dicht. Het blijft leuk om zulke koersen te rijden.
Minpuntjes
Zijn er dan geen mindere punten aan deze fiets? Toch wel. De Future Shock weegt nogal wat, Daar kan volgens mij best wel wat vanaf. Ook de manier waarop het balhoofd wordt afgesteld en de afstelknop van de Future Shock zijn nogal fragiel en ik moest dan ook het balhoofd een keer opnieuw afstellen. Geen idee waar dat aan lag. Als laatste en zeker het minst vervelende nadeel is dat dat de übercool uitziende crankset van SRAM belachelijk moeilijk schoon te maken is. Zeker na een gravelrit zit het zand overal en op veel plekken kom je er met een gewoon sponsje echt niet bij.
Nog een laatste ritje en dan moet hij jammer genoeg alweer terug. Dit gevoel heb ik niet heel zo heel vaak bij een fiets. Meestal kijk ik alweer reikhalzend uit naar de volgende testfiets, maar nu is dat niet zo. Nog één keer knallen. Het wordt een uurtje genieten. Het waait hard maar dat deert me niet. Ik waan me in een tijdrit, ik waan me in een ontsnapping. Ik waan me in een gedreven training van weleer.
Vergeet ik nog bijna een nadeel aan deze topfiets. Hij kost 11.199 euro en dat is natuurlijk een hoop geld. Nou weet ik ook wel dat veel topfietsen hetzelfde kosten, maar toch. Wist je overigens dat er geen vrouwenmodel bestaat van de Roubaix? Schijnbaar is het niet nodig en de reden is niet dat er nog geen Parijs-Roubaix voor vrouwen bestaat. Er kwam mij nog een opmerkelijk gerucht ter ore: Specialized zou overwegen om de naam Roubaix te veranderen. De ooit zo zwaar bevochten naam Roubaix – een fietsenwinkel in Canada kreeg het aan de stok met Specialized over deze naam – zou gaan veranderen. Het zou niet passen bij de fiets die veel breder inzetbaar is dan alleen voor de tweede week in april. En dat is natuurlijk helemaal waar. Maar Roubaix is iconisch. Bij die naam denk je aan de helden die na een helletocht als eerste het Velodrome opdraaien en die andere helden die op hun laatste adem als laatste de finish halen. Mijn favoriete klassieker verdient toch ook wel zo’n mooie fiets. En het is natuurlijk ook nog eens zo dat een type San Remo of Lombardia ook niet alleen op die wegen kunnen rijden. Misschien moeten ze die profs aansporen om in ieder geval ook de Ronde van Vlaanderen er mee te rijden of deden sommigen dat al?
Schuur
Deze fietsen test was weer een feestje en het verbaast me niets dat de winnaar van Parijs-Roubaix op deze fiets reed. Er zijn dan ook wel veel kanshebbers die op deze Specialized reden, maar dan nog. Ik vond het een heerlijke fiets. Hij stuurde heel goed en voelde als een echte racer, ondanks de Future Shock, of moet ik zeggen dankzij de Future Shock. Je weet dat het veersysteem werkt, je ziet dat ook gebeuren maar je merkt het niet heel erg. In ieder geval geen slap gevoel. Hij ziet er ook nog eens top uit, dus wat wil je nog meer. Niet zo heel veel. Behalve dan dat ik hem heel graag in mijn schuur zou willen hebben…
Hij is afgemonteerd met een SRAM AXS-groep met 160 millimeter remschijven voor en achter. Deze nieuwe SRAM-groep met 12 versnellingen en de vernieuwde vertanding heeft in de korte tijd sinds de lancering een goede naam opgebouwd. Ik testte deze groep al eerder en ook op de Specialized staat hij goed. De 50 millimeter hoge Roval-wielen maken het geheel af. De steekassen zijn zonder hendel. Mooi, dat ziet er gewoon lekker snel uit. Op de wielen liggen Turbo Cotton Hell of the North 28 millimeter banden. De fiets heeft echter ruimte voor 33 millimeter banden (op een brede velg) mocht je dat willen. Voor Parijs-Roubaix is dat zeker een goede optie. Stuur, stuurpen, zadel en D-shaped Pavé-zadelpen zijn allemaal van Specialized. Het zadel met zijn korte neus blijft apart. Ik heb er vaker op gereden en dat was prima bevallen dus daar maak ik me geen zorgen om. Bij de onderste bidonhouder zit een multitool verstopt. Handig natuurlijk voor als je bijvoorbeeld lek rijdt, want om de wielen eruit te halen heb je nu eenmaal een inbussleutel nodig.
We blijven even zitten en genieten. In de afdaling smijt ik mezelf naar beneden. Ik zie de vering zijn werk doen. Het schokt evengoed, maar ik geloof dat het minder is dan zonder demping. De fiets voelt ondanks de gravel en de vering stabiel en volledig onder controle. Als ik de fiets echt uitdaag, vlieg ik bijna uit de bocht. Ik kom tot stilstand voor de afgrond. De schijfremmen hebben me gered. De adrenaline gutst door mijn aderen en ik vertrek weer. Toch maar iets rustiger aan doen. Het laatste stuk afdaling is over asfalt. Ik denk aan hoe Tom Dumoulin hier tijdens het wereldkampioenschap van vorig jaar, het gat op de koplopers bijna dicht reed en op het vlakke aansloot. Het is een snelle afdaling met brede snelle bochten. Ik gooi mezelf plat. De vering staat nog aan, maar ik merk het eigenlijk niet. De fiets is en blijft stabiel en onder controle.
Nog een laatste ritje en dan moet hij jammer genoeg alweer terug. Dit gevoel heb ik niet heel zo heel vaak bij een fiets. Meestal kijk ik alweer reikhalzend uit naar de volgende testfiets, maar nu is dat niet zo. Nog één keer knallen. Het wordt een uurtje genieten. Het waait hard maar dat deert me niet. Ik waan me in een tijdrit, ik waan me in een ontsnapping. Ik waan me in een gedreven training van weleer.
Vergeet ik nog bijna een nadeel aan deze topfiets. Hij kost 11.199 euro en dat is natuurlijk een hoop geld. Nou weet ik ook wel dat veel topfietsen hetzelfde kosten, maar toch. Wist je overigens dat er geen vrouwenmodel bestaat van de Roubaix? Schijnbaar is het niet nodig en de reden is niet dat er nog geen Parijs-Roubaix voor vrouwen bestaat. Er kwam mij nog een opmerkelijk gerucht ter ore: Specialized zou overwegen om de naam Roubaix te veranderen. De ooit zo zwaar bevochten naam Roubaix – een fietsenwinkel in Canada kreeg het aan de stok met Specialized over deze naam – zou gaan veranderen. Het zou niet passen bij de fiets die veel breder inzetbaar is dan alleen voor de tweede week in april. En dat is natuurlijk helemaal waar. Maar Roubaix is iconisch. Bij die naam denk je aan de helden die na een helletocht als eerste het Velodrome opdraaien en die andere helden die op hun laatste adem als laatste de finish halen. Mijn favoriete klassieker verdient toch ook wel zo’n mooie fiets. En het is natuurlijk ook nog eens zo dat een type San Remo of Lombardia ook niet alleen op die wegen kunnen rijden. Misschien moeten ze die profs aansporen om in ieder geval ook de Ronde van Vlaanderen er mee te rijden of deden sommigen dat al?
