De topuitvoering van de Trek Madone SLR testte Fiets al in januari. Maar toen Léon laatst de kans kreeg om ook de SLR 7 met Ultegra uit te proberen, hapte hij gelijk toe. Geef ’m eens ongelijk…
Als je zoals ik af en toe fietsen mag testen, kom je van alles tegen. Prototypes die nog niet op de markt zijn, nieuwe modellen die net wereldkundig zijn gemaakt, maar ook modellen die al eventjes op de markt zijn. Neem de Trek Madone SLR 7 Gen 7: die is er al een klein jaar, maar desalniettemin ben ik heel benieuwd of ik dit monster kan temmen.
Het design van de fiets is even verrassend als opvallend. Vooral die hap uit de zadelpenbuis is niet te missen. Ik vind het wel mooi dat Trek af en toe eens buiten de lijntjes kleurt. Eerder gaf het de Madone al vleugeltjes (Vector Wings) bij de balhoofdbuis. Nu is er aan de achterzijde van het frame een bijzondere aerodynamische ingreep gedaan (waarover later meer). Ik houd daar wel van. De Madone SLR die ik heb meegekregen, is een Project One-uitvoering, waarbij je als koper helemaal los kunt gaan qua kleurschakeringen en lak.
De testfiets is gespoten in de kleuren van de Trek Segafredo damesploeg. Dat prachtige babyblauw maakt de fiets extra opvallend. Ik weet sowieso zeker dat de hoofden zullen draaien tijdens mijn testritjes. Het frame oogt strak en supersnel en de aerovormen van de buizen geeft de fiets een snelle badass-uitstraling.
Trek Madone SLR 7 Gen 7
Ik ben langzaam gewend geraakt aan de ‘hap’. Eerst dacht ik: waaaaaat? Maar nu vind ik hem wel mooi. Met die hap bedoel ik dat het lijkt alsof er een stuk uit de zitbuis is verdwenen. En dat is ook zo. Want waar de zitbuis normaal doorloopt tot aan de bovenbuis en de zadelpen, daar houdt hij nu op op de plek waar hij de staande achtervorken tegenkomt. Die vorken stoppen niet bij de zitbuis, zoals normaal, maar lopen door tot de bovenbuis. Daardoor is tussen zadelpen en zitbuis een gat ontstaan die de aerodynamica moet bevorderen. IsoFlow, noemt Trek deze techniek. Omdat de zadelpen nu vastklemt aan een stukje bovenbuis in plaats van de zitbuis, zorgt dat gat indirect voor de nodige flex. Erg slim allemaal, en het ziet er spectaculair uit.
Ook de cockpit ziet er strak uit. De stuurbocht loopt iets naar buiten: mijn fietsmaat 54 heeft een stuur dat 38 centimeter breed is bij de remmen en 42 centimeter onderin de beugels. De shifters staan automatisch iets naar binnen, wat aerodynamisch gezien goed werkt. De Bontrager Aeolus Pro 51-wielen zijn, zoals de naam al doet vermoeden, 51 millimeter hoog: dat oogt snel, maar niet te extreem, zodat je ook met een beetje wind op pad kunt. De wielen zijn tubeless ready, maar mijn testfiets heeft gewoon binnenbanden. Daaromheen zitten Bontrager R3 Hard-Case Lite buitenbanden. Het verzet van de altijd fijne Shimano Ultegra Di2-groep is helemaal prima. Voor heb je een 52/36-crankset, achter een 12-speed 11-30-cassette.
Geweldig materiaal
Het topmodel van de Madone SLR testte Fiets in januari, deze zit er een stapje onder. Het frame is identiek, het verschil zit hem puur in de afmontage. Geen Dura Ace of SRAM Red-groep dus, zoals op de SLR 9. En ook geen Bontrager RSL 51-wielen. Neemt niet weg dat de SLR 7 nog altijd topmateriaal aan boord heeft. Ook het gewicht van 7,8 kilo – inclusief bidonhouder en binnenbandjes, zonder pedalen – valt me goed mee. Daarmee is hij slechts 450 gram zwaarder dan de SLR 9, en lichter dan het oude model. De fiets is volgens Trek ook aerodynamischer geworden. Bij een snelheid van 45 kilometer per uur zou hij zo’n 60 seconden per uur sneller zijn dan het vorige Madone SLR-frame. Dat wil zeggen dat een rit waar je normaal een uur over doet nu 59 minuten zou moeten duren. Bij 35 kilometer per uur moet je nog zo’n 59 seconden kunnen winnen en bij 25 kilometer per uur 58 seconden. We hebben beide modellen zelf niet met elkaar kunnen vergelijken. Maar als dit klopt, dan is dat een flinke, uh, hap tijdwinst.
Alles schreeuwt snelheid
Goed, de hoogste tijd om dit babyblauwe monster te gaan testen. Ik noem hem zo omdat hij er gewoon monsterlijk goed uitziet en ik verwacht dat hij als een speer rijdt. Ik heb de laatste tijd voornamelijk gravelpaden opgezocht, dus ik ben niet alleen benieuwd naar de fiets, maar ook naar het gevoel op de weg. Hoe was dat ook alweer? Ik zet het zadel op de juiste hoogte en stap op. En ja hoor, ik voel het gelijk, dit is een racer. Alles schreeuwt snelheid. Ik ben de straat nog niet uit, maar het is me nu al heel duidelijk.
Het stuur is lekker laag en doordat je met je handen op de remgrepen erg smal zit, krijg je nog meer gevoel van snelheid. Langs het kanaal met een licht windje in de rug vlieg ik werkelijk vooruit. Ik probeer me wat in te tomen, want er staat 120 kilometer op het programma met de nodige hoogtemeters. Maar ja als de fiets wil en het hart ook, dan is het hoofd zwak en dan ga je gewoon hard, ook al ben je net gestart. Als na 20 kilometer de weg wat op begint te lopen, begin ik pas goed te beseffen dat ik nog maar net op pad ben en dat het vandaag geen sprint is. Gedoseerd rijd ik verder.
Als een F1-auto
Ik ben bijna geneigd om de Madone SLR te vergelijken met een Formule 1-auto. Gewoon omdat zo’n wagen puur gemaakt is om zo hard mogelijk mee te gaan. Dat is misschien niet helemaal eerlijk, omdat die ‘zwevende’ zadelpen nog wel iets van comfort geeft. Maar heel veel is dat niet. Zelf vind ik dat niet zo’n probleem, met mijn achtergrond als professioneel wielrenner ben ik gewend aan zulke fietsen. Destijds was een keiharde mijn ultieme keuze: ik wilde niets anders. Maar er is veel veranderd de laatste jaren: fabrikanten zijn steeds beter in staat om snelheid en comfort samen te brengen in één fiets. Daardoor ben ik misschien wel wat verwend geraakt. Als je dan ineens weer op een puur racemonster als de Madone SLR stapt, dan vergt dat wel wat van je, zeker op lange ritten. Waarmee ik maar wil zeggen: dit is geen fiets voor beginners.
Het oog wil ook wat
Toch geniet ik volop. De Trek stuurt strak en beweegt heerlijk door de bochten. Bochtige afdalingen zijn kinderspel. De uitnodiging om steeds weer gas te geven is, moeilijk te weerstaan. Het is een heerlijk monster. Dat gevoel als je aanzet, is gewoon top. Het geluid van de wielen als je staand een klimmetje op sprint werkt hypnotiserend. En het oog… tja, het oog wil ook wat en dat krijgt heel veel. Ik ben benieuwd of en zo ja, hoelang dit bijzondere ontwerp blijft bestaan, en hoe dit zich gaat ontwikkelen. Slechts een paar van dit soort veranderingen breken door, de meeste verdwijnen gewoon weer stilletjes via een achterdeur.
Werkt die ‘hap’ beter een gewoon frame? Gaan andere fabrikanten het overnemen in deze of een aangepaste vorm? De toekomst zal het uitwijzen. Ik vind het in ieder geval al prachtig dat Trek dit aandurft. En wat mij betreft is het een blijvertje. Niet per se voor alle fietsen, maar op echte racers als de Madone misstaat het absoluut niet.
Geen koopje
Ik heb dit monster aardig kunnen temmen, maar dat zal niet voor iedereen opgaan. Een Trek Madone SLR 7 schaf je aan als je op zoek bent naar een medogenloze topracer. Als je niet tot het elitepeloton behoort, dan maken die paar honderd gram verschil met de SLR 9 niet uit, en is deze versie helemaal prima. Dat betekent overigens niet dat deze Madone een koopje is. 10.999 euro, dat is nog steeds een stevige prijs. Toch is hij nog altijd 3.700 euro goedkoper dan het topmodel SLR 9, met Dura-Ace of SRAM Red. Maar mocht het binnen je budget passen en je bent op zoek naar een badass-racer, dan is het wel een hele mooie keuze. Ik ben in ieder geval blij dat ik hem nog een paar daagjes mag gebruiken en nog even mag genieten van het gevoel van een topracer. Het blijft toch stiekem heerlijk om jezelf tot het uiterste te dwingen. En dat gaat prima op deze Trek Madone. Monsterlijk goed zelfs.
Specificaties Trek SLR 7 Gen 7
Pluspunten: bijzonder ontwerp, razendsnel
Minpunt: weinig comfort
Prijs: € 10.999,-
Frame/voorvork: carbon/carbon
Gewicht: 7,8 kilo (zonder pedalen)
Groep: Shimano Ultegra Di2, 2×12, 52/36, 11-30, 160/160mm
Wielen: Bontrager Aeolus Pro 51
Banden: Bontrager H3 25mm
Zadel/zadelpen: Bontrager Aeolus P2 Elite/ Madone Aero Seatmast Cap
Stuur/stuurpen: Madone OCLV carbon cockpit
Maten: 47, 50, 52, 54, 56, 58, 60, 62
Meer over Trek vind je hier.
Meer lezen over racetests, reisverhalen en het laatste fietsnieuws? Koop dan hier het magazine!