Van Bon test: Giant TCR Advanced Pro 0 Disc

De profrenners van Sunweb rijden als een speer op hun Giants. Dan denk ik: die fietsen moeten wel goed zijn. Natuurlijk is de racer die ik test niet dezelfde als waar Tom Dumoulin op rijdt. Mijn testfiets is het kleine en goedkopere broertje van de topper. Desondanks lijkt hij er veel op. En met 4499 euro is hij nog altijd stevig aan de prijs. De laatste ervaring met Giant had ik op de Defy van Degenkolb. Een heerlijke fiets, die mijn verwachtingen van deze Giant TCR Advanced Pro 0 Disc alvast torenhoog maakt.

Kleuren

De kleurencombinatie van zwart, rood/ oranje en zilver is erg opvallend, maar het is wel even wennen. Vooral het zilver, dat glimt als bekrast chroom. Voor de rest lijkt de TCR Disc erg op de TCR. De smal toelopende bovenbuis die aansluit op een supersmalle zadelpen is typerend voor dit model. Het oogt fraai en snel. De lijnen van het frame vind ik sowieso mooi. Robuust en stevig waar je stijfheid wilt, en slank en chic waar het kan.

De fiets is netjes afgewerkt. Stuur, stuurpen, zadel, zadelpen, wielen en banden zijn van Giant zelf. De nieuwe Shimano Ultegra Di2-groep zorgt voor de aandrijving – een zekerheidje wat betreft kwaliteit. De groep heeft nog wel de ‘ouderwetse’, minder mooie control-unit, maar echt last heb ik daar niet van. Met 52/36 voor en 11-30 achter ben je klaar voor verschillende soorten terrein. Het nadeel is wel dat de stappen redelijk groot zijn en je af en toe naar de juiste versnelling zoekt. Aan de andere kant hoef je zelden van cassette te wisselen. De hydraulische schijfremmen zijn uitgerust met 140 millimeter discs. Tegenwoordig rijd ik meer met schijven dan zonder en ben ik helemaal gewend. Ik vind ze top.

De wielen hebben een 12 millimeter steekas, wat extra stijfheid geeft. De hendel vind ik wat groot en niet erg sierlijk. Ook moet je hem met een inbussleutel van positie verwisselen wanneer je hem hebt aangedraaid. Dat is niet echt handig en daar zijn mooiere oplossingen voor. Het is ook voor het eerst dat ik tubeless ga rijden (voor zover ik me dat herinner). Benieuwd of ik daar nog iets van merk.

De fiets weegt 7,95 kilogram inclusief pedalen, in lijn met de 7,6 kilo (zonder pedalen) die Giant aangeeft. Dit is redelijk voor een fiets met schijfremmen, maar in deze prijsklasse is het zeker niet de lichtste. Het is moeilijk te bepalen, maar ik heb het gevoel dat de wielen hier letterlijk het nodige gewicht in de schaal brengen.

De meeste kabels lopen netjes binnendoor. Wel jammer dat de kabel van de voorrem niet door de voorvork loopt, maar met tiewraps is vastgemaakt. Niet erg chic. Ook lijkt er een rubbertje vergeten waar de achterremkabel de schuine buis ingaat. Verder oogt de fiets mooi en stijlvol.

EERSTE RIJ-INDRUK

De wekker gaat op deze zaterdagochtend vroeg. Het is de dag van de Amstel Gold Race toertocht. Vandaag rijd ik de 150 kilometer, met een groep organisatoren van het wereldkampioenschap in Innsbruck. Ik heb pas een uur op mijn Giant kunnen rijden, dus ik ben benieuwd hoe hij bevalt in de Limburgse heuvels. Vele duizenden mensen staan met mij te genieten van de zon bij de start in Valkenburg. Het feit dat ik fietsen test, lijkt inmiddels bekend.

“Zo, heb je weer een mooie?”, hoor ik. Of: “Zullen we ruilen, die is vast om te testen.” Het valt me op dat mensen over het algemeen erg positief reageren op de Giant. Ook op de kleuren. Ik moet toegeven dat ik hem zelf ook steeds mooier vind worden.

De eerste rij-indruk? De TCR voelt strak aan en heeft een prettig stuurgedrag. Hij is ook rigide en niet erg comfortabel, maar daar houd ik wel van. Het geeft mij een gevoel van controle. Het zadel is op zich prettig, maar had iets breder en zachter gemogen – wat natuurlijk heel persoonlijk is.

Het tempo vandaag is gezapig. De fiets en ik worden niet erg uitgedaagd. Wel is het optimaal genieten van het gezelschap en het heerlijke parcours. Wat is Limburg toch mooi. We naderen de finale en het begint te kriebelen. Gedachten aan de Eyserbosweg maken me nerveus en brengen mij terug naar de Amstel Gold Race zoals ik hem ken.

“Bij het bos moet je vol aangaan!”, zeg ik tegen Thomas, een van de Oostenrijkers. Als we de bomen naderen kijk ik naar hem. Hij puft en steunt, ik maak me mentaal klaar om te gaan. 3, 2, 1… Ik zet vol aan. De fiets reageert prima en ik laveer tussen de mensen door. Bij elke aanzet blaas ik uit. Links, rechts, elke trap moet raak zijn en zo voelt het ook. Ik verbaas me hoeveel energie er nog in de tank zit. Ik hoor de krakende fiets van Ingo in mijn wiel. Mijn benen lopen vol, maar stoppen is nu geen optie. Ik trek door. Het kraken blijft. Dan moet ik remmen voor een groepje dat zich breed over de weg naar boven beweegt. Ik vind het stiekem niet zo erg. Ik zat flink in het rood en tja… nu moet ik wel stoppen. Boven wachten we op de groep. “Lekker fietsje zeker?”, vraagt Ingo. Ik lach en knik. “Zekers.” Het was een mooie dag in het Limburgse en een goede duurtest. Die heeft de Giant prima doorstaan. Ik heb geen enkele moeite om lang in het zadel te zitten op deze TCR. Mij werd verteld dat ik comfort zou missen, maar ook dat is dus persoonlijk. Zeker, de fiets is vrij ‘hard’, maar mij bevalt dat juist prima.

ZEKER, DE FIETS IS HARD, MAAR DAT BEVALT ME JUIST. COMFORT HEB IK NERGENS GEMIST

 

ARDENNEN

De Giant TCR heeft geluk en mag na mijn ritje in Limburg ook mee naar het Training Camp Ardennes. Ik heb er nu al zin in. Ik houd van de Ardennen en al helemaal van dit stuk. Het is hier heerlijk rustig en we boffen met het weer. Voor de start kijk ik nog even naar de TCR. De letters blinken in de zon. Ik blijf me verbazen, in de goede zin des woords, over de smalle staande buis en de vorm van de bovenbuis. Van zo breed naar zo smal. Extra voordeel is ook dat je benen extra veel ruimte hebben en niet snel tegen de bovenbuis komen.

IK DUW MEZELF NAAR DE GRENS VAN WAT VERANTWOORD IS. IK VRAAG VEEL VAN DE TCR, EN DAT MERK IK

Het tempo ligt beduidend hoger dan in Limburg en ik moet flink aanpoten. Hoewel de fiets goed reageert op mijn aanzetten, is hij allerminst nerveus in zijn stuurgedrag. Wat dat betreft is de TCR eerder een klassiekerspecialist dan een sprintfiets of criteriumbolide. Op zich niets mis mee, maar ik heb het gevoel dat de TCR minder direct is dan de Defy. Dat is overigens allerminst negatief bedoeld. De fiets geeft je op langere ritten een relaxed gevoel en dat is prettig. Maar persoonlijk had ik dit niet verwacht.

We rijden lekker door. Bergop moet ik de snelle jongens laten lopen. Ik heb er weinig moeite mee, ik wil vooral genieten en mijn hoofd leegmaken na de drukke klassiekerperiode. Wanneer ik alleen rijd, concentreer ik me op de fiets. Het stuur ligt lekker in de hand. Als het steiler wordt moet ik een tandje terugschakelen. Wat is Di2 toch heerlijk. Klik, zzzzt. In het stille bos hoor ik hoe de elektromotor op de derailleur de ketting naar een lichter verzet duwt.

GENIETEN VAN HET DALEN

Dansend op de pedalen merk ik dat ik al prima gewend ben aan de fiets. Boven staat de rest op mij te wachten. We duiken de afdaling in. Waar de één dalen een bijproduct van het klimmen vindt – een verplicht nummer als je in de Ardennen fietst –, daar kan ik er echt van genieten. De wind, de snelheid en de adrenaline… heerlijk. Ik houd me dan ook niet in. Met schijfremmen voel ik me nog zekerder omdat een noodstop, indien nodig, net even wat robuuster aanvoelt. Ik duik de afdaling in. Natuurlijk houd ik rekening met tegemoetkomend verkeer, maar ik ga wel hard. Ik duik de bocht in. Ik houd druk op het buitenbeen, dat licht gebogen is. Wanneer ik naar buiten dreig te driften, geef ik wat extra druk op de stuurbeugel aan de kant waar ik heen wil. Het asfalt heeft af en toe slechte stukken, maar ik dender door. Ik geniet hiervan. Ik duw mijzelf naar de grens van wat qua snelheid nog verantwoord is. Ik vraag veel van de TCR en dat merk ik.

Of het nu de banden zijn, de wielen, het frame of de vork is moeilijk te bepalen, maar ik heb een licht ongemakkelijk gevoel. Het lijkt alsof de fiets niet heel stijf is. Alsof hij minder grip heeft. Begrijp me niet verkeerd, het is op zich geen drama. De meeste mensen zullen deze fiets nooit en te nimmer zo op de pijnbank leggen als ik nu doe. Zij zullen dit gevoel dan ook niet ervaren. Later zullen de testbankgegevens laten zien dat het frame wel degelijk stijf is. Dus daar heeft het niet aan gelegen. Maar wat het nu wel was? Het blijft gissen.

“Ik dacht dat ik snel kon dalen”, zegt iemand tegen mij. “Maar wat jij kunt op een fiets heb ik nog niet vaak gezien.” Tja, zeg ik. “Als je niet snel bergop kunt, moet je snel naar beneden om weer terug te komen.” Het weekend is weer voorbij en ik heb heerlijk gereden.

STEVIGE PRIJS

De Giant TCR Advanced Pro 0 Disc 2018 is een mooie fiets. Toegegeven, ik moest even wennen aan de kleuren, maar over smaak valt nu eenmaal te twisten. De TCR rijdt over het algemeen prima en met schijfremmen en Di2 heb je de laatste ontwikkelingen in huis. Ik had de fiets graag eens geprobeerd met wielen waarvan ik de eigenschappen beter ken. Ik ben benieuwd wat dat had gedaan met het gevoel dat de fiets me geeft. Daarmee wil ik overigens niet zeggen dat de Giant-wielen minderwaardig zijn. De prijs vind ik redelijk pittig, maar aan de andere kant zijn er meer vergelijk bare fietsen in deze prijsklasse.

Het is natuurlijk ook mooi om op een merk te rijden waar de helden van Sunweb op rijden. Daarbij, als zij zo’n fiets hebben, dan moet het wel goed zijn. Ja toch?