Klimmersbenen, waar aders als spaghettislierten omheen kronkelen, heb ik nooit gehad en zal ik ook niet krijgen. Ik heb twee papperige melkflessen die de zuigers vormen voor mijn kleine dieselmotortje. Een klimmer zal ik waarschijnlijk niet meer worden. Gelukkig zijn er ook disciplines waarbij de zwaartekracht een belangrijkere rol speelt dan het aantal watts per kilo en flanellen benen. Enduro! We testen de Kona Process, GT Force en Pivot Firebird.

Foto’s : Remco Veurink

Enduro wordt ook wel the spirit of mountainbiking genoemd. Een weekend op pad met vrienden, de krachten sparen bergop, om vervolgens bergaf – vaak zonder of met slechts minimale voorverkenning – vol gas de berg af te rossen. Wedstrijdseries waar pro’s en amateurs het tegen elkaar opnemen in dezelfde categorie. Ja, dat is wel wat. Bij rammen over rotsen en horten en stoten door bochten hoort ook passend materiaal. We testen deze maand drie enduro racers. Van ‘instapmodel tot een top-notch krachtpatser. En dat doen we niet in Amerongen of Hellendoorn. Nee, we zetten ze in de bus en rijden naar de place to be om te overwinteren. Wielrenners doen dat pannenkoeken etend in een hotel in Calpe of tussen de bejaarden van Benidorm. Mountainbikers doen dat in Italië. Finale Ligure. De Italiaanse Riviera, de plek waar het bijna altijd zomer is. Waar de gemeentegrens ook het eindpunt voor de winterse sneeuw lijkt te zijn en waar de hele omgeving is ingericht op mountainbiken, mountainbiken en nog eens mountainbiken!

Finale is niet alleen dé plaats om te trainen in de winter. Het is ook traditioneel de laatste stop van de Enduro World Series. Zeg maar de World Tour van het enduro circuit. Razendsnelle coureurs op verschrikkelijk lastige passages gaan hier hand in hand met Italiaanse gelato, verse pasta voor een paar euro en onbeperkt mooie uitzichten.

Kona Process 153 DL 29

Kwam je jaren terug bij de vethut met die grote gele M, dan koos je standaard voor een ‘supersize’ menu. Dat is het eerste waar ik aan denk bij het zien van de gigantische carbon rocker link die het midden vormt van het verder aluminium frame.


Deze Kona is al sinds jaar en dag op de markt en is vorig jaar bijgeschaafd. Bij Kona kun je kiezen voor een 27,5 of 29 inch versie. Wij reden met de laatste en lieten de wagon wheels lekker rollen. Bij Kona koop je vooral een heel goed frame met bijbehorende klasse achterdemper en voorvork. De rest van de onderdelen is voor de vraagprijs van 4000 euro eigenlijk een beetje ondermaats.

Afgelopen jaar hebben we diverse Kona’s tussen de benen gehad, maar op een slecht exemplaar hebben we ze niet kunnen betrappen. Met de Process wordt die lijn doorgezet. Het aluminium frame met redelijk rechttoe rechtaan geometrie en weinig echt bijzondere zaken is betrouwbaarder dan de stoffige zakenman van drie huizen verderop. De vering is lekker progressief, makkelijk instelbaar en voelt snel vertrouwd. De fiets is niet extreem lang of lui en houdt zo een lekker speels karakter. ‘Een lekkere rammelbak’ noemt een van de testers het. Niet dat-ie aan alle kanten rammelt maar je kunt er wel lekker overal mee overheen rammen. Mooi! De RockShox Deluxe RT Debon Air-achterdemper biedt samen met het veerconcept een mooi platform halverwege de veerweg. Echt snel tot ‘de max’ ga je met een goede setup dan ook niet komen.

Een nadeel van fietsen die heel fijn bergaf rijden is dat ze vaak niet prettig klimmen. Een beetje zoals mijn lijf dus. Hoe komt dat? Om zo’n fiets prettig te laten dalen is de balhoofdhoek vrij flauw, de bovenbuis redelijk lang en door de hoeveelheid vering staat de fiets ook nog eens redelijk hoog op zijn poten. Om de achtervering mogelijk te maken staat de zitbuis vaak in een flinke knik naar achteren. Hoe groter je bent, hoe verder naar achter je komt te zitten. En dat is nou net het probleem. Bergop wil je juist naar voren met je zitpositie. Alle drie de geteste fietsen hebben een zitbuishoek rond de 75,5 graden. Toch klimt de Kona makkelijker dan bijvoorbeeld de GT. Daar zorgt de Deluxe-achterdemper deels voor.

Terug naar Italië, waar we het eten van pizza’s afwisselen met runs over trails als de ‘San Michelle’, ’Madonna’ en ‘Kill Bill’. Alle paden hebben hier namelijk namen en een uitvoerige beschrijving van wat je te wachten staat. Wat we in Nederland verstaan onder ‘Moeilijk’ staat hier niet eens op de schaalverdeling. Bij het opschieten van de ‘Double Black Diamond’ trails. Zeg maar recht naar beneden zonder pad, weten we ook weer waarom het dubbel zwart is. De remmen van de Kona, Guide R schieten nu wel een beetje tekort. We komen prima tot stilstand, maar het aan-uit gevoel ontbreekt tijdens dit soort werk. De Kona is een ready to ride fiets. Goede vering, makkelijk in onderhoud met de kabels buitenlangs en een degelijke dropper. De ideale fiets voor zowel beginners als geoefende afdalers. Al hopen we wel dat er in de toekomst wat meer aandacht wordt besteed aan de afmontage en contactpunten.

GT Force Pro

De NASA heeft er één, bij badminton tik je ze over het net en wij mogen er ook al eens driftig gebruik van maken. De shuttle. Met de bus naar boven om maar zoveel mogelijk informatie te verzamelen in de afdalingen. Flip chip hoog of laag. Volumespacer meer of minder. Banden harder of zachter. Wanneer er meer techniek in een fiets wordt gestopt, zijn er ook meer parameters die de rijeigenschappen kunnen maken of breken. We beginnen met alle fietsen in een basis setting en tunen die tot we content zijn met het gevoel en de feedback die we krijgen van de fiets en specifiek de dempers.

Deze Force is één van de weinige nieuwe enduro racers die enkel in 650b beschikbaar zijn. ‘Kleine wielen’ dus. En niet alleen de wielen zijn klein, de GT heeft ook de kortste reach, wielbasis en bovenbuis van de geteste modellen. En dat merk je. Tijdens een shuttledagje op één van de langste trails van Finale, de Rollercoaster, rijden we continu alle fietsen achter elkaar door.

Op de 6,5 kilometer lange afdaling vol bochten, drops, en flowy stukken moeten we met de Force beduidend harder werken om hem op gang te houden dan met de Kona of Pivot. Qua sturen daarentegen voelt de GT als een echte speelfiets. De flip chip houden we na wat experimenteren in de lage stand. De fiets voelt zo een stuk prettiger dan met de steile balhoofdhoek en een foutje resulteert minder snel in tuimelingen. Het houden van je lijn, even kort de lucht in om over een obstakel te hoppen. Dat werkt toch wel erg lekker met de 650b wielen.De reach zou zeker een millimeter of 10 langer mogen om wat extra controle te genereren, maar dat zal dan weer ten koste gaan van het speelse karakter van de fiets. Het verbaast ons in ieder geval niet dat de renners van het GT Enduro team op een XL rijden.

Het frame zelf is mooi geconstrueerd met een paar slimme features. De kabels lopen bijvoorbeeld niet binnendoor om onderhoud en reparaties onderweg makkelijker te maken. Wel zijn ze fraai weggewerkt in een soort kabelgoot. Het balhoofd heeft zijn typische GT-vorm behouden en smoelt daarmee lekker vet. Meer en meer zien we dat merken kiezen voor een gelijksoortig veersysteem. Want waar GT eerst een nogal afwijkende constructie had, zien we ook hier nu een 4-punts veersysteem met HorstLink. Het werkt, en goed ook. De Force kan wel wat hebben. Standaard is er een Fox Float Factory DPX2-demper gemonteerd die de klappen moet opvangen. Een wat minder fors exemplaar dan de immense X2-variant die we bij de Pivot zien, maar wel een heel prettig model. De demper is namelijk een stuk eenvoudiger zelf af te stellen.

De afmontage van deze Pro-versie is aan de luxe kant. Een dropper post met carbon basis, een dikke Factory-vork met Fit 4-demper en – natuurlijk – een SRAM Eagle-groep, in dit geval de XO-variant. Jammer is het dat ook GT bespaart op de remmen en dezelfde Guide R-set monteert als we op de Kona terugvinden.

Pivot Firebird Pro 29

Je hoeft je niet te schamen als je nog niet eerder van Pivot hebt gehoord. Het merk uit de VS bestaat inmiddels 12 jaar en wordt gerund door een groep mannen met flink wat historie. Zo is de oprichter van Pivot, Chris Cocalis, ook de man achter het vroegere Titus en daar heb dan wellicht wel weer van gehoord. Het frame van de Firebird is onder andere ontwikkeld met suspension goeroe Dave Weagle, die zich momenteel druk bezighoudt met de ontwikkeling van de nagelnieuwe Atherton-bikes. Dat belooft wat!

De Pro-versie van de Firebird is een zeer compleet uitgeruste fiets. XO Eagle-onderdelen, 4 zuiger XT-remmetjes en Fox Factory-dempers. Pivot monteert in het carbon frame met VPP veersysteem een Fox X2-demper en dat geeft zo’n enduro fiets een heel ander gevoel dan wanneer er een ‘normale’ demper wordt gemonteerd. De X2-demper heeft een enorme luchtkamer en flink oversized zuiger. Dit in combinatie met het solide veersysteem geeft de fiets veel stabiliteit en plakt aan de grond als geen ander. Echt speels voelt het niet aan.

De afstelling van de dempers luistert vrij nauw en kost de nodige tijd. In eerste instantie reden we met een vrij straffe afstelling. Relatief veel lucht, weinig rebound. Standje racen. De Firebird knalt naar beneden en houdt de wielen wonderbaarlijk goed aan de grond. De fiets voelt daarbij zo solide aan dat het bijna saai is om mee te rijden. Snelheid en stabiliteit staan duidelijk voorop bij het ontwerp van deze fiets, die vol zit met slimme details. De links zijn mooi afgedicht met kleine modderschermpjes. Het voortandwiel is er een van One-up, waardoor wisselen erg eenvoudig is. Een goede keuze. De overige onderdelen zijn van Pivot zelf met bijvoorbeeld een mooi oversized carbon stuur. Allemaal erg chic, op de grips na. Deze zijn (te) hard en bieden weinig steun.

De Firebird is de blinkende sportuitvoering in de autoshowroom. Standaard uit de doos. Gemaakt om te racen, maar ook om mee te spelen. Wanneer we de settings wat veranderen. De demper wat zachter afstellen met meer rebound verandert het karakter van de fiets volledig. Speelser, minder rauw en meer vergevingsgezind. Het forse balhoofd en de dikke buizen zorgen voor de stabiliteit aan de voorkant. De Pivot heeft ook een paar nadelen. Zo is er geen bidonhouderoptie en is de prijs idioot hoog. Oké, het is een uniek product, het rijdt als een trein en is afgemonteerd met toponderdelen, maar voor hetzelfde geld rijd je in een prima middenklasse auto…

Het veerconcept doet ons direct denken aan de fietsen van Santa Cruz, die een gelijkaardige setup hebben. Aan de luxe details en fraaie afwerking kun je zien dat er veel zorg aan de fiets is besteed. Wanneer we runs timen in zowel Italië als op onze testbaan in de Ardennen waar we meermaals heen gaan om run na run af te werken, blijken we op de Pivot uiteindelijk overal sneller te zijn. De mate van stabiliteit is ongekend.

Conclusie

Drie enduro fietsen in drie verschillende prijsniveaus. Hoewel de Kona qua afmontage in het lagere segment zit, kunnen we dat van de prijs helaas niet zeggen. Gelukkig maken de uitstekende rijeigenschappen die prijs meer dan goed. Een fiets waar je meteen vrienden mee bent. Met de Process kun je jaren vooruit en eventueel stap voor stap de fiets upgraden met een set stijvere wielen en vooral betere remmen.

De GT is in deze vergelijking de meest wendbare fiets. Het apparaat om je style mee naar een hoger niveau te tillen. Ook een model met een zeer luxe afwerking, zowel het frame als de onderdelen. Qua rijeigenschappen is het geen allemansvriend zoals de Kona. Je moet willen werken op de GT.

Rijd je het liefst overal rechtdoor naar beneden en krijg je een adrenalinerush van snelheid, dan is de Pivot je ding. Stabiel, goed te besturen en razendsnel op het rauwere werk. Iets wat we persoonlijk graag doen. Vol gas!