Dit jaar maakte ik dus weer een stop bij het Comomeer en koos ik voor de beklimming van de muur van Sormano, een bijzondere klim in het gebied van de Ronde van Lombardije. Hij stond al een tijdje op mijn lijstje. Niet omdat ik erg graag klim, niet omdat ik erg goed klim maar vooral omdat het gebied rond het Comomeer zo mooi is. Tijdens mijn vakantie maakte de organisator van de Ronde van Lombardije bekend dat na 1960, '61 en '62 de muur van Sormano na een afwezigheid van 50 jaar weer opgenomen is in het parcours van de ronde die op 29 september a.s. gereden gaat worden. Extra leuk dus. Geen Raleigh dit jaar maar mijn Pegoretti met een compact.
Een kort fotoverslagje:
We hadden nog andere plannen, met de auto naar de voet van de muur dus. Het was rond de 33 graden dus ik was toch al warm..
Achter dit bord geen klim maar een afdaling naar een soort parkje waar de lokale Italianen hun zondagse picknick houden. Er staan bankjes en wat stenen bbq's. Zou ik wel goed zitten?
Toch de wielen er maar in en even fietsen.
We zitten goed! Het lijkt niet al te heftig ook. Ik had me een soort Keutenberg voorgesteld maar dan langer. Dit moet te doen zijn
De eerste meters vallen wel een beetje tegen.
Ik heb geen oog voor de teksten op het wegdek, mijn jongste zoon, Jelle, en voor deze gelegenheid mijn fotograaf wel. Als hij mij lopend voorbij komt weet ik zeker dat dit geen Keutenberg is..
Hier rijd ik langzaam over de snelste tijden uit mijn geboortejaar heen. Ik zal de tijden niet verbeteren.
Het is zwaar!
Halverwege is het op. Ik moet van de fiets, het zweet gutst van mijn kop.
Gelukkig mag ik nog een keer van de fiets. Een voor mij onbekende wielerfotograaf vraagt me te poseren.
Mijn vrouw ziet dat Jelle achter mij een mooi plekje gevonden heeft.
Het is nog niet klaar, weer zo'n kolere bocht. Snelheid rond de 4 km/u, misschien iets minder
De drang om te stoppen wordt erg groot, nog 1 bocht naar rechts.
Niet zonder te stoppen gehaald, ik pauzeer voor de derde keer en zet nu toch mijn helm maar af. Het vlakt iets af en de kans om zomaar om te vallen wordt kleiner.
Klaar! Mijn stoere taal bij het vertrek, "Ik rijd hem eerst een keer op mijn gemak naar boven en dan een tweede keer voor een mooie tijd" blijkt grootspraak. Het blijft bij 1 beklimming. Bier wil ik nu, veel bier!
Het 'trek in bier' wint het dan later toch weer van de 'ik val 10 kilo af' gedachte