Léon dacht dat hij alle soorten fietsen inmiddels wel had getest. Maar toen kreeg hij een 3T Extrema Italia onder zijn achterste. Voor deze bad ass bike is geen gravelstrook te extreem, en dat in combinatie met een racegeometrie..
Gravelbikes: het is misschien wel de meest diverse fietscategorie van allemaal. Sommige exemplaren neigen sterk naar wegfietsen, terwijl andere juist meer overeenkomsten vertonen met mountainbikes. En dan is er ook nog onderscheid tussen race- en comfortgerichte modellen. De 3T Extrema Italia behoort zeker niet tot die laatste groep. Hij is gemaakt voor extreme omstandigheden – en heeft ook een extreem uiterlijk.
De 3T Extrema Italia valt meteen op. Hij heeft brede banden, een raceachtige geometrie en een enorm dikke schuine buis. Je zou bijna denken dat het een e-bike is. In eerste instantie vind ik die onderbuis zelf een beetje té extreem. Hij is zo breed en plat aan de bovenkant, dat bijna de hele bidon erachter wegvalt. Maar ondanks deze dikke schuine buis en de brede banden oogt de fiets toch snel. De afwerking is knap gedaan en straalt kwaliteit uit.
Heel breed
De fiets is gemaakt voor elektronisch schakelen, dus is er geen mogelijkheid om derailleurkabels te monteren. De remkabels lopen wel netjes binnendoor en het frame biedt veel mogelijkheden tot het monteren van accessoires. De afmontage is ook spot on. Zo is de SRAM Rival-groepset prima. De overige onderdelen komen bijna allemaal uit de eigen stal, alleen het zadel (Selle Italia) en mijn pedalen zijn hierop een uitzondering. Het aero-gravelstuur heeft redelijk wat flare, maar op het oog niet te extreem. De mooi gevormde stuurpen is open van onder, hier lopen de kabels door. De makers hebben bewust gekozen voor een aparte pen-stuurcombinatie, en niet voor een aerocockpit uit één stuk. Op deze manier is het gemakkelijker om verschillende combinaties te maken qua lengte van je stuurpen en breedte van je stuur. Door de open onderkant van de pen is montage vele malen makkelijker.
De zadelpen is rond. En met een reden: een dropperpost behoort zo tot de mogelijkheden. De gemonteerde wielen zijn de Discus 45 | 32, met Glory Wheel-hubs. De banden zijn van Continental (Race King, 700x50C), die op deze velgen op zo ongeveer 55 millimeter breedte komen. Dat lees je goed. Op deze 3T kun je zonder problemen tot 57 millimeter breed gaan, redelijk extreem voor een gravelbike. Een leuk extraatje is dat je hem ook redelijk goed kunt ombouwen tot strandfiets.
Ik vind het wel mooi dat je de carbonstructuur van het frame kunt zien. Op weg naar de Strade Bianche had ik onlangs de mogelijkheid om bij 3T in Italië langs te gaan en een kijkje te nemen in hun fabriek. Helaas was er veel onder embargo en mocht ik vrijwel nergens foto’s van maken, maar het was interessant om te zien hoe ze daar hun fietsen maken. Dat doen ze met de zogeheten filament winding-methode. Daarbij wordt een lange bundel carbonvezels als aan een draad tot buizen gewikkeld. Hierbij gebruiken ze dus geen ‘matjes’, maar één lange draad. De hars wordt later toegevoegd, waarna het geheel in een verwarmde mal tot een frame wordt gemaakt. De achtervork wordt los geproduceerd en later met carbonstukken vastgezet aan de rest van het frame.
Nederlands tintje
De voorloper van 3T werd in 1961 opgericht door Mario Dedioniggi: Tecnologia del Tubo Torinese. Dedioniggi had toen al tien jaar bij Ambrosio gewerkt en vond het tijd om voor zichzelf te beginnen. De naam van zijn bedrijf werd al gauw ingekort tot TTT of 3TTT – zo ken ik het zelf nog van eind jaren tachtig, toen ik sturen moest kopen voor mijn eerste fietsjes. In de loop der jaren is het bedrijf steeds meer veranderd in een framebouwer, waarbij hun eigen onderdelen een perfecte fit zijn. Tegenwoordig heeft 3T – zoals de naam nu dus officieel luidt – ook een sterk Nederlands tintje. Gerard Vroomen is er mede-eigenaar en designer. Het verklaarde veel toen ik deze naam op het frame zag staan. Eerder zat hij namelijk bij Cervélo, en voor mijn gevoel hebben de designs van beide merken wel gelijkenissen.
Een makkie
Siena, een paar dagen na mijn bezoek aan de fabriek. De Extrema Italia is mee. Ik moet eerlijk toegeven dat ik al redelijk gewend ben aan die dikke schuine buis. Als ik hem zo zie staan, denk ik echt: wat een dikke bak. Echt een stoere fiets. Ik heb een paar dagen de tijd voordat de profs hier rondrijden en ik foto’s van de koers moet maken, dus kan ik hier mooi de 3T aan de tand voelen.
Ik vertrek, het is nog best frisjes. De Strade Bianche speelt zich niet alleen af op de ‘witte wegen’, er wordt ook best veel op het asfalt gefietst. Ik ben benieuwd hoe dat bevalt op deze gravelbike. De eerste meters gaat dat prima, al is het wel een raar gevoel. Als ik omlaag kijk, zie ik MTB-banden met een licht profiel – maar als ik mijn ogen sluit, voelt het als een racefiets. Natuurlijk merk je wel dat er zwaardere banden op liggen, maar ik had een slechter gevoel verwacht op de weg. We doen eerst een fotoshoot waarbij ik over een onbekende, niet al te moeilijke ‘witte strook’ fiets. Het gravel op die weg is voor deze fiets een makkie.
Grotere uitdaging
Wanneer we klaar zijn met de foto’s, rijd ik terug naar de Airbnb. Ik neem meten een stuk van het parcours mee. Om daar te komen, fiets ik eerst over een andere onbekende strook. Deze ligt er vele malen slechter bij dan de eerste, slechter ook dan alles wat de profs in de Strade tegenkomen. Maar de Extrema komt hier juist tot leven. Ik begin te snappen wat je allemaal met deze bad ass bike kunt doen.
Het wordt helemaal leuk als ik met een rotgang naar beneden vlieg en de gravelweg meer op een pad gaat lijken, eentje waar je met de auto onmogelijk overheen kunt. De fiets absorbeert veel, ik knal omlaag en kan een glimlach niet onderdrukken. Het is speeltijd. De strook is helaas niet al te lang en ik kom onderaan Monteaperti uit. Vanaf hier volg ik de route van de koers.
Voor iedereen die dit stuk van de Strade Bianche nog nooit gereden heeft: het is hier echt lastig. Je moet over supersteile klimmetjes op gravel, maar ook de stukken asfalt zijn niet eenvoudig. Als je Tadej Pogačar ziet rijden, lijkt het een eitje – maar niets is minder waar. Toch is de Extrema Italia voor deze gravelstroken eigenlijk nog iets te stoer. Ik geniet weliswaar volop, en de fiets loopt ook op het asfalt best goed. Maar eerlijk is eerlijk: hij komt het best tot zijn recht als het parcours nóg uitdagender is. De volgende dag rijd ik nog wat stukken uit de finale van de Strade, maar ik kom weer tot dezelfde conclusie. Ik moet een grotere uitdaging zoeken voor deze 3T.
Meer durf
Een paar dagen later ben ik weer thuis, terug in Maastricht. De Sint-Pietersberg heeft een prachtige MTB route, die ik normaal op mijn gravelfiets mijd. Daarnaast vind je er nog wat uitdagende stukken die in mijn ogen nét gaan op de gravelbike. Ik ben heel benieuwd hoe dat gaat op dit extreme geval. Nou, het verschil met mijn eigen gravelfiets is enorm. Veel stukken waar ik normaal afstap omdat ik het risico te groot vind, neem ik op de Extrema Italia zonder problemen.
Daarnaast is er een afdaling met veel stenen en hobbels, waar ik altijd erg voorzichtig moet doen – deze afzink voelt nu als een traktatie. Het gevoel van controle is zoveel beter. Ja, deze 3T houdt wel van het betere gooi- en smijtwerk. Dat je even later, op de vlakkere stukken, tóch het gevoel hebt dat je op een racefiets zit? Dat is echt bijzonder. Ik moet wel toegeven dat ik geen mountainbiker ben, en sommige parcoursen mijn pet te boven gaan. Maar met deze fiets durf ik wel veel meer dan ik op mijn gravelfiets ooit gedaan heb. Gáán!
Horizon verbreed
Ik dacht dat ik de meeste typen fiets inmiddels wel zo’n beetje kende. Tijdens tests moet ik de verschillen daardoor vaak zoeken in de details. Maar dit exemplaar verdient haast een eigen categorie. De extra brede banden bieden echt wel iets extra’s in vergelijking met andere gravelbikes, en dat gecombineerd met een racegeometrie… Zoiets ben ik nog niet eerder tegengekomen. Deze fiets biedt daarnaast ook nog eens veel mogelijkheden. Hij heeft mijn horizon verbreed, en zeker in de Limburgse natte klei kwam hij goed tot zijn recht. Aan de andere kant lijkt het me ook een fiets die zich met een paar wegbandjes eronder prima gedraagt als asfaltracer.
Mijn Extrema Italia weegt, met pedalen, 9,3 kilogram. Op basis van zijn rijgedrag had ik verwacht dat hij lichter zou zijn. Maar op zich is het gewicht geen al te belangrijke factor bij een fiets als deze. En de prijs valt mij best mee: voor 8.031 euro heb je deze stoere bike, in mijn testuitvoering, in je schuur hangen. Het goedkoopste model kost ongeveer 800 euro minder. Dat is best oké – voor een topfiets. Wil je de 3T Extrema Italia eens zelf bekijken, dan kun je terecht bij BikeSuperior in Nijverdal, waar ze mij ook hebben geholpen om deze fiets te kunnen testen. Al met al: het was een extreem aangename kennismaking!
Specificaties 3T Extrema Italia
Plus: dit is met recht een alleskunner
Min: een dropperpost zou hem afmaken
Prijs: € 8.031,- (zoals getest)
Frame/voorvork: carbon/carbon
Gewicht: 9,3 kg (incl. pedalen)
Groep: SRAM Rival eTap AXS, 40, 10-52
Wielen: 3T Discus 45 | 32 LTD
Banden: Continental Race King, 50mm
Zadel en -pen: San Marco Shortfit/3T
Stuur en -pen: 3T Aeroghiaia/3T More Integrale
Maten: 51, 54, 56, 58
Lees meer op de website van 3T.
Luister via je favo podcast app (iTunes hier & Spotify hier) of deze widget naar Fiets de Podcast.
